از پرتغال و قطر تا مراکش

تیم ملی فوتسال مقابل مراکش دو نیمه متفاوت و دو روی سکه همیشگی داشت. بیست دقیقه با نمایش ضعیف و آسیب پذیر و نیم دیگر هیجان انگیز و دیدنی. این بار خبری از بازگشت و رستگاری دیوانه وار نبود. بلکه صحنه ای تراژیک و تلخ را به تصویر می کشید. در آخرین ثانیه مبارزه شاگردان شمسایی صاحب دومین ضربه پنالتی شدند و این آخرین ضربه ای بود که می توانست کار را به وقت اضافه و بازگشتی تاریخی برساند. ضربه آخر را سجاد یوسف خواه دفع کرد و آن توپ گرد مثل همیشه و همه شوت های ما سرود بی وفایی خواند، رفت و رفت تا تیرک دروازه را بزند. همان طور که ضربه طارمی به پرتغال و ضربه علیرضا جهانبخش به قطر آه و تاسف برانگیخت، یوسف خواه نیز با همان دژاووی نفرین شده اشک ما ایرانی ها را درآورد. همان حسرت.

تیم ملی فوتبال ایران با به زانو درآوردن سامورایی ها بارقه های امید را برای قهرمانی آسیا زنده کرده بود و همچنین تیم ملی فوتسال با کسب تمامی امتیازات لازم برای اولین بار در تاریخ از گروه خود به عنوان اولین صعود کرد. تیم و همه برای تکرار. موفقیت بزرگ متقاعد کرده بود. با ستاره های تکرار نشدنی و خوشبو، تک تک آنها در صف بهترین ها ایستادند. افق روشن تر از همیشه بود و موفقیت نزدیک تر از قبل.

معمولا ما ایرانی ها در ورزش خیلی زود خوشحالی از ما گرفته می شود و لبخندها در یک ثانیه خشک می شوند. شکست چهار بر سه مراکش مانند شکست با قطر سایه روشن و نکات تاکتیکی زیادی دارد که در پی خواهد داشت. در فوتسال اما می توان از دوران آماده سازی فاجعه بار گلایه کرد. با کمترین بازی دوستانه مقابل جاینتز. تیم شمسایی در مصاف با تیمی که طی دو سال بیش از ۵۰ بازی انجام داده بود و به عنوان بهترین تیم جهان شناخته می شد شکست خورد. آنها در نیمه دوم با نمایش شگفت انگیز ستاره های ما که همیشه با برزیلی ها مقایسه می شوند شکست خوردند.

فوتسال ایران استاد آسیا و چهارمین تیم جهان در مرحله یک هشتم نهایی از جام حذفی کنار رفت نگرانی از دست دادن تاج سلطنتی دوچندان شده است. ما فوتسالیست ها به خودمان بگوییم کی می داند این زنگ در عزای مرگ کیست؟

این زنگ در سوگ مرگ شما نواخته شده است! بله برای فوتسال!