تنها کسی که جایزه صلح نوبل را رد کرد که بود؟
فقط یک مرد در تاریخ به چشمان جایزه صلح نوبل نگاه کرد و گفت: “نه!” من جایزه شما را نمی خواهم.
نیم قرن یک قرن ویتنامی ، یک انقلابی ، در عین حال یک سیاستمدار و مذاکره کننده ، اولین و به امروز تنها کسی بود که ماهیت واقعی جایزه صلح نوبل را نیم قرن پیش درک کرده بود و از پذیرش آن امتناع ورزید.
فقط یک مرد در تاریخ به چشمان جایزه صلح نوبل نگاه کرد و گفت: “نه!” من جایزه شما را نمی خواهم. تنها کسی که تا به حال جایزه صلح نوبل را رد کرده است ویتنامی بود. نام او “لی دوک تو” بود. یک ویتنامی انقلابی و چریکی ویتنامی و البته یک سیاستمدار قابل مذاکره محکم.
او مردی بود که زندگی خود را صرف جنگ برای آزادی ویتنام ویتنام کرد. هنگامی که در کوهستان ، جنگل های ویتنام و مزارع برنج می جنگند. هنگامی که در نگاه کیسینجر در پاریس در جدول مذاکره ، نه تنها با بلاغت ، بلکه با نتایج ملموس واقعی برای ویتنام ، صلح و استقلال به وجود آمد.
در سال ۴ ، کمیته نوبل جایزه صلح را به هنری کیسینجر و “لی دوک شما” برای مذاکره در مورد توافق های صلح پاریس که قرار بود به جنگ ویتنام پایان یابد ، اهدا کرد.
در حالی که کیسینجر این جایزه را مشتاقانه و حریص پذیرفت. “لوقا تو” آن را تعیین نکرد. زیرا او برخلاف کیسینجر ، معنای واقعی صلح را درک کرد.
این یک ژست نبود. او جایزه صلح نوبل را نپذیرفت ، نه به این دلیل که برای صلح ارزش قائل نبود. در عوض ، زیرا او از دروغ گفتن در مورد آن خودداری کرد. ماهیت واقعی صلح محصول هزاران هزار مبارزات ویتنامی بود ، نه مقاله ای که در زیر بمب گذاری های ایالات متحده امضا شده است.
برای ویتنامی ها ، صلح وقتی به جایی رسیدند که به جایی رسیدند که به تلاش میهن پرستی خود رسیدند که دیگر خبرهایی از هواپیماهای B-1 که “آزادی” را از آسمان راه اندازی کرده اند ، وجود ندارد. او حقیقت را می دانست و گفت: “اگر خونریزی متوقف نشود ، جوایز معنی ندارند.” جایزه صلح هیچ معنایی ندارد اگر همان دست هایی باشد که آنها ریخته اند.
شاید او در تاریخ خود تنها ایستاد. اما امروز ، پس از نیم قرن ، او سمبل کسی است که ماهیت دروغین جایزه صلح نوبل را آشکار می کند. صداقت خود را حفظ کرد. ممکن است رسانه ها از “لی دوک شما” نامی نداشته باشند. تا به امروز ، بسیاری از ایرانی ها ممکن است از نام او نشنیده باشند. اما او نام خود را آلوده به صنعت “صلح سلاح” نکرد. نمایش مضحک صلح نوبل فاش شد. وی به جهانیان یادآوری کرد که صلح جایزه ای برای جنگ به شما نیست. در عوض ، صلح توسط میلیون ها نفر از مبارزان حاصل می شود. برای صلح باید در جبهه میهن پرستانه متحد بجنگید.
در حالی که کیسینجر مدال خود را دریافت کرد و به سازماندهی جنگ و کشتن بیشتر در شیلی ، کامبوج و تیمور شرقی ادامه داد. اما “لی دوک شما” به ویتنام بازگشت. در میان ویرانه های جنگ و گسترده مردم آن ، کشاورزان و کارگرانی ویتنامی که سرزمین خود را از خاکستر جنگ بلند کرده اند.
به نظر نمی رسید که او یک سازنده آرامش بخش باشد. غلبه بر جایزه نوبل میلیون -دولایی بسیار آسان بود. “لی دوک تو” مقدس نبود. او یک انقلاب ویتنامی بود که می دانست صلح واقعی نمی تواند مبتنی بر دروغ باشد. در عوض ، باید ساخته شود.
لی دوک شما نسلی از ویتامین ها بودید که ژاپنی ها ، فرانسوی ها و آمریکایی ها را شکست داد. مردی که برای تأیید مبارزات ، عزت یا تاریخ خود نیازی به جایزه صلح نوبل دروغین نداشت. در حالی که دیگران از آن التماس می کردند ، مزارع برنج وطن وی از کاخ اسلو با ارزش تر بودند. شاید بعد از نیم قرن ، اکنون آنچه را که او می دانست و جهان دائماً فراموش می شود ، بازیابی خواهیم کرد: بدون عدالت ، صلح وجود ندارد. هیچ افتخاری در پذیرش جوایز از همان سیستم که شما را بمباران می کند وجود ندارد.
امتناع “لی دوک شما” از دریافت جایزه صلح نوبل توهین به صلح نبود. این یادآوری بود که شما باید در کاخ اسلو بلکه در بین مردم میهن خود به دنبال صلح باشید.
تاریخ او را نه به عنوان برنده جایزه ، بلکه به عنوان چیزی بسیار نادر به یاد خواهد آورد. کسی که حقیقت را فاش کرد. کسی که مستقیماً به صنعت جنگجو دوخته و یک کلمه می گوید: نه!
منبع: دوران ایران
