خاورمیانه تشنه است! / وقتی تغییر اقلیم ستون‌های امنیت آبی در منطقه منا را فرو می‌ریزد!

منطقه MENA که قبلاً با بی ثباتی و درگیری کاهش یافته بود ، اکنون در رابطه با تغییرات آب و هوایی درگیر چالش هایی است. چالش ها ، مهمترین تجلی آن جدی است و یک خشکسالی نافذ است. در این میان ، نمونه ای نگران کننده از کاهش بی سابقه در ذخایر آب تهران به پایین ترین سطح قرن گذشته است. رویدادی که منجر به اختلالات آب ، اختلالات خدماتی و بسته شدن صنایع و شرکت ها شد. شرایط ایران نشان می دهد که چگونه چالش های تغییرات آب و هوا با مدیریت ناکارآمد با منابع مهمی مانند آب محدود می شود.

با این حال ، کل منطقه هنوز قادر به اجرای دستورالعمل های کارآمد و سازگاری با بحران آب و هوا و ترویج همکاری های منطقه ای نیست. در برخی موارد ، خشکسالی نه تنها نتیجه برنامه ریزی سهل انگاری یا ضعف است ، بلکه عمداً به عنوان ابزاری برای جنگ مورد استفاده قرار می گیرد. نمونه بارز این سیاست جنگ اسرائیل در تخریب زیرساخت های آب غزه است که بحران بشردوستانه موجود را محکم کرده است.

زنگ هشدار “منا” به نظر می رسید!

به گفته گروهی از ناظران ، افزایش دما و کاهش بارش باعث افزایش انرژی و آب و افزایش استرس در سطح داخلی و منطقه ای می شود. در جنوب عراق ، کمبود آب پایه و اساس تخریب شهرداری های روستایی مبتنی بر کشاورزی و گاو و تسریع در روند مهاجرت در شهرها است. در شمال سوریه ، که پس از جنگ درگیر یک انتقال سیاسی و اجتماعی است ، شدیدترین خشکسالی کشاورزی و تهدید امنیت غذایی در دهه های اخیر را در معرض خطر قرار داده است.

آفریقای شمالی از این روند مستثنی نبود. مراکش به مدت هفت سال خشکسالی مداوم داشته است که باعث کاهش چشمگیر تولید کشاورزی و حیوانات و فشار مضاعف بر ایمنی تغذیه ای می شود. در عین حال ، تنش بین کشورهای دارای مناطق آب مشترک افزایش می یابد. عراق هنوز از کاهش جریان آب از جریانهای Türkiye در دجله و فرات رنج می برد.

از طرف دیگر ، کشورهای گلف همچنان به فرزندان خود اعتماد می کنند ، در حالی که منابع طبیعی آب شیرین آنها سالها در حال سقوط است. اما مصرف بالای انرژی این امکانات و خطر آلودگی آب دریا ثبات این راه حل را زیر سوال می برد.

جمله این بحران ها در سراسر منطقه هشدار داده است: زمان عمل با چالش های آب و هوایی از بین می رود. حال سوال اصلی این است: کشورهایی که مینا با این بحران برخورد خواهند کرد؟

پایان امنیت آب در خاورمیانه؟

محمد محمود ، رئیس دانشگاه سازمان ملل برای آب و هوا و سیاست آب سازمان ملل متحد ، بر این عقیده است که کاهش کمک های توسعه (آب ، سلامت ، تمیز کردن) باعث کاهش توانبخشی به منظور واکنش به نیازهای اساسی آب آشامیدنی به خصوص در زمینه محافظت ، به ویژه متقاضیان پناهجو و روستاهای بد در سوریه شده است. زیرساخت های فرسوده ، منابع محدود آب شیرین و افزایش تقاضا منطقه را در معرض بحران مداوم آب قرار داده است. درگیری های فعلی و گذشته در سوریه و غزه همچنین سیستم های آب حیاتی را از بین برده است. با کاهش کمک و ارائه خدمات آب سالم ، سلامت شخصی و سلامت نیز افزایش می یابد و خطرات سلامتی و امنیتی برای این گروه ها در حال افزایش است. این کاهش تأمین مالی می تواند سودهای شکننده گذشته را از بین ببرد و بی ثباتی منطقه را بدتر کند.

اسامه السایه ، عضو انستیتوی برنج بیکرو در دانشگاه رایس ، که پیشنهادهای فوق را تأیید می کند ، بر این عقیده است که امروزه تهدید مستقیم با بمباران نیروگاه بوشچر حذف شد ، شورای همکاری GCC (GCC) باید همکاری های منطقه ای را در زمینه آب احیا کند. پروژه اتصال آب ارائه شده در سال دوم مبنایی برای این همکاری است.

با این حال ، پروژه هایی مانند ساخت جدا کننده های مشترک در عمان و عربستان سعودی به دلایل مالی و اجرایی متوقف شده اند. با این حال ، با تشدید بحران ، اکنون می تواند خطر را از طریق تشکیل یک تأسیسات آب مشترک ، افزایش مقاومت و ثبات منطقه ای توزیع کند.

از خاورمیانه تا شمال آفریقا هنگام خلع سلاح بازیگران!

Zeinab Shokker ، استادیار دانشگاه ایالتی سام هیوستون ، بر این عقیده است که عراق افزایش درجه حرارت و خشکسالی را با سرعت هفت بار در جهان زندگی می کند. این بحران هزاران خانوار روستایی را تهدید کرده است. با وجود معرفی یک پروژه ۵ میلیون دلاری صندوق آب و هوا سبز (GCF) در استان های کربلا ، نجف و ماتانی ، این اقدامات در برابر بحران کافی نیست. صنایع نفتی عراق که فوراً به مصرف آب احتیاج دارند ، منابع آب را از کشاورزان محلی می گیرند و به دلیل فساد ساختاری و وابستگی به نفت مخالف این روند نیستند.

Aldo League ، یک محقق ، به وضعیت مراکش به جای عراق اشاره دارد و یادداشتی را در انستیتوی ایتالیا برای مطالعات منتشر می کند که این بازیگر در دهه های اخیر در معرض بدترین خشکسالی قرار گرفته است. رویدادی که هدف آن بخش کشاورزی (۲ ٪ از تولید ناخالص داخلی) و امنیت غذایی است. دولت پروژه های بی شماری را راه اندازی کرده است: از توسعه زیرساخت های آب و ساخت بزرگترین آب شیرین کن آفریقا در کازابلانکا تا اجرای مسیرهای آب به منظور انتقال آب اضافی از تانک ها به مناطق خشک. چالش های طولانی مدت مانند بیکاری به دلیل کاهش تولید و لزوم تجدید نظر در الگوی کشاورزی با محوریت صادرات کشور.

اما در الجزایر اوضاع متفاوت است ، با آتش سوزی گسترده در کابیل ها در سالهای ۱ و ۲ ، ارتش و شهروندان که بسیار درگیر هستند. دهه های ناآرامی مانع از توسعه زیرساخت های جنگلی شده بود. با این حال ، در سالهای اخیر ، دولت اقدامات جدی انجام داده است: از تخلیه جنگل ها ، ساخت جاده های دسترسی و تجهیزات هواپیماهای آبپاش گرفته تا ایجاد پایگاه های واکنش سریع و تجهیزات آتش نشانان موبایل در سراسر کشور. این تحولات در مقایسه با وضعیت یک دهه قبل پیشرفت چشمگیری است.

بحران چند لایه در عراق و لوانته

سیرین کرجاریان ، مدیر برنامه سیاست های زیست محیطی ، نشانگر ابتکار عمل اصلاحات عرب در مورد شرایط غالب در عصر است و ادعا می کند که جنگ در سوریه دارای زیرساخت های گسترده ای از آب ، آلودگی منابع و تجزیه موسسات مدیریت آب است. تغییرات آب و هوایی این بحران را با دمای تشدید و خشکسالی ضرب کرده است. بحران آب بر سلامت عمومی ، تولید غذا و مهاجرت خانگی تأثیر گذاشته است. بنابراین ، کارشناس بازسازی سوریه معتقد است که راه حل های فنی و تمرکز بر نهادهای تفریحی ، دیپلماسی بین المللی مبتنی بر حقوق بین الملل و حمایت از زیرساخت های مدنی.

عراق شرایط مختلفی دارد. در پنج سال گذشته ، جریان آب دجله و فرات در عراق بین ۲ تا ۵ درصد کاهش یافته است. جریان در Türkiye ، ایران و سوریه ، ناکارآمدی آبیاری و تغییرات آب و هوایی ، دلایل اصلی این بحران است. توافق آب بین عراق و Torkiye یک گام مثبت است ، اما بدون اجرای قوی کافی نخواهد بود. تقویت این توافق نامه با تشکیل یک کمیسیون دائمی ، نظارت شخص ثالث و مشارکت سوریه در مذاکرات گسترده تر از اهمیت اساسی برخوردار است. در عین حال ، عراق مجبور است سیستم های آبیاری خود را سیاست مدرن و قوی تر اقلیمی معرفی کند.