چرا گرجستان می‌تواند نقشه راه آمریکا در قفقاز جنوبی را معکوس کند؟

براساس تجارت اخبار ، آخرین توافق صلح بین جمهوری آذربایجان و ارمنستان ، که توسط واسطه ایالات متحده حاصل شد ، پیشرفت دیپلماتیک بی سابقه ای را برای واشنگتن نشان می دهد. با این حال ، امکانات برای ایالات متحده در منطقه قفقاز جنوبی در حال بسته شدن است. اگر واشنگتن منفعل باشد ، به احتمال زیاد جورجیا – یک کشور استراتژیک در قفقاز جنوبی – بدون تیراندازی در دسترس روسیه است.

آزمون واقعی آمریکایی

توافق صلح ترامپ در منطقه قفقاز ؛ توافق نامه ای که شکننده ترین روابط در منطقه را تسهیل کرده است ، فرصتی به همان اندازه عالی برای ایالات متحده است که مانع ماجراجویی روسیه و تأثیر چین در این جغرافیای استراتژیک شود. اگرچه خلاء استراتژیک بین باکو و اریوان – دو رقبای طولانی – حفظ شده است. خلاء که قدرتهای اقتدارگرا در هنگام کاهش حضور غرب تلاش می کنند هر شکل را پر کنند.

آزمایش واقعی قدرت آمریکایی در قفقاز جنوبی آذربایجان و ارمنستان نیست بلکه جورجیا است. جورجیا زمانی سنگرهای دموکراسی در قفقاز جنوبی و شرکای کلیدی و استراتژیک غرب بود. اما امروز این کشور بارها و بارها منافع آمریکایی و غربی را تحت رهبری حزب حاکم رویای گرجستان (GD) با رویکرد ضد غربی تضعیف کرده است. تفلیس با اهداف روسیه و چین موافقت کرد و راه را برای کاهش نفوذ ایالات متحده در منطقه سیاه و قفقاز جنوبی هموار کرد.

چرا صدای تفلیس با اهمیت بسیار مهم است؟

با این حال ، جورجیا فقط یک عمل مشخص در جبهه نیست. در عوض ، این بازیگر در شرایط فعلی به عنوان قطب ترانزیت قفقاز جنوبی عمل می کند. خط لوله نفت Baku -folk -jihan (BTC) ، خط لوله گاز قفقاز جنوبی و کریدور “متوسط” ، که اروپا را از طریق دریای سیاه به آسیای میانه متصل می کند ، همه از طریق جورجیا می روند.

این پروژه ها برای غرب استراتژیک است ، زیرا روسیه دور از اروپا را از انرژی روسیه کاهش می دهد و جورجیا در شبکه ای از زیرساخت های غربی ادغام می شود. بنابراین ، چرخش در جورجیا می تواند دسترسی غرب به مسیرهای اقتصادی و ترانزیت به شرق را تضعیف کند.

نقشه راه چین و روسی

با پیشرفت پروژه کمربند و جاده چین و تلاش برای توسعه روسیه برای توسعه شمال جنوبی ، نقش جورجیا به عنوان محور راهرو میانه تنها راه برای یافتن یک پای اقتصادی در اوراسیا بدون یافتن تعهدات نظامی جدید در اوراسیا است. اگر این موضع را از دست بدهید ، انتقال تجارت و تأثیر قدرتهای اقتدارگرا به این معنی خواهد بود. بنابراین واشنگتن توافق صلح بین جمهوری آذربایجان و ارمنستان را با یک استراتژی گسترده تر ترکیب نمی کند. این استراتژی که رویکرد ضد غرب گرجستان و عقب نشینی اصول دموکراتیک تعادل استراتژیک را به قدرتهای اقتدارگرا تغییر می دهد و صلح به دست آمده عمر کوتاهی خواهد داشت.

روسیه و چین این جمله را به خوبی درک کردند. روسیه دموکراسی گرجستان را از طریق تانک ها و سلاح ها ادغام نکرد ، بلکه از طریق نتیجه گیری از قراردادهای تجاری ، تضعیف رسانه ها و پروکسی در مسکو در تفلیس بود. چین حتی ساختار تفلیس را نیز تصویب کرده و مشارکتهای استراتژیک ایجاد کرده و با سرمایه گذاری در خیابان ها ، بنادر و زیرساخت ها ، مراحل ژئوپلیتیکی و ژئوپلیتیکی خود را تثبیت می کند.

بازی دوتایی جورجیا

بازیگر اصلی حزب دولت حزب رویایی گرجستان ، به رهبری Bidzinea Ivanishvili ، میلیاردر در نزدیکی نخبگان سیاسی و تجاری روسیه است. تا کنون ، این حزب یک رویکرد مضاعف داشته است: این خود را با هماهنگی با غرب و ارزش های آن نشان داد ، اما در عمل رابطه با کرملین را بازسازی کرده است. در پنج سال گذشته ، تفلیس تجارت با روسیه را تقویت کرده است تا به مسکو کمک کند تا از تحریم ها جلوگیری کند ، از پروژه های مهم ژئوپلیتیکی به چین ، جلوگیری از روند ادغام در ناتو و اتحادیه اروپا و اجرای نسخه های استبدادی روسیه در داخل کشور کمک کند. در نتیجه ، مسکو دیگر نیازی به اشغال جورجیا ندارد. در عوض ، سعی می کند به تدریج کشور را با پروکسی و خطوط لوله خریداری کند.

از آنجا که روابط جورجیا با غرب تضعیف می شود ، این امکان برای تأثیر بیشتر چین و ایران فراهم می شود. چین با سرمایه گذاری در زیرساخت هایی که برخی از پروژه های بدون پکن امکان پذیر نیست ، به اقتصاد گرجستان نفوذ کرد. ایران همچنین جورجیا را به عنوان دری برای جلوگیری از تحریم ها و افزایش تجارت منطقه ای می داند. به همین ترتیب ، چین بنادر را می سازد ، ایران کالاهای تجاری را جابجا می کند و هر دو از فاصله جورجیا از غرب استفاده می کنند.

گزینه های واشنگتن

در شرایط فعلی ، یک محور جدید در قفقاز جنوبی مبتنی بر “اتصال اقتدارگرا” مستقر است ، که هدف آن بیرون رفتن از غرب از یک منطقه استراتژیک است. از دست دادن جورجیا دسترسی غربی به آسیای میانه را کاهش داده ، امنیت انرژی اروپا را تضعیف کرده و جناح جنوبی ناتو را تهدید می کند. چنین رویدادهایی پیام تلخی را در محدوده روسیه ارسال می کنند: کار تجاوز به عنف و ایالات متحده نمی تواند از آن جلوگیری کند. استراتژی که واشنگتن در این مدت باید دنبال کند ، تجدید نظر در استراتژی خود در قفقاز نیست ، بلکه حفظ اهرم موجود است. هدف نهایی تغییر اساسی در سیاست گرجستان نیست ، بلکه محافظت از تأثیر ایالات متحده در این نقطه مهم در اوراسیا است. واشنگتن برای رسیدن به این هدف باید به چهار اهرم برگردد: تعیین خط قرمز ، شامل خرابکاران برای تعامل با آذربایجان ، ترکیه و ارمنستان و اولویت بندی منافع آرمان گرایی.

یکی از مهمترین ابزارها در ایالات متحده ، قانون Megobari است که با تأثیر حزب کمونیست چینی و فدراسیون روسیه در جورجیا مقابله می کند. این قانون مقامات گرجستان را قادر می سازد تا مؤسسات دموکراتیک را تضعیف یا کمک کنند ، تحریم شوند ، همکاری های امنیتی و کمک های ایالات متحده را بررسی کنند و یک پیام روشن ارسال کنند: این هزینه برای دشمن ایالات متحده است و به هزینه بازارها ، پشتیبانی دیپلماتیک و آموزش نظامی خاتمه می یابد.

تحولات در جورجیا نه تنها نشانه بحران در سیاست داخلی است ، بلکه نمونه ای آزمایشی از عملیات ترکیبی رژیم اقتدارگرا است. اگر ایالات متحده از اهرم های خود برای مقابله با این فرآیند استفاده نکند ، بخش مهمی از چارچوب بازدارنده و استراتژی آن در اوراسیا را از دست می دهد. واشنگتن نیازی به نجات جورجیا ندارد. این کافی است که آینده تأثیر مسکو را پرهزینه کند و مشارکت با غرب هنوز یک ارزش استراتژیک واقعی دارد. ایالات متحده اخیراً توافق صلح را در قفقاز انجام داد ، اما اگر جورجیا را از دست بدهد ، کل منطقه را رها می کند و به مسکو و پکن پیروزی می دهد. پیروزی که این دو بازیگر هرگز در میدان نبرد از دست نداده اند.