۵ جت جنگنده برتر شوروی در دوران جنگ سرد که خلبانان آمریکایی از آن ها وحشت داشتند
جنگ سرد برای مردمی که آن را گذرانده بودند دورانی غیرعادی بود، زمانی که کودکان در مدارس درباره پناهگاه و سلاح های هسته ای یاد می گرفتند. در طول ۴۵ سال جنگ سرد، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در توسعه فناوری های مختلف نظامی و علمی با یکدیگر رقابت کردند و هر بار یکی بر دیگری برتری داشت. در حالی که مسابقه فضایی احتمالاً شناخته شده ترین نمونه از این موضوع است، رقابت ایالات متحده و ایالات متحده به طراحی سلاح های کوچک و مهمات نیز کشیده شد.
فناوری های زیادی بین موشک های بالستیک هسته ای و موشک های بالستیک وجود دارد و یکی از زمینه هایی که هر دو کشور در آن به اوج مهارت و دانش رسیدند، ساخت هواپیماهای جنگنده بود. در طول جنگ سرد، ایالات متحده جنگنده های F-14 Tomcat، F-15 Eagle، F/A-18 Hornet، AV-8B Harrier و بسیاری دیگر از جنگنده ها را توسعه داد. البته مهندسان شوروی برای تماشای ساخت ماشین های پرنده سریعتر و کارآمدتر توسط ایالات متحده بیکار ننشستند. آنها تعداد زیادی پرنده نظامی خود را ساختند که بسیاری از آنها تهدیدهای مهمی برای منافع آمریکا در سراسر جهان محسوب می شدند.
در این دوره، قدرت فن آوری شوروی به طور قابل توجهی افزایش یافت و به این کشور کمک کرد تا جت های جنگنده ای را توسعه دهد که به لطف فروش تسلیحات بر آسمان اروپا و سایر نقاط جهان تسلط داشتند. شما می توانید بسیاری از هواپیماهای شوروی دوران جنگ سرد را در کشورهای سراسر جهان بیابید، و دلایل متعددی وجود دارد که آنها در همه جا حاضر هستند، از جمله قیمت نسبتاً پایین، سهولت تعمیر و نگهداری و تطبیق پذیری هواپیماهای جنگنده ساخت شوروی. سرما، که بسیاری از آنها خلبانان آمریکایی را در این دوران به وحشت انداختند. در ادامه این مقاله قصد داریم شما را با ۵ فروند جنگنده ساخت شوروی که باعث وحشت آمریکایی ها در دوران جنگ سرد شدند آشنا کنیم.
میگ ۱۵
جت جنگنده MiG-15 یکی از قدیمی ترین و موفق ترین هواپیماهای تولید شده توسط اتحاد جماهیر شوروی در دوران جنگ سرد است. MiG-15 بالهای جاروبرقی متغیر را برای اتحاد جماهیر شوروی معرفی کرد که به نسخه MiG-15bis اجازه می دهد به سرعت مافوق صوت ۹۷۷ کیلومتر در ساعت برسد. این جنگنده برای اولین بار در سال ۱۹۴۷ پرواز کرد و در سال ۱۹۵۰ توسط خلبانان آمریکایی که از F-80C Shooting Stars و B-29 Superfortress در طول جنگ کره استفاده کردند، درگیر شد.
آن جنگ شاهد نبردهای تن به تن متعددی بود که توسط میگ ۱۵ در منطقه ای نزدیک مرز رودخانه یالو معروف به “کوچه میگ” انجام شد. در حالی که بسیاری از خلبانان میگ اهل کره شمالی بودند، آمریکایی ها و سایر کشورهای عضو سازمان ملل نیز با خلبانان شوروی درگیر شدند، اگرچه دخالت شوروی در جنگ کاملاً مخفی نگه داشته شد. صرف نظر از این، میگ ۱۵ عملکرد قابل توجهی داشت و قدرت مانور بالاتری نسبت به جنگنده های آمریکایی مورد استفاده در اوایل جنگ نشان داد.
میگ ۱۵ هواپیمای بسیار چشمگیری بود، اما رهبر شوروی جوزف استالین می خواست اطمینان حاصل کند که خلبانانش دستگیر نمی شوند، بنابراین دخالت آنها را در جنگ محدود کرد. این رویکرد باعث شد که خلبانان کره شمالی بار سنگین جنگ را به دوش بکشند و به اندازه همرزمان روسی خود در جنگ هوایی ماهر و کارآمد نباشند. در نتیجه، در حالی که MiG-15 سهم خود را در طول جنگ کره و در “میگ آلی” وارد کرد، در نهایت ثابت شد که از اف-۸۶ سابر آمریکایی که در نهایت به نسبت کشتار حدود ۸:۱ دست یافت، برتری داشت. . در برابر میگ های روسی، ضعیف تر است.
MiG-21 Fish Bed
MiG-21 Fishbed در سال ۱۹۶۰ وارد خدمت شد و جایگزین MiG-17 و MiG-19 قدیمی شد. جنگنده MiG-21 سریعتر از دو نسخه قبلی بود و توانست به سرعت ۲.۰۵ ماخ (۲۵۱۵ کیلومتر در ساعت) دست یابد. این جنگنده دارای بالهای عقب، ورودی‌های هوا در دماغه و طراحی ساده‌تر از مدل‌های قدیمی بود. سرعت MiG-21 آن را به یک هواپیمای موفق در نبرد تبدیل کرد و بیشتر در طول جنگ ویتنام مورد استفاده قرار گرفت، جایی که اغلب با F-4 فانتوم های آمریکایی مواجه می شد، جایی که می توانست از موشک های هوا به هوا با قابلیت های زیر صوت استفاده کند. . رد از AA-2 ATOLL خود برای تأثیر ویرانگر استفاده کرد.
اتحاد جماهیر شوروی MiG-21 های خود را در اختیار نیروی هوایی مردمی ویتنام (VPAF) قرار داد که به سرعت مورد استفاده قرار گرفت و علیه آمریکایی ها و ویتنام جنوبی ها جنگید. در بسیاری از درگیری ها، MiG-21 ارزش خود را ثابت کرد و در پایان درگیری، ۱۳ خلبان ویتنام شمالی حداقل پنج هواپیمای دشمن را در نبرد ساقط کردند و ستاره پیروزی خود را به دست آوردند. خلبانان دیگر با استفاده از MiG-17 شکار موفقی داشتند، اما مدل جدیدتر پیروزی های بیشتری داشت.
در حالی که MiG-21 در ویتنام موفق بود، این هواپیما از شهرت چندان خوبی برخوردار نیست. به دلیل تاریخچه وحشتناک سقوط از آسمان، در بین خلبانان به «تابوت پرنده» معروف است. حتی امروز هم این مشکل همچنان وجود دارد. در جولای ۲۰۲۲، نیروی هوایی هند دو خلبان را که از میگ-۲۱ برای آموزش استفاده می کردند، در یک حادثه از دست داد. با وجود این مشکلات، MiG-21 یک هواپیمای مرگبار و توانا در دوران جنگ سرد بود.
MiG-29 Fulcrum
بلافاصله پس از توسعه F-16 Fighting Falcon و F/A-18 Hornet توسط ایالات متحده، طراحان روسی در دفتر طراحی میکویان، MiG-29 Fulcrum را برای مقابله با این تهدید توسعه دادند. MiG-29 یک جنگنده برتری هوایی است که بسیاری از پیشرفت های مشابه با همتای غربی خود دارد. طراحی این هواپیما امکان استفاده از آن را به عنوان یک هواپیمای چند منظوره فراهم کرده است، بنابراین استفاده از آن به رهگیری یا بمباران محدود نمی شود – این هواپیما قادر به درگیری هوا به هوا و هوا به سطح است و می تواند حمل کند. انواع مهمات برای حمل
میگ ۲۹ به سرعت ۲.۲۵ ماخ (۲۷۶۱ کیلومتر در ساعت) می رسد، اما سرعت آن تنها یکی از عواملی است که این جنگنده روسی را بسیار کشنده می کند. قابلیت های رزمی تن به تن این هواپیما آن را به یک جنگنده خطرناک در دوران جنگ سرد تبدیل کرد. یکی از جنبه های MiG-29 که آن را کشنده تر از پیشینیان خود کرد، گنجاندن دستگاه هدف گیری کلاه ایمنی Shchel-3UM-1 بود. این پیشرفت به خلبانان این امکان را می داد که فقط با نگاه کردن به آن هدف را قفل کنند. پیش از این، هواپیماهای شوروی باید قبل از اینکه حسگرهای موشک بتوانند هدف یا تهدید را شناسایی کنند، با آن مواجه می شدند.
میگ ۲۹ هنوز به پرواز در کشورهای مختلف ادامه می دهد که بسیاری از آنها قبلاً عضو اتحاد جماهیر شوروی بودند. اوکراین و روسیه در طول تهاجم روسیه به اوکراین در سال ۲۰۲۲ به طور گسترده از MiG-29 استفاده کردند، اگرچه عملکرد آنها چندان چشمگیر نبوده است. هواپیماهای متعددی از این نوع توسط هر دو طرف درگیری بر روی زمین سرنگون یا منهدم شده است و هر یک از طرفین از جنگنده برای انجام ماموریت های برتری هوایی علیه دیگری استفاده می کنند. به گفته وب سایت اوریکس، حداقل ۲۵ فروند میگ ۲۹ در جریان حمله اولیه روسیه به اوکراین منهدم شد.
Su-27 Flanker
اتحاد جماهیر شوروی سوخو-۲۷ فلانکر را در سال ۱۹۸۵ برای مقابله با جنگنده های نسل چهارم آمریکا مانند اف-۱۵ ایگل معرفی کرد. طراحی این هواپیما تا حدودی شبیه به رقبای غربی خود است و استفاده از آن شامل تمامی عملیات های رزم هوایی می شود، چرا که Su-27 Flanker یک جنگنده چند منظوره محسوب می شود، اگرچه در ابتدا برای برتری هوایی طراحی شده بود. Su-27 در انواع مختلف برای نقش های مختلف، از جمله Su-30، ۳۳، ۳۴، ۳۵، ۳۷ و Su-37 عرضه می شود. Su-27 می تواند به سرعت ۲.۳۵ ماخ (۲۸۸۵ کیلومتر در ساعت) برسد و با برد ۲۵۹۲ کیلومتر در ساعت پرواز کند.
این هواپیما شباهت زیادی به F-15 آمریکایی دارد که تصادفی نیست، زیرا طراحان آن در سوخو هنگام طراحی Su-27 این هواپیمای آمریکایی را در نظر داشتند. این هواپیمای روسی می تواند تا ۸ موشک هوا به هوا یا بمب و انواع دیگر موشک ها را حمل کند. از آنجایی که این هواپیما شبیه F-15 است و بسیاری از قابلیت های آن را دارد، Su-27 تهدیدی برای غرب محسوب می شد. خوشبختانه برای غرب، در طول جنگ سرد، Su-27 هرگز فرصتی برای درگیری با همتایان غربی خود پیدا نکرد.
فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی منجر به فروش Su-27 به بسیاری از کشورها شد. چین نسخه مخصوص خود از جنگنده شنیانگ J-11 را با مجوز روسیه تولید می کند و سایر کشورها همچنان از Su-27 برای نقش های مختلف استفاده می کنند. در حالی که Su-27 یک هواپیمای برتری هوایی است، درگیری های رزمی محدود آن فرصت کمی برای ایفای این نقش به آن داده است. این جنگنده در طول جنگ روسیه و اوکراین توسط هر دو طرف به پرواز درآمد و چندین فروند سوخ-۲۷ اوکراینی در نبرد هوا به هوا سرنگون شدند.
MiG-25 Foxbat
MiG-25 Foxbat یکی از سریع ترین جنگنده های توسعه یافته در طول جنگ سرد است. این هواپیما می توانست به سرعت ۲.۸۳ ماخ (۳۴۷۳ کیلومتر در ساعت) برسد و بنابراین نگرانی قابل توجهی برای غرب ایجاد کرد. این هواپیما پس از معرفی در سال ۱۹۷۰، سال ها برای غرب به عنوان یک معمای باقی ماند و البته بیشترین نگرانی کشورهای غربی حول محور سرعت باورنکردنی آن بود. نمونه های مشاهده شده از MiG-25 می توانند در عرض چهار دقیقه به ارتفاع ۹۸۴۲۵ فوتی و در مجموع ارتفاع ۱۲۳۵۲۰ فوتی برسند که آن را تا حدودی با SR-71 Blackbird قابل مقایسه می کند.
این امر باعث وحشت سیاستمداران و نظامیان در غرب شد و در حالی که MiG-25 هواپیمای برتر بود، خوشبختانه برای غرب، فرار یک خلبان روسی با یکی از هواپیماهای خود باعث کاهش ترس در مورد آن شد. در سال ۱۹۷۶، یک خلبان شوروی به نام ویکتور بلنکو از اتحاد جماهیر شوروی عبور کرد و میگ-۲۵ خود را در ژاپن فرود آورد. در آن زمان، جورج اچ. بوش به عنوان مدیر آژانس اطلاعات مرکزی (سیا) خدمت می کرد و او فرار را به عنوان فرصتی اعلام کرد که برای ایالات متحده و متحدانش یک “سرمایه اطلاعاتی بادآورده” مرتبط با قابلیت های هوانوردی شوروی فراهم کرد.
مهندسان غربی پس از بررسی این هواپیما به توانایی های آن فراتر از پیش بینی های قبلی پی بردند. در حالی که MiG-25 خود را به عنوان یک جنگنده توانا ثابت کرده بود، بلنکو بدون هیچ موشکی که غرب می خواست آزمایش کند به ژاپن گریخت. در نهایت، این نشت اطلاعاتی را در مورد میگ-۲۵ در اختیار غرب قرار داد، اما نه همه آنها. با این حال، این دومین هواپیمای سرنشین دار تولید انبوه پس از SR-71 است، بنابراین یک شاهکار بزرگ در مهندسی هوافضا است.
منبع: روزیاتو
