وایکینگ‌ها چگونه از دنیای آخرالزمانی نجات یافتند؟
مردم کشورهای اسکاندیناوی افسانه ای آخرالزمانی در مورد پایان جهان نقل کرده اند که روایتگر وقوع زمستانی سخت و طولانی است که سه سال طول می کشد بدون اینکه کوچکترین نشانه ای از خورشید در آسمان دیده شود.
این افسانه ممکن است در ابتدا بی اساس به نظر برسد، اما دو مطالعه جدید انجام شده توسط باستان شناسان نشان می دهد که دانمارک زمستان سختی را در حدود سال ۵۳۶ تجربه کرده است.
آثار به‌دست‌آمده در دانمارک نشان می‌دهد که پوسته‌های بذر بلوط قدیمی به قدری نازک بوده که به نظر می‌رسد رشد درختان بلوط در آن دوره ۵۰ درصد کند شده است.
همچنین بررسی دیگری که در قالب ایجاد ۳۹ محوطه باستانی در دانمارک انجام شده، نشان می دهد که اثری از تولید غلات در آن دوره وجود ندارد. این مشاهدات که فرضیه شیوع بیماری همه گیر یا ترک کشاورزی در آن دوره را تقویت می کند، در سایر کشورهای شمال اروپا نیز ثبت شده است.
مطالعات باستان شناسان نشان می دهد که این پدیده آخرالزمانی به احتمال زیاد به دلیل وقوع یک فوران عظیم آتشفشانی است. فوران‌های متوالی در سال‌های ۵۳۶ و ۵۴۰ و احتمالاً در قاره آمریکا رخ داد و پس از آن زمین در زیر پرده‌ای از خاکستر مدفون شد، به طوری که نور خورشید کمتر به زمین می‌رسید و در نتیجه دمای زمین تقریباً ۳ درجه کاهش یافت. درجه سانتیگراد
برخی مطالعات نشان می دهد که به دنبال سرما و قحطی، حدود نیمی از جمعیت سوئد و نروژ در آن سال ها کاهش یافت. اما دو قرن بعد، دوران طلایی وایکینگ ها آغاز می شود. بر اساس یافته‌های باستان‌شناسان، کشاورزان با درس‌هایی که از زمستان امسال آموختند، محصولات خود را متنوع می‌کنند تا امنیت غذایی خود را افزایش دهند. همچنین کشت چاودار، غله زمستانه مقاوم در برابر سرما و کمبود آفتاب آغاز می شود.
منبع: یورونیوز
