چه چیزی نئاندرتال‌ها را منقرض کرد؟
یورونیوز: دلایل نابودی نئاندرتال ها همواره یکی از رازهای بزرگ در تاریخ زندگی بشر بر روی کره زمین به شمار می رفته است. اکنون دانشمندان در مطالعه ای جدید به این سوال مبهم پاسخ شگفت انگیزی داده اند.
تا پیش از این، فرضیه های اصلی برای نابودی نئاندرتال ها تغییرات آب و هوایی، شیوع بیماری و جنگ و خشونت (یا اختلاط) با انسان های عاقل یا انسان خردمند بود. اما آیا دلیل انقراض این بود که آنها هرگز به اندازه کافی از خانه های خود دور نشدند؟
دانشمندانی که بقایای یک نئاندرتال کشف شده در فرانسه را مطالعه می کنند می گویند که این انسان های اولیه ده ها هزار سال در یک حالت انزوای اجتماعی زندگی می کردند. این می توانست باعث کاهش مرگبار در تنوع ژنتیکی و سپس انقراض آنها شود.
نئاندرتال ها برای مدت طولانی در اروپا و آسیا زندگی می کردند و زندگی محدود و فروتنانه خود را حتی در کنار انسان های اولیه مدرن داشتند تا اینکه ۴۰۰۰۰ سال پیش به طور ناگهانی از بین رفتند.
لودویک اسلیماک، باستان شناس فرانسوی و یکی از نویسندگان این مطالعه جدید، می گوید این آخرین لحظه در تاریخ بود که بیش از یک گونه انسانی روی زمین همزیستی داشتند.
او می افزاید: «این لحظه ای عمیقاً معمایی است، زیرا ما نمی دانیم که چگونه کل جامعه انسانی نئاندرتال که از اسپانیا تا سیبری وجود داشت، می تواند ناگهان منقرض شود.
در یک مطالعه جدید، محققان بقایای فسیل شده یک نئاندرتال را که در سال ۲۰۱۵ در دره رون فرانسه کشف شد، بررسی کردند. بقایای این نئاندرتال نادر در غار ماندارین یافت شد، غاری که تحقیقات نشان می‌دهد هم خانه نئاندرتال‌ها و هم هومو ساپینس‌ها بوده است. .
تورین اولین نئاندرتال کشف شده در فرانسه از سال ۱۹۷۸ و یکی از تنها ۴۰ مورد کشف شده در کل اوراسیا است.
دکتر اسلیماک می گوید: به محض بیرون آوردن بقایای دندان، تکه ای از دندان مولر را برداشتند و برای تجزیه و تحلیل به متخصصان ژنتیک در کپنهاگ فرستادند. وقتی نتایج برگشت، تیم مات و مبهوت شد. داده های باستان شناسی نشان می دهد که این جسد بین ۴۰۰۰۰ تا ۴۵۰۰۰ سال قدمت دارد، اما تجزیه و تحلیل ژنومی نشان می دهد که مربوط به ۱۰۵۰۰۰ سال پیش است. یکی از تیم ها باید اشتباه کرده باشد.
در واقع، تجزیه و تحلیل ایزوتوپی استخوان‌ها و دندان‌های تورین نشان داد که او در آب و هوای بسیار سردی زندگی می‌کرد که مطابق با محل زندگی نئاندرتال‌ها در عصر یخبندان در حدود ۴۰۰۰۰ سال پیش بود.
اما مشکل این بود که ژنوم تورین مشابه ژنوم نئاندرتال‌های اروپایی معاصرش نبود و در عوض شبیه ژنوم نئاندرتال‌هایی بود که حدود ۱۰۰۰۰۰ سال پیش می‌زیستند. این موضوع باعث سردرگمی محققان شد.
سرانجام، پس از ۷ سال تحقیق، مشخص شد که تورین عضوی از جامعه ای منزوی و قبلاً ناشناخته است که از برخی از اولین جمعیت های نئاندرتال در اروپا نشات گرفته است.
مارتین سیکورا، نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه کپنهاگ گفت: “نسب منتهی به تورین از دودمان منتهی به دیگر نئاندرتال های متاخر در حدود ۱۰۵۰۰۰ سال پیش متفاوت بود.”
محققان بر این باورند که این دودمان حدود ۵۰۰۰۰ سال “بدون هیچ گونه تبادل ژنتیکی با نئاندرتال های کلاسیک اروپایی” زندگی کرده اند. در حالی که برخی از آنها تنها دو هفته با نئاندرتال‌های دیگر فاصله داشتند.
این نوع انزوای اجتماعی گسترده برای پسرعموهای نئاندرتال، انسان های مدرن، عجیب به نظر می رسد.
سردیس یک نئاندرتال در موزه بشریت نیویورک
دکتر اسلیماک می‌گوید در مقایسه با نئاندرتال‌ها، انسان‌های باهوش دایره‌های اجتماعی «بی‌نهایت بزرگ‌تری» داشتند که ده‌ها هزار کیلومتر مربع را در بر می‌گرفت.
در این میان، یافته های باستان شناسی نشان می دهد که نئاندرتال ها در منطقه ای محدود زندگی می کردند و بیش از چند ده کیلومتر از خانه خود دور نمی شدند.
تحقیقات قبلی نشان داده است که نئاندرتال ها در گروه های کوچک زندگی می کردند. بنابراین دور نشدن از محل سکونت اولیه به این معنی بود که گزینه های زیادی برای افق میهن همسر در خارج از خانواده وجود نداشت.
این نوع همخونی تنوع ژنتیکی یک گونه را کاهش می دهد و در درازمدت می تواند مشکلاتی را به همراه داشته و باعث مرگ دائمی آن گونه شود.
تارسیکا ویمالا، متخصص ژنتیک جمعیت در دانشگاه کپنهاگ و یکی از نویسندگان این مطالعه می گوید: «وقتی برای مدت طولانی منزوی می شوید، تنوع ژنتیکی خود را محدود می کنید. این بدان معناست که شما توانایی کمتری برای انطباق با تغییر آب و هوا و عوامل ایجاد کننده بیماری دارید.”
نتایج مطالعات اخیر در مجله علمی “Cell Genomics” منتشر شده است.
