مصاحبه جدید علی دایی با سایت فیفا درباره رونالدو، مسی و شکسته شدن رکوردش

۲۰ سال پیش در چنین روزی علی دایی اولین بازیکنی شد که در مسابقات ملی ۱۰۰ گل به ثمر رساند. او درباره این شاهکار و شکستن رکوردش توسط دو اسطوره دنیای فوتبال صحبت کرد. مهاجم سابق بایرن مونیخ به تمجید از کریستیانو رونالدو و لیونل مسی پرداخت.

مرحوم فرانس پوشکاش در سال ۹۳ در مورد تلاش برای رسیدن به ۱۰۰ گل در مسابقات ملی گفت: فکر نمی کنم هیچ وقت این کار انجام شود. فوتبال این روزها بسیار دفاعی تر شده است. تیم ها قبلا چهار یا پنج بازیکن در خط حمله داشتند. حالا بهترین گلزن یک جام جهانی ۶ گل می زند. او ۱۰ یا ۱۱ یا ۱۲ گل می زد. فکر می کنم زدن ۱۰۰ گل دست نیافتنی است.

در همین سال یک مهاجم ۲۴ ساله اردبیلی اولین بازی ملی خود را در کنار آتشفشان سبلان انجام داد. هیچ کس نمی توانست تصور کند که او رکورد پوشکاش را بشکند. حتی خودش اما یک امتیاز بی نظیر بود. او یک تمام کننده عالی با ضربه های سر عالی بود.

دایی در سال ۹۶ تنها در ۱۸ بازی ۲۲ گل به ثمر رساند. آماری که شامل چهار گل در ۲۳ دقیقه مقابل کره جنوبی در مرحله یک چهارم نهایی جام ملت های آسیا بود. تنها ساندور کوچیس افسانه ای در سال ۱۹۵۴ در یک سال گل های بیشتری به ثمر رساند.

مرد ریشوی فوتبال ایران از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۱ در ۳۶ بازی ۳۶ گل به ثمر رساند و از گرد مولر (۶۸ گل) پیشی گرفت. کوچیس (۷۵ گل) و پله (۷۷ گل) اهداف بعدی او بودند.

در ۱۷ نوامبر ۲۰۰۴، ۲۰ سال پیش، دای در بازی مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۴ مقابل لائوس چهار گل به ثمر رساند تا اولین بازیکن تاریخ شود که به ۱۰۰ گل ملی رسیده است. عظمت این دستاورد به حدی بود که در بیش از ۱۵۰ کشور جهان از تلویزیون پخش شد.

فیفا با مهاجم سابق بایرن مونیخ صحبت کرد تا در مورد آن دستاورد فراموش نشدنی در تهران و شکستن رکورد او توسط کریستیانو رونالدو و لیونل مسی صحبت کند.

این گفتگو را در ادامه می خوانید:

وقتی به رکورد بزرگانی چون فرانس پوشکاش، پله، گرد مولر و این همه گلزن نزدیک نبودی، چه فکری می کردی؟ چه زمانی متوجه شدید که رسیدن به ۱۰۰ هدف بین المللی امکان پذیر است؟

فکر می کنم وقتی از ۸۰ گل گذشتم احساس کردم این رکورد قابل دستیابی است. تا آن زمان، من واقعاً به رکورد گلزنی فکر نکرده بودم و فقط روی پیروزی در بازی ها و کمک به تیمم متمرکز بودم، اما هر چه به رکورد ۱۰۰ گل نزدیکتر شدم، این ایده واقعی تر شد و می دانستم که اگر به راه خود ادامه دهم. ، ممکن است اتفاق بیفتد.

فکر می کردید در بازی با لائوس به این رکورد برسید؟

بله، من این احساس را داشتم. با رفتن به آن بازی، اعتماد به نفس و انگیزه داشتم، اما فوتبال قابل پیش بینی نیست. شما هرگز نمی دانید یک مسابقه چگونه پیش خواهد رفت. با این حال، آن روز همه چیز به خوبی پیش رفت و من حمایت هم تیمی ها و هوادارانم را احساس کردم که آن را خاص تر کرد.

وقتی اولین بازیکن تاریخ شدی که در ورزشگاه آزادی مقابل تماشاگران ۱۰۰ گل ملی زدی چه حسی داشتی؟

لحظه ای فراموش نشدنی بود. بازی در آزادی همیشه خاص است اما رسیدن به ۱۰۰ گل در آنجا خیلی خاص بود. احساس کردم که این را نه تنها برای خودم بلکه برای همه کسانی که با من بودند به دست آوردم. آن لحظه یک پیروزی برای تمام ملت ایران بود.

واکنش به موفقیت شما چگونه بود؟ آیا پیام خاصی دریافت کردید؟

بله، من پیام های زیادی از هم تیمی ها، مربیان و حتی افراد مشهور از سراسر جهان دریافت کردم. حمایت مردم بسیار زیاد بود. آن پیام ها به من نشان داد که چگونه فوتبال می تواند مردم را دور هم جمع کند و چگونه یک دستاورد شخصی می تواند برای همه معنی داشته باشد.

دو بازیکن فوق العاده از آن زمان به ۱۰۰ گل ملی رسیده اند. اولین نفر کریستیانو رونالدو است. وقتی او رکورد شما را شکست، چه احساسی داشتید و نظرتان درباره کریستیانو به عنوان یک بازیکن چیست؟

رکوردشکنی بخشی از فوتبال است و خوشحالم که بازیکنی مثل رونالدو این کار را انجام داد. او بازیکنی استثنایی و سخت کوش است و این ویژگی ها را در طول دوران حرفه ای خود ثابت کرده است. رونالدو یک الگوی بزرگ برای بازیکنان جوان است و کارنامه او نشان می دهد که هر چیزی ممکن است.

نظر شما در مورد لیونل مسی به عنوان یک بازیکن چیست؟

مسی یک بازیکن نابغه و منحصر به فرد است. او هوش بازی باورنکردنی دارد و همیشه تماشای آن لذت بخش است. مسی یکی از بهترین های تاریخ است و مانند رونالدو الهام بخش میلیون ها نفر در سراسر جهان است.

چقدر به بودن در کنار این دو اسطوره افتخار می کنید؟

این افتخار بزرگی است. فوتبال همیشه بخش بزرگی از زندگی من بوده است و بودن در کنار بازیکنانی مانند رونالدو و مسی باعث می شود تمام تلاش های من ارزشمند باشد. این دستاورد برای من بیش از یک عدد است. این نشان دهنده عشق من به فوتبال است.

بیست سال از شاهکار تاریخی شما می گذرد. این چه احساسی به شما دست می دهد؟

گذر زمان به من یادآوری می‌کند که این لحظه‌ها چقدر زودگذر هستند. با این حال، هر بار که به آن دستاوردها فکر می کنم، لبخندی بر لبانم می آورد. از اینکه بخشی از تاریخ فوتبالم هستم احساس غرور می کنم و از لحظاتی که فوتبال به من داده سپاسگزارم.