انسان‌های اولیه با کودکان مبتلا به نشانگان داون چگونه رفتار می‌کردند؟
یورو نیوز: محققان اسپانیایی با بررسی بقایای یک کودک ماقبل تاریخ کشف شده در غار کووا نگرا در والنسیا واقع در شرق اسپانیا به این نتیجه رسیدند که نئاندرتال ها علاوه بر حس همبستگی، دانش لازم برای مراقبت از افراد مبتلا به این بیماری را نیز دارند. سندرم داون بوده اند
با بررسی گوش داخلی بود که محققان به کشف غیرمنتظره ای دست یافتند: اسکلت یک کودک نئاندرتال که بین ۱۴۶۰۰۰ تا ۲۷۲۰۰۰ سال پیش زندگی می کرد برای اولین بار نشانه های واضحی از ناهنجاری ژنتیکی تریزومی ۲۱ (سندرم داون) را در یک انسان ماقبل تاریخ نشان داد. . اما تعجب آور بود که چگونه این کودک که در زمان مرگ ۶ سال داشت توانست تا آن سن زنده بماند.
پاسخ به این سوال منجر به شکل گیری فرضیه ای شد که دانشمندان اخیرا در مجله Sciences Advances منتشر کرده اند.
مرسدس کوند والورده، دیرینه شناس دانشگاه آلکالا در اسپانیا و نویسنده اصلی مقاله علمی، توضیح داد که به دلیل وضعیت گوش داخلی کودک، او از علائم “بسیار ناتوان کننده” از جمله “ناشنوایی تقریبا کامل، شدید” رنج می برد. سرگیجه و «ناتوانی در حفظ تعادل» دچار مشکل شده است.
وی ادامه داد: زنده ماندن این کودک نشان می دهد که او توسط مادرش رها نشده و مورد توجه قرار گرفته است.
خانم والورده همچنین خاطرنشان کرد که به دلیل شرایط خاص این کودک، مادرش نتوانسته به اندازه کافی از او مراقبت کند و قطعا افراد دیگری نیز در این امر به او کمک کردند.
تیم تحقیقاتی اسپانیایی به این نتیجه رسیده اند که نئاندرتال ها می توانند مراقبت های لازم و حمایت نوع دوستانه را از یک عضو آسیب پذیر خود ارائه دهند.
باستان شناسان بر این باورند که غاری که بقایای این کودک در آن کشف شده، مدتی محل زندگی گروه های کوچک شکارچی-گردآورنده بوده است. بنابراین شرایط بقا در چنین غاری برای مادر و فرزندش نمی تواند آسان باشد.
بنابراین، کارشناسان حدس می زنند: «اعضای گروه با حس نوع دوستی باید به طور مستمر به مادر در امور شخصی و همچنین مراقبت از نوزاد کمک کرده باشند، همچنین باید به نوعی از نحوه مراقبت از او آگاهی داشته باشند. این نوع بچه ها، وگرنه زنده ماندن این بچه تا شش سالگی ممکن نبود.»
