دریاچه‌ای باورنکردنی که جاده‌های این شهر را آسفالت کرد
در بعضی جاها مانند یک پاک کن غول پیکر نرم و اسفنجی به نظر می رسد. در بعضی جاها بیشتر شبیه ماسه سریع است. در سراسر سطح آن شکاف هایی وجود دارد که آب از آن خارج می شود. مثل دریاچه ای که در زمستان یخ می زند و یخ هایش ترک می خورد.
این توصیف مربوط به «دریاچه قیر» است; دریاچه ای شگفت انگیز و باورنکردنی که دقیقاً همان طور که از نامش پیداست، «دریاچه ای ساخته شده از قیر» است. سطح دریاچه در اکثر نقاط “تقریبا” جامد است و به بازدیدکنندگان کنجکاو اجازه می دهد تا روی سطح عجیب و تا حدودی نگران کننده آن قدم بزنند.
دریاچه Pitch بزرگترین ذخیره طبیعی “آسفالت” در جهان است و تخمین زده می شود که حاوی ۱۰ میلیون تن قیر باشد. این دریاچه در جنوب غربی ترینیداد و توباگو واقع شده و مساحت آن حدود ۱۰۰ هکتار (۴۰۵ کیلومتر مربع) است. گفته می شود که عمق آن به ۲۵۰ فوت (۷۶ متر) می رسد.
دریاچه قیر یک جاذبه گردشگری محبوب است که شامل یک موزه کوچک نیز می شود. در این موزه راهنمایان رسمی گردشگران را برای قدم زدن ایمن در دریاچه همراهی می کنند. قیر این دریاچه توسط شرکت آسفالت دریاچه ترینیداد و توباگو استخراج می شود.
دریاچه قیر از زمان کشف آن توسط سر والتر رالی در سال ۱۵۹۵ همواره کاوشگران و دانشمندان را مجذوب خود کرده و گردشگران را به خود جذب کرده است. خود رالی از قیر این دریاچه برای مهر و موم کردن کشتی خود استفاده کرد. او قیر را عالی توصیف کرد و نوشت: این قیر برخلاف قیر نروژی در اثر حرارت نرم نمی شود.
در سال ۱۸۸۷ امزی باربر، تاجر آمریکایی معروف به “سلطان آسفالت”، ۴۲ سال انحصار از دولت بریتانیا برای استخراج قیر از دریاچه برای شرکت باربر آسفالت به دست آورد. از همین منبع بود که بسیاری از اولین جاده های آسفالته شهر نیویورک، واشنگتن دی سی شهر دیگر در شرق ایالات متحده ساخته شد.
دریاچه قیر که از دیرباز توسط مردم محلی به عنوان مکانی عجیب شناخته می شد، به عنوان یک جاذبه گردشگری شهرت یافته است و گردشگران ماجراجو برای دیدن یکی از عجیب ترین دریاچه های کره زمین به آنجا می روند.
