آقای علی آبادی، «فرصت طلب ها» از کدام وزارتخانه مجوز می گیرند؟!

افق میهن – رضا بردستانی: هفت ماه و نیم از وزیر «خاموش» عباس علی آبادی می گذرد و هنوز هیچکس نمی داند سیاست خودرویی بالاترین مرجع تصمیم گیری در حوزه تولید و صنعت کشور چیست. علی آبادی تقریباً هیچ تغییری در حوزه خودرو (تولید و عرضه) صورت نگرفته است، اما عباس علی آبادی در این هفت ماه و نیم غبار زیادی پشت تریبون هایی که دارد ایجاد کرده است، از جمله اینکه اخیراً وی با انتقاد از احیای برخی صنایع و راه اندازی برخی کارخانه ها می گوید: من مخالف احیای برخی بنگاه های اقتصادی هستم، احیای برخی از این بنگاه ها هدر دادن سرمایه است، اما نمی گوید: آیا حمایت از صنعت خودرو همچنان و برای همیشه؟” آیا «هدر دادن سرمایه» است یا خیر؟ با این توضیح که همه می دانند زیان انباشته خودروسازان برای سقوط بانک مرکزی کافی است! در این مقاله از سیاست های خودرویی آقای وزیر صحبت نمی کنیم، زیرا; اولاً وزیر هیچ سیاست خودرویی را معرفی نکرده است و ثانیاً همه سیاست های خودرویی در نهایت منجر به حمایت خودروساز و فشار بیشتر بر بدن نازک خریدار می شود!

آقای علی آبادی «فرصت طلبان» از کدام وزارتخانه مجوز می گیرند؟!
علی آبادی در یک کلیپ کوتاه دو جمله تقریبا کلیدی دارد:
– چالش نانوشته کشور در راهبرد توسعه این است که بیشتر توسعه صنعتی مبتنی بر رفتار فرصت طلبانه بوده است.
– کارخانه فولاد را در جایی تأسیس کرده اند که اساساً آلودگی هوا را می پذیرد
پتانسیلی ندارد
عباس علی آبادی را با هفت ماه و نیم وزیری مسبب و مقصر آلودگی هوای کشور نمی دانیم، بلکه با ذکر جمله ای از رضا حاجی کریم، رئیس هیات مدیره فدراسیون صنعت آب. وی گفت: هزینه حمل و نقل آب دریا ۶ برابر بازیافت آب است و بر اساس صحبت های وزیر صمت می خواهیم به یک سوال پاسخ دهیم.
علی آبادی با بیان اینکه توسعه صنعتی اغلب مبتنی بر رفتار فرصت طلبانه بوده است، این را «چالش نانوشته کشور در راهبرد توسعه» می داند و برای این موضوع یا فرضیه مثال می زند: «تاسیس کارخانه ذوب آهن در جایی انجام شده است که اساساً فاقد آن است. پتانسیل پذیرش آلودگی هوا”
تا اینجا چند موضوع قابل درک است: هزینه حمل و نقل آب دریا ۶ برابر بازیافت آب است، بیشتر توسعه صنعتی فرصت طلبانه بوده است و کارخانه فولاد در جایی راه اندازی شده که اساسا آلودگی را می پذیرد. هوا پتانسیل ندارد. حال سوال این است: «فرصت طلبان» از کدام وزارتخانه مجوز می گیرند؟!

کدام صنایع پشت پروژه های بزرگ انتقال آب در کشور هستند؟!
ما هم با آقای علی آبادی موافقیم، نه برخی از مناطق که تقریبا اکثر مناطق عمدتا صنعتی کشور «پتانسیل پذیرش آلودگی هوا را ندارند»، بلکه نقش و نفوذ وزارت امنیت و وزیر کشور چیست. امنیت در تغییر این راه آهن؟
پروژه های انتقال آب در کشور چند سالی است که آغاز شده، برخی انتقال های کوچک انجام شده و برخی انتقال های بزرگ نیز در سال آینده و سال های آینده به بهره برداری می رسد.
پاسخ روشن است، هزینه های عمده را صنایع بزرگی مانند فولاد و مس متحمل شده اند، اما این جیب سخاوتمندانه ای برای جبران خسارت وارده به سطح آب زیرزمینی، توقف برداشت از رودخانه ها، یا توسعه صنایعی است که همچنین آلوده کننده ، آیا با سند ملی آمایش سرزمین مغایرت دارند؟
بالاترین مقام کشوری که طبیعتاً صنایع باید حرف او را بشنوند، وزیر ایمنی است، اما خود آقای علی آبادی می‌داند که برخی از صنایع و معادن بزرگ در واقع از وزارت ایمنی، وزارت نیرو، محیط‌زیست راه می‌روند. و سازمان منابع منابع طبیعی کشور را منزوی کرده اند و تقریباً بدون توجه به قوانین، هر تصمیمی را که مناسب بدانند، اعم از افزایش آلودگی هوا، فشار بر سطح آب زیرزمینی و یا تخریب محیط زیست و منابع طبیعی، اجرا می کنند.
حال اگر وزیر از «توسعه صنعتی مبتنی بر رفتار فرصت‌طلبانه (فرصت‌طلبی) انتقاد می‌کند، ورودش را به رسانه‌ها تبریک می‌گوییم که سال‌ها از این فرصت‌طلبی‌ها و فرصت‌طلبان گلایه دارند، اما اگر وزیر این چند کلمه را بگوید می‌خواهد تغییر سیستم ریلی، می‌خواهیم سازوکارها، ایده‌ها و برنامه‌های او را بشناسیم، هرچند معتقدیم قدرت برخی از صنایع بزرگ و معادن اسمی کشور به حدی است که علی‌آبادی باید به‌عنوان منتقد باقی بماند و هیچ تصمیم و بخشنامه‌ای نگیرد. وی همچنان وزیر صمت خواهد بود و یا دست به اقداماتی زده و منتظر طرح سوال و استیضاح مجلس و به خطر انداختن صندلی وزیر صمت خواهد بود.
تجربه به ما می گوید: اصولاً وزرای صمت اگرچه همیشه در گفتار و گفتار قاطع بوده اند و حرف هایی زده اند که حتی رسانه ها هم در گفتن آن دقت می کنند، اما در عمل می بینیم که خودشان را همسو می کنند. به اصطلاح صنایع بزرگ و معادن معروف کشور. سقوط نمی کند
ما نام استان و منطقه خاصی را ذکر نمی کنیم زیرا این بند در هر استان و منطقه ای از کشور دیده می شود و می توان با آن مواجه شد، اما برای اینکه عریضه خالی نماند فقط به صورت کلی می گوییم; ما معدن و صنایع را می دانیم که; بدون پرداخت یک ریال مین از دولت گرفته اند (هدیه داده اند)، برای خود آب انتقال داده اند، در بی آب ترین مناطق چاه حفر کرده اند و با انواع حیله ها خود را از شر آن خلاص می کنند. بار قانون و محیط زیست و منابع طبیعی را در روز روشن تخریب می کنند و به هشدارهای مراجع اجرایی و نظارتی و حتی قضایی توجهی نمی کنند. فقط مانده ایم که آقای وزیر چطور می خواهد با این غول های قدرتمند سر به سر کند، اما سوال ما همچنان پابرجاست و آن این است که: «آقای علی آبادی، آیا می دانید «اپورتونیست های» مورد نظر شما از کدام وزارتخانه آمده اند. مجوز خود را از؟ می گیرند؟!»