زمانی که به مدت ۲ میلیون سال روی زمین باران بارید
در اواخر قرن بیستم، زمین شناسان متوجه لایه های عجیبی شدند که در صخره های باستانی در سراسر جهان به قدمت ۲۳۴ تا ۲۳۲ میلیون سال می رسد.
گروهی از زمین شناسان در کوه های آلپ شرقی لایه ای از سنگ های سیلیسی آواری را که در کربنات جاسازی شده بود و دانشمندی دیگر در بریتانیا لایه ای از سنگ خاکستری را در این منطقه یافتند.
هر دوی این یافته ها یک چیز را نشان می دهند: حدود ۲۳۴ میلیون سال پیش، زمین دوره ای از خشکسالی و به دنبال آن باران های بی وقفه را پشت سر گذاشت.
این دوره مصادف با زمانی است که درست در آغاز عصر دایناسورها، تعداد و تنوع زیستی این حیوانات باستانی انفجاری شد.
دانشمندان می گویند شواهد فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد این دوره مرطوب ممکن است “کاتالیزوری باشد که دایناسورها و احتمالاً سایر حیوانات خشکی را قادر می سازد تا بر روی زمین تنوع و تسلط داشته باشند.”
از دهه ۱۹۸۰، اثرات این دوره که به «اپیزود کرنین پلوویال» یا حتی «بحران کارنی» معروف است، در سنگ‌های سراسر جهان دیده می‌شود.
به نظر می رسد دلیل حجم غیرعادی بارندگی، نتیجه افزایش شدید رطوبت باشد. دانشمندان بر این باورند که یک فوران آتشفشانی غول پیکر در جنوب مرکزی آلاسکا و در امتداد سواحل بریتیش کلمبیا دلیل افزایش رطوبت خاک در آن زمان بوده است.
جاکوپو دال کورسو، محقق در زمینه فوران های آتشفشانی در این باره می گوید: فوران ها در کارنین به اوج خود رسید، آنقدر عظیم بودند که مقادیر زیادی گازهای گلخانه ای مانند دیآنها دی اکسید کربن را به جو پمپاژ کردند و امواج گرمایش جهانی را ایجاد کردند.
پانگه آ، یک ابرقاره بزرگ ماقبل تاریخ، در آن زمان مستعد بارش های موسمی بود. این باران ها زمانی ایجاد می شوند که هوای با رطوبت بالا از دریاها به سمت خشکی حرکت می کند. در جایی که این هوا خنک می شود، باران های شدید رخ می دهد.
پل ویگنال، محقق در زمینه محیط زیست در دیرینه شناسی در این باره می گوید: زمانی که دریاها در این مدت گرم می شدند، رطوبت بیشتری در بالای آن قرار می گرفت و باعث می شد که باران های موسمی شدیدتری در خشکی رخ دهد.
در همین حال، دوره مرطوب محیط مناسبی برای موجودات زنده نبود. مطالعه ای که در مجله انجمن زمین شناسی منتشر شده است، آن را به عنوان زمانی توصیف می کند که فوران های آتشفشانی باعث تولید باران اسیدی و گازهای گلخانه ای می شود که به نوبه خود منجر به تخریب پوشش گیاهی و خاک در خشکی، اکسیژن زدایی و اسیدی شدن در اقیانوس ها و انقراض می شود. موجودات زنده در اثر شوک گرمایی ایجاد شده اند.
در واقع گونه ها در نتیجه این رویداد از بین رفتند، اما پس از پایان آن برندگان آشکاری وجود داشت. تیم تحقیقاتی در مقاله خود نوشت: «به دنبال انقراض گسترده گیاهان و علفخواران کلیدی در خشکی، به نظر می رسد دایناسورها ذینفعان اصلی تجدید حیات بوده اند و به سرعت در تعداد و فراوانی از اوایل آمریکای جنوبی تا بقیه تنوع پیدا کرده اند. . بگذار نقاط زمین گسترش یابد.»
این رویداد ممکن است یکی از مهمترین رویدادهای سریع تاریخ زندگی باشد، نه تنها از نظر سن دایناسورها، بلکه منشاء و گسترش سایر حیوانات خشکی از جمله چهارپایان، لاک پشت ها، کروکودیل ها، مارمولک ها و پستانداران. نویسندگان افزودند.
منبع: یورونیوز
