رونق بازار اجاره لباس پدیده‌ای تازه در اقتصاد تورمی

به گزارش افق میهن، در شرایطی که قیمت لباس های رسمی و عروسی به ده ها میلیون تومان رسیده است، گروهی از خیاط ها با ظاهری جدید وارد بازار شده اند. آنها به جای گلایه از رکود خرید، اجاره لباس را به یک شروع خدمات و اقتصادی تبدیل کردند و با شعار ساده «زیبا بپوش، کمتر پرداخت کن»، بازار جدیدی را برای کسانی که به دنبال راه سومی بین تمایل به مصرف لوکس و واقعیت تورم هستند، پیدا کردند.

“لباس طاووسی با سنگ دوزی ریز قیمت اولیه ۱۸ میلیون و اجاره فقط ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان” این یکی از صدها پست اینستاگرامی است که این روزها در هشتگ های اجاره لباس دیده می شود. در میان سایت هایی که چند سال پیش فقط لباس می فروختند، بسیاری از آجرکاران و سایت های شخصی اکنون اجاره لباس را به یک تجارت پررونق تبدیل کرده اند.

صدای ماسون ها

سمیرا ۳۷ ساله، صاحب خانه «مهربانو» در مهرآباد تهران می گوید از سال ۱۳۹۶ با سرمایه اندک بانکی در خانه و از طریق سکوی دوار شروع به اجاره لباس کرده است. او می گوید: هر چند برخورد با لباس های دست دوم سخت تر است، اما ترجیح می دهم این نوع لباس ها را بیاورم که قیمت بالاتری دارد تا قیمت اجاره نیز بیشتر باشد و به همین دلیل اکثر مشتریانم بالای ۴۰ سال و معمولا مادر عروس یا داماد هستند. به گفته وی، لباس ها بسیار گران شده و مشتریان توان خرید آن را ندارند. لباس های خاص و برند را اجاره می کنیم تا چند نفر بتوانند از آن استفاده کنند. در واقع لباس فقط یک بار استفاده نمی شود بلکه بارها در چرخه مصرف باقی می ماند و همه از آن سود می برند.

سمیرا ادامه می دهد: اجاره یک لباس معمولی حدود ۸۰۰ هزار تومان است در حالی که خرید همان لباس بیش از ۴ میلیون تومان است. لباس کارکرده برای یک شب تا ۱۰ میلیون تومان اجاره داده می شود، خرید ۳۰ میلیون تومان است. البته هیچکس در محله ما ۱۰ میلیون اجاره نمی دهد. لباس کارکرده بار اول حدود ۶ میلیون تومان و دفعه بعد بین ۳ تا ۳.۵ میلیون قیمت دارد.

فراخوان ثبت نام صادرکنندگان ایرانی

سمیرا در مورد گارانتی و دفعات کرایه می گوید: بستگی به کیفیت لباس دارد اما من معمولا لباس ها را از جایی به بعد برای فروش می گذارم چون اگر اجاره ادامه پیدا کند آسیب می بیند. ضمانت معمولاً با کارت شناسایی یا چک ارائه می شود. کارت ملی جدید میگیرم. سمیرا که ۷ سال در خانه کار می کرد، حالا یک تجارت دارد. او می گوید: سایت آجارستان با اینکه دیگر در دسترس نیست خیلی به من کمک کرد و سایت دوار بستر بسیار خوبی برای مشتری یابی است. به خصوص به این دلیل که از اینستاگرام راحت تر است.

با این حال، اکثر مشتریان من از طریق توصیه های دوستان و مشتریان قبلی هستند، بنابراین سعی می کنم مشتری را متقاعد کنم که به من توصیه کند. لیلا که خانه‌ای در اراک دارد، می‌گوید ایده اجاره لباس به درخواست خود مشتریان شکل گرفته است. دیدند که قیمت دوخت و خرید بالاست و تقاضای اجاره کردند. ما از ابتدا چنین قصدی نداشتیم، می‌خواستیم Maison به عنوان یک برند شخصی شناخته شود. می گوید: مشتریان از هر قشری می آیند.

حتی پزشکان یا افرادی که درآمد بالایی دارند درخواست قرض گرفتن لباس دارند. از بخش های پردرآمد گرفته تا اقشار ضعیف تر، اما تعداد گروه های ضعیف تر بیشتر است. ما آن را برای همه سنین داریم، اما از آنجایی که مؤسسه ما دارای لباس عروسی و شب است، اکثر مشتریان جوانتر مشتری هستند. لیلا درباره قیمت ها و دفعات اجاره توضیح می دهد: واقعا تنوع زیادی دارد و بستگی به مدل، طرح و نوع لباس دارد. نمی توان میانگین مشخصی را بیان کرد. تعداد دفعات اجاره بستگی به نوع لباس و طرح آن دارد. یک لباس را می توان چندین بار اجاره کرد یا اصلاً اجاره نکرد.

وی به ضمانت می افزاید: کارت ملی می گیریم و به فرد اختصاص می دهیم. اما نمی توان از آسیب به لباس جلوگیری کرد! اغلب لباس پس از یک بار اجاره دیگر قابل استفاده نیست و نیاز به تعمیر فوری دارد. به گفته او، بیشتر مشتریان لیلا از طریق اینستاگرام یا در معرض دید دیگران قرار می گیرند و مشتریان بسیار کمی هستند که به آنجا مراجعه می کنند. او همچنین می گوید: از آنجایی که مزون ما طراحی و خیاطی شخصی بیشتری ارائه می دهد، با رکود اقتصادی تقاضا کاهش یافته است، اما تقاضا برای اجاره افزایش یافته است.

صدای مشتریان

پریسا ۳۰ ساله و کارمند است. می گوید: من برای هر عروسی دنبال لباس نو می گشتم اما الان هیچ خرج نمی کنم. لباس اجاره می کنم و عکس می گیرم. او می گوید برایش مهم نیست که دیگران بدانند لباس هایش اجاره ای است یا نه. برای برخی، اجاره لباس هنوز تابو است. بهار، ۲۶ ساله، یکی دیگر از مشتریان، گفت: مادرم هنوز اعتقاد ندارد که لباس عروس اجاره ای شود، فکر می کند آبروی خانواده را خدشه دار می کند.

صدای جامعه شناسان

احمد فخیم، دانشجوی ۲۸ ساله علوم اجتماعی، این پدیده را ناشی از ظهور طبقه متوسط ​​فقیر می داند: طبقه ای که زبان خارجی می داند، با سبک زندگی جدید آشناست و آن را می خواهد. در اواخر دهه هفتاد تاسیس شد و در سبک زندگی او شرکت در مهمانی ها و ظاهر آراسته به بخشی از هویت او تبدیل شده است، اما اکنون این فرد نمی تواند هر بار لباس نو بخرد. آنها ممکن است این روند اجاره لباس را برای مدتی مخفی نگه دارند، اما در نهایت در مهمانی ها از یکدیگر می پرسند که “لباس های خود را از کجا و چقدر اجاره کردید؟”

وی معتقد است: این فرآیند با اقتصاد اشتراک گذاری متفاوت است زیرا در مورد شرکت و خلق ارزش است. در واقع، یک صنعت خدمات کوچک از بحران بیرون آمده است. نمونه ای از استارت آپ های خدماتی خودجوش که به یک نیاز فرهنگی پاسخ می دهند. جامعه شناسان گسترش اجاره لباس را نشانه تغییر ارزش های طبقاتی در طول بحران اقتصادی می دانند. طبقه متوسط ​​شهری هنوز نمی خواهد نمادهای رفاه ظاهری را کنار بگذارد، اما راه های جدیدی برای حفظ آن یافته است.

اجاره لباس یا تجهیزات لوکس یک راه تعریف شده برای مصرف لوکس است. سازگاری فرهنگی با تورم، نه تسلیم شدن در برابر آن. در نبود آمار رسمی، برآوردهای محلی نشان می دهد که بیش از ده ها مغازه اجاره لباس و آجرکاری در ایران وجود دارد. بیشترین تقاضا مربوط به مراسم نامزدی، عروسی و عکاسی پرتره است. در حالی که پوشیدن لباس های گران قیمت همچنان بخشی از نمایش اجتماعی طبقه متوسط ​​است، اجاره این لباس ها اکنون به نوعی نمایش هوشمندانه تبدیل شده است. در اقتصاد امروزی، مد ممتاز شاید طبیعی ترین پاسخ به قیمت رویاها باشد.

منبع: ایسنا