افراد خودشیفته با افزایش سن مهربان‌تر و سازگارتر می‌شوند

مطالعه جدیدی که بر روی بیش از ۳۷۰۰۰ نفر انجام شده است نشان می دهد که با افزایش سن میزان خودشیفتگی در افراد کاهش می یابد و با افزایش سن ویژگی هایی مانند مهربانی، بخشش و موافق بودن در افراد مبتلا به اختلال خودشیفتگی تقویت می شود.

این تحقیق که نتایج آن در مجله روانشناسی «بولتن روانشناسی» منتشر شد، تغییرات ویژگی های شخصیت خودشیفته را در طول زمان مورد بررسی قرار داد و ۵۱ مورد مطالعه را مورد بررسی قرار داد.

دکتر اولریش اورت، از دانشگاه برن در سوئیس و محقق ارشد این مطالعه، در مصاحبه با BBC World، گفت: “بدیهی است که برخی از افراد ممکن است تغییرات قوی تری داشته باشند، اما به طور کلی انتظار ندارید کسی باشد که می شناسید. بسیار خودشیفته “چند سال بعد دوباره با او ملاقات کنید، او کاملا تغییر کرده است.”

این مطالعه بر سه نوع رفتار خودشیفته تمرکز دارد: خودشیفتگان فعال که تمایل به جلب توجه دارند. خودشیفته های متخاصم که دیگران را رقیب خود می دانند. و خودشیفته های عصبی که بیش از حد به انتقاد حساس هستند.

با این حال، تغییرات در صفات خودشیفتگی با افزایش سن تدریجی و جزئی بود.

به گفته دکتر اورت، اهمیت این مطالعه در این است که سطوح بالای خودشیفتگی تأثیرات عمیقی بر زندگی افراد خودشیفته و اطرافیان آنها دارد. بنابراین، درک چگونگی و چرایی تغییر خودشیفتگی در طول زمان می‌تواند به ما کمک کند تا راه‌هایی برای مدیریت بهتر این ویژگی‌های شخصیتی در سطوح مختلف جامعه پیدا کنیم.

دکتر سارا دیویس، روانشناس مشاور نیز در مصاحبه با BBC World تاکید کرد که خودشیفتگی را باید از خودخواهی عادی تشخیص داد:

خودشیفته ها معمولاً نسبت به دیگران حسادت و حریص هستند و به شدت استثمارگر و در دستکاری مهارت دارند. آنها هرگز پشیمان و احساسات بد نیستند و مانند سایر افراد غیر خودشیفته احساس مسئولیت ندارند.

این تحقیق همچنین به اثرات طولانی مدت خودشیفتگی بر فرد خودشیفته و اطرافیانش می پردازد که شامل تعارضات و مشکلات در روابط اجتماعی و خانوادگی است.

با این حال، این مطالعه اساساً مبتنی بر داده‌های ایالات متحده و اروپای غربی است و دکتر اورت تأکید می‌کند که تحقیقات آینده باید خودشیفتگی را در طیف گسترده‌تری از کشورها و فرهنگ‌ها بررسی کند.

او همچنین پیشنهاد می‌کند که مطالعات آینده باید به دنبال دلایلی باشند که چرا خودشیفتگی با افزایش سن کاهش می‌یابد، و خاطرنشان می‌کند که «نقش‌های اجتماعی که ما در بزرگسالی فرض می‌کنیم ممکن است منجر به ایجاد ویژگی‌های شخصیتی بالغ‌تر و کاهش خودشیفتگی شود».