ماه در حال دور شدن است؛ در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد؟
ماه هر سال حدود ۱.۵ سانتی متر (۱.۵ اینچ) از زمین است.
با توجه به افق میهن و به نقل از Sciencealert ؛ دانشمندان با درخشش پرتوهای لیزری به آینه هایی که توسط فضاپیما و فضانوردان روی سطح ماه قرار می گیرند ، فاصله از زمین تا ماه را اندازه گیری می کنند. با محاسبه مدت زمان نور ، فاصله و تغییرات را می توان با دقت بسیار بالا مشخص کرد.
فاصله ماه در طی یک ماه قمری تغییر می کند ، زیرا مدار کاملاً دایره ای نیست. معمولاً ماه حدود ۲۰۰۰ کیلومتر (۴۰۰۰ مایل) است ، اما این فاصله تا حدود ۲۰۰۰ کیلومتر در طول مدار آن متفاوت است. به همین دلیل برخی از ماههای کامل کمی بزرگتر به نظر می رسند. پدیده ای به نام “ماوراء طبیعی”.
من به عنوان یک محقق اخترفیزیکی ، من علاقه مند به جابجایی و تعامل با نهادهای آسمانی مانند سیارات ، ستاره ها و کهکشان ها هستم. مطالعه حرکت زمین و ماه و تغییرات آن با گذشت زمان می تواند به ما کمک کند تا درک کنیم که چگونه هر یک از آنها طی ۱.۵ میلیارد سال گذشته تغییر کرده است.
چرا ماه از زمین خارج است؟ جزر و مد
علت اصلی جزر و مد است.
جزر و مد به دلیل تفاوت بین نیروی گرانش در قسمت های مختلف یک جرم است. نیروی گرانشی ماه در سمت نزدیک زمین حدود ۲ درصد قوی تر از دورتر است ، زیرا گرانش ضعیف تر می شود.
این اختلاف باعث می شود اقیانوس ها به ماه و طرف مقابل منتقل شوند. برآمدگی نزدیک به اثر مستقیم گرانش ماه ایجاد می شود و طرف مقابل به دلیل تضعیف گرانش ماه شکل می گیرد.
با چرخش زمین ، این برجستگی ها به طور مداوم حرکت می کنند و ماه باقی می مانند. به عنوان مثال ، در نیویورک یا لس آنجلس ، سطح آب می تواند در حدود ۱.۵ متر تغییر کند.
اما این برجستگی ها دقیقاً مطابق با ماه نیستند. آنها کمی جلوتر از آن هستند ، زیرا چرخش زمین آنها را به جلو سوق می دهد. همان دست انداز ، علاوه بر کشیدن ماه به مرکز زمین ، آن را کمی به جلو در مدارهای خود فشار می دهد. مانند یک ماشین مسابقه که در پیچ شتاب می یابد.
این “فشار” باعث می شود ماه کمی تسریع شود و مدار آن آن را بزرگتر کند. درست مانند توپی که اگر به قدرت بیشتری برخورد کند ، بالاتر پرتاب می شود.
در نتیجه ، ماه به تدریج دورتر است. این فرآیند بسیار کند است و فقط در فواصل طولانی قابل اندازه گیری است.
تأثیر فاصله ماه روی زمین
با دور شدن ماه ، انگیزه مداری آن افزایش می یابد. مانند وزنی که تا انتهای طناب بسته است. هرچه طناب بلندتر باشد ، وزنه تر تر و متوقف کردن آن سخت تر است.
زمین در عمل انرژی مورد نیاز برای افزایش تکانه ماه را فراهم می کند ، که باعث کاهش سرعت چرخش زمین می شود. به عبارت ساده ، با افزایش شوک مداری ماه ، چرخش زمین کاهش می یابد. نتیجه این است که طول روز کمی طولانی تر است.
نگران نباشید ، البته ؛ این تغییرات بسیار اندک است. ۲.۵ سانتی متر در سال تنها ۱.۵ ٪ در سال در مقایسه با فاصله ۲۰۰۰ کیلومتر است. ما هنوز میلیون ها سال ماه گرفتگی ، جزر و مد و چهار ساعت خواهیم داشت.
ماه در گذشته نزدیکتر بود
در گذشته ، روزهای زمین کوتاه تر بود.
احتمالاً حدود ۱.۵ میلیارد سال پیش بود ، هنگامی که سرزمین جوان به عنوان مریخ و مقادیر زیادی از مواد در فضا پرتاب شد. این مواد بعداً گرد هم آمدند و ماه را تشکیل دادند که در ابتدا بسیار نزدیک به زمین بود و در آسمان بزرگتر دیده می شد.
دیرینه شناسان نشان داده اند که با بررسی پوسته های فسیلی و الگوهای رشد روزانه آنها ، آنها نشان داده اند که حدود ۲ میلیون سال پیش ، در اواخر دایناسورها ، روز فقط ۱.۵ ساعت بود – دقیقاً همانطور که داده های نجومی پیش بینی می کنند.
آینده چه خواهد بود؟
آیا سرانجام ماه از میدان گرانشی آزاد می شود؟
اگر میلیاردها سال پیش برویم ، چرخش زمین احتمالاً به اندازه کافی کند خواهد شد تا با مدار ماه همزمان شود. دولتی به نام “قفل جزر و مد”. در این حالت ، یک طرف زمین همیشه ماه خواهد بود و ماه دورتر نخواهد بود.
اما دو چیز از این سناریو جلوگیری می کند:
۱. حدود یک میلیارد سال ، خورشید روشن تر می شود و اقیانوس ها تبخیر می شوند. بنابراین هیچ جزر و مد بزرگی وجود نخواهد داشت که باعث شود ماه از آن دور شود.
۲. چند میلیارد سال بعد ، خورشید به یک غول قرمز تبدیل می شود و احتمالاً زمین و ماه را نابود می کند.
خوشبختانه ، این وقایع به حدی فاصله دارند که نگران کننده نیست. تا آن زمان می توانیم از جزر و مد ، آفتاب و زیبایی ماه لذت ببریم.
