فرونشست؛ بزرگ‌ترین بحران زمین‌شناختی ایران است

براساس اخبار تجاری ، فرود زمین در دشت اصفهان دیگر “هشدار” نیست. این اکنون یک شکست تدریجی اما نهایی است. رویدادی که ریشه های آن در شرایط جهانی نیست ، بلکه در سوء مدیریت ساختاری و در تکرار سیاست داخلی کوتاه مدت است. اصفهان اکنون نه تنها قربانی مدیران آب ، بلکه اثبات پر جنب و جوش برای آشکار کردن اصول اساسی علم و آینده کشور است.

سطح ISFAHAN در یک خاک رس گرد و گرد و غبار و کشور حساس به زباله های آب قرار دارد. هر هیدروژیست می داند که چنین ساختاری برداشت غیر ضروری آبهای زیرزمینی را تحمل نمی کند. در سه دهه گذشته ، تصمیم گیرندگان سیاسی مسیر توسعه صنعت فولاد ، پتروشیمی و سایر آب را در قلب خشک ترین نقطه ایران بدون در نظر گرفتن این واقعیت طی کرده اند.

این تصمیمات عملاً جغرافیایی بود. امروزه کاهش ۲ تا ۵ سانتی متر در سال یک آمار خشک نیست ، بلکه نشانه ای از بی اعتنایی کامل به پایه های علمی است.

صدای کارشناسان ؛ داستان های نادیده گرفته

کوه مادانی – متخصص و ارشد ارشد منابع آب که قبلاً تأکید کرده بود: تمرکز سیاسی و اقتصادی کلانشهر تصمیمات پرهزینه ای را برای انتقال آب توجیه می کند. در اصفهان ، فشار اجتماعی کشاورزان و صنایع منجر به اعطای برنامه های انتقال آب به جای اصلاح الگوی مصرف شد. پروژه هایی که بدون محاسبه ظرفیت منابع موجود اجرا شده اند.

به گفته وی ، آب بیماری مزمن است و نه زخمهای سطحی. درست همانطور که بیماریهای مزمن پزشکی با مسکن ها درمان نمی شوند ، بحران آب با عبور از انتقال و تصمیمات واکنشی پایان نمی یابد. وی هشدار داد که این مسیر تنها تسکین دهنده درد موقت است ، درد را پنهان می کند و ریشه این بیماری را تعمیق می دهد.

ISA KALANTIRI – رئیس سابق سازمان حفاظت از محیط زیست ، گفت: “خلاء ۲ متر در زیر اسفاهان وجود دارد.” این خلاء ، هادی های زیرزمینی زیرزمینی ، عملاً خالی است و لایه های خاک فشرده می شوند. وی بارها تأکید کرد که کاهش به معنای مرگ تدریجی خاک و زیرساخت ها است. خطری که مستقیماً زندگی اسفاهان از بناهای تاریخی و فرهنگی را تهدید می کند – از میدان نقشیجان تا پل های زاندئروود.

هشدارهای متخصص که فقط در کشو دفاتر خورده می شوند

مطالعات در مورد مدارس زمین شناسی و آب دانشگاه اصفهان و تهران بارها مشخص کرده است که کاهش سطح آب در برخی مناطق از سطح اصفهان به بیش از ۲ متر رسیده است. آنها پیش بینی کردند که با ادامه روند موجود ، پایین آمدن به یک پدیده برگشت ناپذیر تبدیل می شود. با این حال ، این هشدارها یا در کشو دفاتر خورده می شدند یا تحت فشار سیاسی نادیده گرفته می شدند.

مقامات در برابر فشار کشاورزان تصمیمات علمی اتخاذ نکردند

الگوی تصمیم گیری در اسفهان و ایران به طور کلی مبتنی بر واکنشهای کوتاه مدت است. مقامات راه آسان برای انتقال آب و مجوزهای بیشتر در برابر چاپ کشاورزان ، صنایع یا گروه ها را انتخاب کرده اند.

با این حال ، بحران آب به طور طبیعی سیستماتیک و چند بعدی است. ترکیبی از مدیریت مصرف ، تکلیف منصفانه ، سرمایه گذاری در بهره وری و بازیافت منابع. نادیده گرفتن این واقعیت ، بحران تهدید محیط زیست از یک خطر ملی و امنیتی را افزایش داده است.

اصفهان ؛ آینه آینده ایران

شکاف های زمین در اصفهان امروزه بیش از ترک های زمینی است. اینها نسخه های خطی برای محکوم کردن سوء مدیریت منابع است. هر دستگاه اندازه گیری کاهش نه تنها تخریب یک کشور کشاورزی بلکه تهدیدی برای میراث جهانی ، سرمایه ملی و اعتماد اجتماعی است.

اگر این روند اصلاح نشده باشد ، اصفهان فقط اولین قربانی است. سطوح دیگر ایران – از کرمان و خوزستان تا تهران و سیستان – به روشی مشابه پیش می روند.

اصفهان به ما می گوید که این کشور بر خلاف مقامات ظاهر نمی شود. اگر هادی های آب زیرزمینی فروپاشید ، نمی تواند یک انتقال و بدون برنامه را بازگرداند.

سوال اصلی امروز این است: آیا ساختار مدیریت کشور قادر به شنیدن صدای زمین است؟ یا آیا هنوز آینده یک سرزمین قربانی با تصمیمات تقاطع خواهد بود؟

منبع: راکنا