ماه ما ممکن است دزدیده شده باشد

هیچ چیز دیگری مانند زمین و ماه آن در کل منظومه شمسی وجود ندارد. سایر سیارات یا چندین قمر دارند یا اصلاً هیچ قمری ندارند، اما نسبت جرم سیاره ما به قمر سنگین آن کاملاً منحصر به فرد است.

سوال منشا ماه غیر معمول ما یک سوال بی پاسخ باقی مانده است. در حال حاضر، نظریه اصلی این است که ماه یا فرزند زمین است یا خواهر یا برادرش، که از همان ماده در همان منطقه از منظومه شمسی متولد شده است.

تحقیقات جدید این تصور را به چالش می کشد و نشان می دهد که ماه می تواند در جای دیگری از منظومه شمسی متولد شده باشد و بعداً توسط گرانش زمین در آغوش گرفته شود.

اخترشناسان دارن ویلیامز و مایکل زوگر از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا محاسباتی انجام داده‌اند و دریافته‌اند که گرفتن گرانشی قمرها برای سیارات سنگی مانند زمین امکان‌پذیر است و بنابراین منشأ احتمالی منظومه زمین-ماه کنونی ما است.

ما شواهد زیادی داریم که زمین و قمرهای آن از یک ماده ساخته شده اند. ترکیب معدنی هر دو همان است که انتظار می رود اگر از یک ماده تشکیل شده باشند.

فرضیه برخورد مهیب توضیحی غالب برای این شباهت است. به این ترتیب توده بزرگی به زمین برخورد کرده و بقایای حاصل به سیاره و ماه تبدیل شده است.

راه های دیگری نیز وجود دارد که می توان این دو بدن را از یک ترکیب تشکیل داد. آنها ممکن است در ابر سیاره ای تبخیر شده به نام سینستیا یا شاید در همان زمان از همان ابر غباری که به دور خورشید می چرخد، تشکیل شده باشند.

اما همانطور که در جاهای دیگر منظومه شمسی دیدیم، بیش از یک راه برای گرفتن ماه وجود دارد. اگر دو جرم با زاویه و سرعت مناسب از کنار هم بگذرند، می توانند از نظر گرانشی به یکدیگر متصل شوند و در نهایت وارد مداری پایدار و طولانی مدت شوند.

سناریوی خاصی که ممکن است زمین و ماه را درگیر کند، به عنوان “گرفتن دوگانه” شناخته می شود. در این سناریو، دو جرمی که قبلاً به صورت گرانشی به یکدیگر متصل شده اند، از جرم سوم عبور می کنند. این جرم سوم یکی از اعضای جفت دوتایی را به دام می اندازد و آنها را از هم جدا می کند و یکی از دو جرم را برای خود باقی می گذارد.

می دانیم که اجرام دوتایی زیادی در منظومه شمسی وجود دارد. به عنوان مثال، ما همچنان به یافتن سیارک های دوتایی و حتی سه گانه ادامه می دهیم. حتی شواهدی وجود دارد که این برهمکنش گرانشی سه جرمی یک جاذبه دوتایی با قمر نپتونی تریتون ایجاد کرده است. تریتون در جهت مخالف بقیه قمرهای نپتون و با زاویه ای متفاوت به دور نپتون می چرخد ​​که نشان می دهد از کمربند کویپر خارج شده و وارد مدار نپتون شده است.

ویلیامز و زوگر می گویند که ماه مداری به دور زمین دارد که مطابق با خط استوا نیست، همانطور که از مبدأ ابر زباله انتظار می رود. بنابراین آنها مجموعه‌ای از مدل‌سازی ریاضی را برای تعیین اینکه آیا چیزی به اندازه ماه می‌تواند توسط چیزی به اندازه زمین ثبت شود یا خیر، انجام دادند.

طبق محاسبات آنها، زمین می توانست چیزی حتی بزرگتر (جسمی به اندازه عطارد یا حتی مریخ) را بگیرد، اگرچه مدارهای آنها ثابت نمی شد. اما چیزی به اندازه ماه می‌توانست در مداری بیضوی قرار بگیرد که با گذشت زمان دایره‌ای‌تر شد و در نهایت با همان سرعتی که ماه اکنون از زمین دور می‌شود، حدود ۳.۸ سانتی‌متر در سال، شروع به دور شدن کرد.

بنابراین این فرضیه ممکن است، اما هنوز ویژگی‌های دیگری مانند شباهت‌های معدنی و ایزوتوپی وجود دارد که بیشتر از آنچه که سناریوی ضبط نشان می‌دهد، با رابطه نزدیک‌تر بین دو جسم سازگار است.

این سناریو راهی برای اکتشاف و مطالعه در اختیار ما می‌گذارد که می‌تواند به ما کمک کند نه تنها درباره سیاره خود بیشتر بدانیم، بلکه به ما در درک چگونگی تشکیل چنین سیستم‌هایی در اطراف ستاره‌های دیگر و جاهای دیگر کمک کند.

از آنجایی که تصور می شود ماه نقش مهمی در تکامل حیات روی زمین داشته است، این تحقیق می تواند به ما در یافتن جهان های قابل سکونت در جاهای دیگر کهکشان راه شیری کمک کند.

ویلیامز می گوید: «هیچکس نمی داند ماه چگونه شکل گرفته است. ما در چهار دهه گذشته یک توضیح برای آن داشتیم و اکنون دو توضیح داریم. این سناریوی جدید انبوهی از سوالات و فرصت های جدید را برای مطالعه بیشتر باز می کند.

این تحقیق در مجله The Planetary Science منتشر شده است.

منبع: ایسنا