چرا والدین در کره جنوبی می‌خواهند به سلول انفرادی بروند
بی بی سی: تنها راه ارتباط اتاق های کوچک کارخانه شادی در کره جنوبی با دنیای خارج، یک سوراخ کوچک برای حمل و نقل غذا است.
در این سلول های ۵ متر مربعی، شخص حق داشتن گوشی و لپ تاپ را ندارد و تنها همراه او دیوارهای خالی است.
ساکنان این سلول ها زندانی نیستند، اگرچه ممکن است لباس آبی زندان بپوشند. آنها برای «تجربه زندان انفرادی» به این مرکز آمده اند.
بیشتر آنها یک چیز مشترک دارند، کودکی کاملاً گوشه گیر از جامعه و منزوی.
سلول انفرادی
به این انزوا و فرار از جامعه هیکیکوموری می گویند. اصطلاحی که از حدود سال ۱۹۹۰ برای توصیف انزوای شدید اجتماعی در میان بزرگسالان و جوانان استفاده می شود.
از آوریل، والدین در یک برنامه آموزشی ۱۳ هفته ای که توسط سازمان های غیردولتی بنیاد جوانان کره جنوبی و مرکز توانبخشی نهنگ آبی سازماندهی شده است، شرکت کرده اند.
هدف از اجرای این برنامه آموزش افراد برای برقراری ارتباط بهتر با فرزندانشان است.
این برنامه آموزشی شامل سه روز اقامت در اتاق هایی مشابه سلول انفرادی در منطقه هونگشن واقع در استان گانگوون کره جنوبی است.
امید این است که چنین تنهایی و انزوا به آنها کمک کند تا وضعیت فرزندشان را بهتر درک کنند.
“زندان عشق”
پسر «جین یونگ هی» سه سال است که از اتاق خوابش بیرون نیامده و خود را منزوی کرده است.
از زمانی که خانم جین (نام واقعی او نیست) دوره آموزشی را گذراند که شامل سلول انفرادی بود، می‌تواند «زندان عاطفی» پسر ۲۴ ساله‌اش را کمی بهتر درک کند.
این زن ۵۰ ساله می گوید: مدام به این فکر می کردم که چه اشتباهی کردم که او اینگونه منزوی شد و فکر کردن به آن آزارم می داد.
اما از زمانی که او را درک کردم، ماجرا برایم روشن شد.»
بی میلی به حرف زدن
خانم جین می گوید پسرش بسیار با استعداد بود و ما از او انتظارات زیادی داشتیم.
اما او بیشتر اوقات مریض بود و سعی می کرد دوستی ها و دوستانش را حفظ کند و در این مدت دچار اختلال خوردن نیز شد که درس خواندن را برایش سخت می کرد.
وقتی پسرش وارد کالج شد، به نظر می رسید همه چیز برای ترم اول خوب پیش می رفت. اما ناگهان به طور کامل عقب نشینی کرد.
دل مادر را شکست که دید در اتاق حبس شده و به بهداشت و غذا اهمیتی نمی دهد.
اضطراب، مشکلاتی که در برقراری ارتباط با خانواده و دوستان داشت و دلسردی از قبول نشدن در بهترین دانشگاه، همه ممکن است بر پسرش تأثیر گذاشته باشد. اما او تمایلی به صحبت با مادرش و توضیح دلیل ناراحتی خود ندارد.
وقتی خانم جین به کارخانه شادی آمد، یادداشت هایی را خواند که توسط دیگر جوانان تنها نوشته شده بود.
او می گوید: «چون پسرم آنقدر با من صحبت نمی کند، نمی دانستم در ذهن او چه می گذرد.
“با خواندن این یادداشت ها متوجه شدم که او با سکوت از خود محافظت می کند. زیرا هیچ کس او را نمی فهمد.
پارک هان سیل (نام واقعی او) نیز به خاطر پسر ۲۶ ساله اش که هفت سال است ارتباطش با دنیای بیرون قطع شده به این مرکز آمده است.
او پس از چندین بار فرار از خانه، اکنون به ندرت اتاق خود را ترک می کند.
خانم پارک او را نزد پزشک و مشاور برده است. اما پسرش داروهای تجویز شده را مصرف نمی کند زیرا دائما مشغول بازی های رایانه ای است.
روابط بین فردی
با وجود اینکه خانم پارک همچنان در تلاش برای برقراری ارتباط با پسرش است، اما با برنامه آموزشی انزوا، به تدریج توانسته است احساسات پسرش را بهتر درک کند.
او می‌گوید: «من آموخته‌ام که مهم است که زندگی فرزندم را بپذیرم بدون اینکه او را مجبور کنم در چارچوب خاصی قرار بگیرد.
بر اساس نظرسنجی سال ۲۰۲۳ وزارت صحت و صحت عامه، از ۱۵۰۰۰ جوان ۱۹ تا ۳۴ ساله، حدود ۵ درصد از پاسخ دهندگان در حالت انزوا یا انزوای اجتماعی قرار داشتند.
اگر این نظرسنجی را نمونه ای از جمعیت کره جنوبی در نظر بگیریم، حدود ۵۴۰ هزار نفر در این کشور چنین وضعیتی دارند.
طبق این نظرسنجی، شایع ترین دلایل انزوای فردی شامل موارد زیر است:
بیماری ها و مشکلات سلامتی (۱۲.۴%)
در ژاپن، حدود سال ۱۹۹۰ بود که اولین موج افراد میانسال وابسته به والدین مسن خود مشاهده شد.
حمایت مالی از کودکان بزرگسال با حقوق بازنشستگی باعث شد که سالمندان در فقر و افسردگی قرار گیرند.
پروفسور جئونگ گو وون از دپارتمان علوم اجتماعی دانشگاه تحقیقاتی کیونگ هی می گوید انتظار جامعه کره از جوانان برای دستیابی به اهداف عالی در بازه زمانی معین، به ویژه در زمان رکود اقتصادی و بحران بیکاری، باعث فشار اضطراب بر جوانان می شود.
این دیدگاه که دستاوردهای کودک نشانه موفقیت خانواده است، باعث می شود که کل خانواده در باتلاق انزوا فرو برود.
بسیاری از والدین تلاش و مجاهدت فرزندشان را ناشی از بی نتیجه بودن تربیت خود می دانند و خود را در این امر سرزنش می کنند.
پروفسور جئونگ می گوید: “والدین در کره اغلب عشق خود را نه از طریق کلمات، بلکه از طریق اعمال و موقعیت های مختلف نشان می دهند.”
«ارائه آموزش کودکان با سخت کوشی یکی از نمونه های فرهنگ کنفوسیوس است که بر مسئولیت پذیری تأکید دارد».
کیم اوک رن، مدیر سازمان غیردولتی مرکز توانبخشی دره آبی، می‌گوید که این واقعیت که جوانان منزوی یک «مشکل خانوادگی» هستند، خود باعث می‌شود خانواده‌ها از نظر اجتماعی منزوی شوند.
برخی خانواده ها آنقدر از قضاوت شدن می ترسند که حتی با اقوام نزدیک هم مشکل خود را مطرح نمی کنند.
خانم کیم می گوید: «آنها نمی توانند به راحتی در مورد مشکل خود صحبت کنند، بنابراین والدین از نظر اجتماعی منزوی می شوند.
بیشتر اوقات، والدین حتی از شرکت در مراسم خانوادگی در جشن های سال نو خودداری می کنند.»
“من از تو مراقبت می کنم”
والدینی که به کارخانه شادی می آیند همه منتظر روزی هستند که فرزندانشان بتوانند دوباره زندگی عادی داشته باشند.
از خانم جین می پرسیم اگر پسرش از این انزوای اجتماعی رهایی یابد به او چه خواهد گفت؟ چشمانش پر از اشک می شود و صدایش می لرزد که می گوید: «خیلی تحمل کردی، سخت بود، نه؟ من از تو مراقبت خواهم کرد.”
اگر چنین مواردی را تجربه کرده اید، بهتر است با پزشک و متخصصان این حوزه مشورت کنید.
