امنیت غذایی یا امنیت رانت؟؛ تصمیم پرابهام جهاد کشاورزی

بعد از دموکراسی ؛ بازار واردات در ایران سالهاست که از بیماری مزمن رنج می برد: انحصار و ساختار یافته. میلیاردها دلار ارز سالانه برای واردات مواد اولیه اولیه از جمله ورودی های گاو اختصاص می یابد ، اما نتیجه آن نه شفافیت است و نه عدالت و نه امنیت غذایی پایدار. دلیل این امر واضح است: مجوزهای ویژه ، امضاهای طلا و اجاره ای که منافع ملی را در سکوت می بلعند.

ورود شرکت ها به منطقه در معرض بازخرید قرار گرفت. او نه تنها گره مهمی را از عرضه ورودی های حیوانات در حین تحریم باز کرد ، بلکه بازار واردات اختصاصی را نیز شکست و راه را برای رقابت هموار کرد. اما اکنون تصمیم عجیب معاون وزیر بازرگانی جهاد وزارت کشاورزی برای از بین بردن شرکت ها در واقع به معنای بازگشت به همان فرمان فاسد است که قبلاً تصویب کرده بودیم.

مثال زدنی واکسن فساد انحصاری

قبل از فرسودگی ، واردات ورودی های حیوانات عملاً کنترل چندین وارد کننده خاص بود که ارز دولت را با امضاهای طلایی انحصار می دادند. در این اتاق بسته ، قیمت گذاری گرامری ، لباس های نجومی و بازارهای سیاه فقط معدودی از فساد ریشه این سیستم معیوب بودند. شرکت هایی که از منابع صادراتی اشیاء مختلف استفاده می کردند ، واردات را آسانتر کردند و قدرت این انحصار را شکستند.

طالبان در واقع قیمت ورودی ها را تا ۵ ٪ کاهش دادند ، امکان برنامه ریزی برای تولید کننده را ترمیم کردند و از پرداخت های غیر شفاف جلوگیری کردند.

یک رویداد مهم دیگر که نتیجه مستقیم فعالیت شرکت ها بود ، کاهش قابل توجهی در کسر ارز حداقل ۲ ٪ از ارزش کالا بود. با توجه به حجم قابل توجه واردات ورودی های گاو ، این پس انداز پرداخت بیش از چند صد میلیون دلار خواهد بود.

اما اکنون ، با حذف این مکانیسم ، نه تنها زنجیره های اجاره قبلی باز می گردند ، بلکه زنجیره تأمین مواد غذایی این کشور دوباره تهدید می شود.

بازار آزاد ، نه امضاهای طلایی

در دنیای شرکت سالم ، قدرت واردات نباید به مجوزهای خاصی بستگی داشته باشد. هر اقتصاددان توانمند باید بدون نیاز به امضاهای طلایی ، قوانین و منطق بازار را به عنوان بخشی از چارچوب قوانین بازار وارد کند. این تنها راه واقعی برای کاهش فساد ، افزایش بهره وری و استفاده مؤثر از منابع ارز کشور است. از بین بردن هیدروت به جای از بین بردن اجاره -به عقب آشکار است. بدون تصحیح

با توجه به ارزش اعتبار و ویژگی های مالی امضاهای طلا ، برخی سعی می کنند امضای طلایی را از دست ندهند ، حتی با هزینه گرفتن هزینه های اقتصادی قوی برای کشور.

گروگان

امنیت غذایی ایران ، به ویژه در هنگام تحریم ها ، نیاز به استقلال در تصمیم گیری و دسترسی به مکانیسم هایی مانند ازدحام جمعیت دارد. حذف سقوط ، از آنجا که تحریم ها در دسترس است و بازار ارز نه تنها یک تصمیم اشتباه است بلکه یک تهدید مستقیم برای امنیت ملی است. دولت باید بداند که فساد واردات فقط پرداخت نمی شود. زنجیره تولید کشور را از درون محروم می کند.

وقت آن است که انحصار را بشکنیم

امروز ، نه تنها تجربه حفظ و تقویت ، بلکه دولت باید فراتر از رقابت رایگان باشد و با از بین بردن کامل امضاهای طلایی ، این میدان را باز کند. دستیابی به عدالت اقتصادی بستگی به شکستن ساختارهای فرسوده ای دارد که مردم برای ده ها سال به آن علاقه مند شده اند. واردات نباید یک زمینه انحصاری باشد. رقابت نخبگان اقتصادی باید باشد.