سه ویرانه باستانی شگفت‌انگیز که شاید نام آنها را نشنیده باشید
ویرانه های پترا در اردن، پمپئی در ایتالیا و ماچو پیچو در پرو در سراسر جهان شناخته شده هستند.
این بقایای بناها و معماری های معروف باستانی نه تنها جالب هستند، بلکه بینش ارزشمندی از نحوه زندگی مردم صدها سال پیش به ما می دهند.
اما این ویرانه ها تنها بقایای دوران باستان نیستند. Madain Salih یا Hajar در عربستان، Herculaneum در ایتالیا و Ollantaytambo در پرو ممکن است به اندازه همتایان معروف خود مشهور نباشند، اما آنها شگفتی های خاص خود را دارند.
در این مقاله این مکان های تاریخی کمتر شناخته شده اما شگفت انگیز معرفی می شوند.
هاجر، عربستان سعودی
اگر فیلم ایندیانا جونز و آخرین جنگ صلیبی را دیده باشید، با خرابه های باستانی پترا، پایتخت پادشاهی و حکومت نبطی ها که در اردن امروزی قرار دارد، آشنا هستید. معابد عظیم و مقبره های شگفت انگیزی که بر روی بدنه صخره های ماسه سنگی ساخته شده اند و برای رسیدن به آن ها باید مسیر باریک دره سیق را طی کرد.
اما اگر حدود ۵۰۰ کیلومتر به سمت جنوب برویم به جایی می رسیم که اکنون شمال غربی عربستان است و به دومین شهر بزرگ و معروف نبطیان باستان به نام حجر می رسیم که به آن مدائن صالح نیز می گویند. یک گذرگاه تجاری مهم جهانی بین منطقه مدیترانه و جنوب شبه جزیره عربستان که در آن نبطی ها در زمان های قدیم از کاروان های عبوری مالیات می گرفتند. انواع ادویه و بخور بخش اصلی تجارت کاروان ها را تشکیل می داد که از مهم ترین آنها می توان به کندر و مرم اشاره کرد.
ثروتمندان نبطی توانستند در آب و هوای خشک و صحرای بی علف عربستان زندگی کنند و این به لطف سیستم های آبی پیچیده و هوشمندی بود که ۱۳۰ حلقه چاه آن تا به امروز باقی مانده است.
آنچه از این سنگ باقی مانده بیش از ۱۰۰ قبر و سنگ قبر است که بر روی صخره های ماسه سنگی حک شده است. این بقایای که به دلیل آب و هوای گرم و خشک منطقه به خوبی باقی مانده اند، حدود قرن اول قبل از میلاد تا قرن اول پس از میلاد تخمین زده می شود. در مورد برخی مقبره ها، باستان شناسان می توانند تاریخ دقیقی را ارائه دهند، زیرا روی درهای آنها کتیبه هایی وجود دارد. عقاب، ابوالهول یا ابوالهول (پیکری با بدن شیر و سر و سینه انسان)، مار و دیگر موجودات اساطیری از شخصیت هایی هستند که در این مقبره ها به چشم می خورد.
بزرگترین و مشهورترین مقبره مدائن صالح «قصر الفرید» یا «قصر تنهایی» نام دارد. این بنای تاریخی آرامگاه «لیهیان» پسر «کوزا» است که به تنهایی در فاصله ای از بقیه بناها قرار دارد و ارتفاعی حدود ۲۲ متر دارد و تأثیر معماری یونانی و رومی در طراحی آن مشهود است.
بیشتر اطلاعاتی که ما امروز در مورد نبطی ها داریم بر اساس نوشته های یونانی ها و رومی هاست که از نزدیک با این قلمرو آشنا بودند، زیرا آثار مکتوب زیادی از خود نبطی ها باقی نمانده است. آنچه مورخان و باستان شناسان در مورد آنها یافته اند بر اساس کنده کاری ها و کتیبه های روی پیکره ها و مقبره ها به زبان آرامی است. این کتیبه ها حاوی برخی از نام ها (از جمله نام زنان)، حرفه، روابط و مناسبت های خانوادگی و جزئیات دیگری از زندگی شخصی افرادی است که زمانی در این شهر باشکوه زندگی می کردند.
حجر اولین مکان در عربستان سعودی است که در سال ۲۰۰۸ در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.
بخشی از کاشی کاری های هنری کشف شده در خانه نپتون و آمفیتریت در هرکولانیومهرکولانیوم، ایتالیا
ظهر روز ۲۴ آگوست سال ۷۹ میلادی، فوران کوه وزوویوس در نزدیکی ناپل ایتالیا، شهر معروف پمپئی را زیر چندین متر خاکستر آتشفشانی مدفون کرد. هنگامی که آنها توانستند شهر را در قرن شانزدهم بازیابی کنند، به نظر می رسید که زمان در زیر خاکستر متوقف شده بود زیرا خاکستر آتشفشانی ساختمان ها و بقایای انسان را حفظ کرده بود.
پمپئی تنها شهری نبود که توسط آتشفشان آسیب دید. چند کیلومتر دورتر شهری به نام هرکولانیوم بود که حدود ۴۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سکنه داشت. این شهر از نام هرکول، قهرمان اساطیری یونانی نامگذاری شد و یک بندر تفریحی محبوب برای ثروتمندان آن زمان با ویلاهای باشکوه و مجلل بود که گمان می‌رود مجلل‌ترین آنها (که اکنون به عنوان ویلا پاپیری شناخته می‌شود) متعلق به جولیوس باشد. پدر شوهر سزار، لوسیوس کالپورنیوس پیسو. کایسونینوس بوده است.
از برخی جهات، بقایای هرکولانیوم بیشتر از ویرانه های پمپئی حفظ شده است. این شهر در زیر آذرآوار فعلی (جریان گاز داغ و سنگ با سرعت زیاد) و پس از آن گل روان در ارتفاع بیش از ۱۵ متر مدفون شد. چنین وضعیتی باعث شد که نه تنها اشیا دائمی بمانند، بلکه برخی از مواد آلی مانند غذا، پارچه و چوب نیز کیفیت خود را حفظ کرده و باقی بمانند.
هرکولانیوم به طور تصادفی در سال ۱۷۸۳ در حین فعالیت ساخت و ساز حفار چاه در اطراف بقایای تئاتر قدیمی کشف شد. کاوش های باستان شناسی ویلا پاپیری بین سال های ۱۷۵۰ تا ۱۷۶۵ به دستور چارلز هفتم پادشاه ناپل انجام شد و تیم باستان شناسی توانست حدود ۱۸۰۰ نسخه خطی پاپیروس را در این مکان کشف کند. اعتقاد بر این است که این تنها کتابخانه باقی مانده از آن زمان است.
در ابتدا، تعداد اندک بقایای اجساد کشف شده، مورخان را به این فکر انداخت که بیشتر ساکنان هرکولانیوم، بر خلاف پمپئی، موفق به فرار به ناپل شدند، اما کشف بعدی حدود ۳۰۰ اسکلت در نزدیکی ساحل در حدود سال ۱۹۸۰ نشان داد که مردم تلاش برای فرار از طریق دریا، اما موفق نشد. نبوده اند
مانند ماچو پیچو، تراس هایی در دامنه های کوه اولانتایتامبو نیز برای کشاورزی ساخته شده است.اولانتایتامبو، پرو
در مسیر ماچو پیچو، معبد و زیارتگاه اینکاهای قرن پانزدهم در پرو، می‌توانید از قلعه و مرکز مراسم و آیین‌های اولانتایتامبو نیز دیدن کنید.
این بنا که توسط امپراتور پاچاکوتی در قرن پانزدهم ساخته شد، هم به عنوان معبد و مکانی مقدس و هم به عنوان قلعه ای برای اینکاها برای کنترل مردم محلی مورد استفاده قرار می گرفت. این قلعه در ارتفاع ۲۸۰۰ متری از سطح دریا و بر فراز تپه ای مشرف به دره مقدس واقع شده است. در ساخت آن از قطعات عظیم سنگی استفاده شده که از معدنی در حدود شش کیلومتری محل ساخت قلعه آورده شده است. انتقال سنگ ها به بالای چنین شیبی نیاز به مهارت های مهندسی داشت و به نظر می رسد که سنگ های صیقلی در حین انتقال آسیبی ندیده باشند.
یکی از جنبه‌های جالب شهر اولانتایتامبو، استفاده از قنات‌هایی است که به شبکه آب زیرزمینی منطقه نفوذ کرده‌اند و هنوز هم فعال هستند. این سیستم آبرسانی به چندین فواره تزئینی که در شهر از سنگ تراشیده شده اند، آب می دهد و نهرها از گذرگاه های شهر می گذرند.
حاکم اینکاها، مانکو اینکا، پس از شکست دادن فاتحان اسپانیایی (مهاجمین) به شهر اولانتایتامبو عقب نشینی کرد. در سال ۱۵۳۶ به فرماندهی هرناندو پیزارو توانست از بالای قلعه در مقابل اسپانیایی ها بایستد و با استفاده از سیستم آبی موجود توانست تمام دشت های اطراف و در نتیجه اسپانیایی ها را سیل کند. نتوانستند از سواره نظام خود استفاده کنند. با این حال، اسپانیایی ها پس از مدت کوتاهی با تقویت بازگشتند و اولانتایتامبو در نهایت رها و ویران شد.
منبع: بی بی سی
