تحقیقات دانشمندان علوم اعصاب؛ وقتی خواب یا کابوس می‌بینیم چه اتفاقی برای مغز ما می‌افتد؟
دانشمندان در حال بررسی فرآیندی هستند که در هنگام خواب دیدن یا دیدن کابوس در مغز اتفاق می افتد. تیم تحقیقاتی موش های تحت درمان با مفلوکین را به مدت دو هفته زیر نظر گرفتند تا عملکرد و رفتار مغز آنها را بررسی کنند.
به عنوان بخشی از یک برنامه تحقیقاتی سه ساله، دانشمندان علوم اعصاب در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا در ایالات متحده، مغز موش ها را با استفاده از تکنیک های تصویربرداری پیشرفته برای درک مکانیسم های عصبی کابوس ها و ارتباط آنها با اختلالات سلامت روان مرتبط با اضطراب مانند اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) مطالعه می کنند.
دانشمندان بر این باورند که هر حیوانی خواب می بیند، اما کارشناسان در مورد علت این اتفاق اختلاف نظر دارند.
پاتریک درو، استاد مهندسی، علم و مکانیک در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می گوید: «ما نمی دانیم کابوس چیست. ما می دانیم که کابوس ها هنگام حرکت سریع چشم در هنگام خواب رخ می دهند و احتمالاً نوعی مدار ترس را در مغز ما ایجاد می کنند. اما هیچ کس واقعاً نمی داند وقتی یک کابوس می بیند چه اتفاقی می افتد.
دیدن رویاها و کابوس ها طبیعی است و انسان ها تنها موجودات زنده ای نیستند که آن ها را تجربه می کنند. به گفته محققان، افراد معمولا یک تا ده کابوس در سال می بینند.
پاتریک درو می گوید: اگر بدانیم وضعیت بهینه مغز چیست، وضعیت شادی در چیست، خواب سالم چگونه است، این اطلاعات می تواند به ما کمک کند تا بفهمیم در هنگام اختلالات خواب یا بیماری های مختلف مانند بیماری آلزایمر چه اتفاقی می افتد.
به عنوان بخشی از این تحقیقات، موش ها با دارویی به نام مفلوکین به مدت دو هفته تحت درمان قرار می گیرند و سپس رفتارهای غیرمعمول آنها از نزدیک تحت نظر قرار می گیرد.
مفلوکین یک داروی مالاریا است که به دلیل عوارض جانبی عصبی جدی، از جمله کابوس های واضح، دیگر تجویز نمی شود.
در طول این مدت، محققان تغییرات اندازه مردمک چشم خود را برای تعیین اینکه موش ها در کدام مرحله از خواب قرار دارند، از جمله مراحل حرکت سریع چشم (REM) و مراحل غیر REM زیر نظر خواهند داشت.
بیشتر رویاهای شفاف در طول خواب REM اتفاق می‌افتند و مردم بیشتر آنها را زمانی که از خواب بیدار می‌شوند به یاد می‌آورند.
برای ثبت حالات چهره موش ها، محققان از تکنیک های تصویربرداری مغز مانند تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI) استفاده کردند که جریان خون را اندازه گیری می کند تا مشخص کند کدام مناطق مغز فعال هستند. آنها همچنین از تکنیک ضبط سیگنالینگ کلسیم استفاده می کنند. روشی که تغییرات سطح کلسیم را در نورون ها ردیابی می کند.
این ابزارها با هم به شناسایی انواع خاصی از نورون‌هایی که ممکن است در خواب دیدن نقش داشته باشند، کمک می‌کنند.
آنها همچنین بررسی خواهند کرد که چگونه دو ناحیه کلیدی مغز، قشر جلوی مغز (که به کنترل احساسات کمک می کند) و آمیگدال (که ترس را پردازش می کند)، در طول کابوس ها تغییر می کنند.
محققان قصد دارند بر اساس مطالعات روی موش ها مدلی طراحی کنند تا پیش بینی کند که چه زمانی مشکلات سلامت روانی مانند اضطراب بسته به وجود یا عدم وجود کابوس ایجاد می شود.
در صورت موفقیت، یافته های این تیم می تواند به درمان های جدیدی برای بیماری های مرتبط با خواب منجر شود.
منبع: یورونیوز
