یک دانشجو تصادفی شهر گمشده مایاها را در مکزیک کشف کرد
یک شهر مایا در مکزیک قرن ها پس از پنهان شدن در زیر پوشش جنگل کشف شد.
باستان شناسان در ایالت کامپچه در جنوب شرقی مکزیک بقایایی از اهرام، زمین های ورزشی، گذرگاه ها و آمفی تئاترها را یافته اند.
آنها با استفاده از Lidar – نوعی کاوشگر لیزری برای نقشه برداری از ساختارهای مدفون در زیر پوشش گیاهی – این مجموعه پنهان را کشف کردند و نام آن را Valeriana گذاشتند.
آنها بر این باورند که این مکان پس از Calacmul که بزرگترین سکونتگاه مایاها در آمریکای لاتین در دوران باستان بوده است، دومین مکان متراکم ساخته شده است.
این گروه باستان شناسی در مجموع سه محوطه را کشف کردند که مجموعاً به اندازه شهر ادینبورگ، پایتخت اسکاتلند است.
این کشف “به طور تصادفی” زمانی انجام شد که یک باستان شناس در حال مرور داده ها در اینترنت بود.
لوک اولد توماس، دانشجوی دکترا در دانشگاه تولین در ایالات متحده، در مورد این کشف توضیح می دهد: “در حال خواندن صفحه ۱۶ از متن جستجوی گوگل بودم که با یک مطالعه لیزری که توسط یک سازمان محیط زیست مکزیکی انجام شده بود، برخورد کردم.”
این بررسی به روش لیدار انجام شد. در این روش هزاران پالس لیزری از هواپیما به سمت زمین شلیک می شود و با اندازه گیری زمان بازگشت پالس ها می توان از اجسامی که دیده نمی شوند نقشه برداری کرد.
اما زمانی که آقای اولد توماس داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط سازمان را به روشی که باستان‌شناسان انجام می‌دهند پردازش کرد، چیزی را یافت که هیچ‌کس دیگری ندیده بود: یک شهر باستانی عظیم که احتمالاً بین سال‌های ۷۵۰ تا ۸۵۰ پس از میلاد در اوج شکوفایی خود می‌زیست. پس از میلاد، بین ۳۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ نفر جمعیت داشت.
به گفته محققان، این تعداد بیشتر از تعداد افرادی است که در حال حاضر در همان منطقه زندگی می کنند
آقای اولد توماس و همکارانش نام شهر را والریانا برگرفته از مردابی در آن نزدیکی گذاشتند.
پروفسور مارچلو کانوتو، یکی از نویسندگان گزارش در مورد این کشف، می گوید این کشف به تغییر تفکر غربی کمک می کند، زیرا معتقد است مناطق استوایی جایی است که “تمدن ها به سمت مرگ می روند.”
او می افزاید که این کشف نشان داد که برعکس، این قسمت از جهان خانه فرهنگ های غنی و پیچیده بوده است.
پروفسور کانوتو گفت: «ما نمی‌توانیم به طور قطع بگوییم که چه چیزی منجر به زوال شهر و در نهایت متروکه شدن آن شده است، اما باستان‌شناسان می‌گویند تغییرات آب و هوایی یک عامل اصلی بوده است.
ویرانه های این شهر در شرق مکزیک در کامپچه پیدا شدشهر والریانا “ویژگی های یک پایتخت” را دارد و از نظر تراکم ساختمانی پس از محوطه باستانی معروف کالاکومول در فاصله حدود ۱۰۰ کیلومتری در رتبه دوم قرار دارد.
باستان شناسان می گویند این اثر “در دید آشکار” پنهان شده است، زیرا از جاده اصلی به گازپوجیل، محل سکونت اصلی بیشتر مایاها، تنها ۱۵ دقیقه پیاده روی دارد.
محققان می گویند هیچ عکس شناخته شده ای از شهر گم شده وجود ندارد زیرا “هیچ کس هرگز آنجا نبوده است”، اگرچه ساکنان محلی ممکن است حدس بزنند که خرابه هایی در زیر تپه های سایت وجود دارد.
این شهر که حدود ۱۶.۶ کیلومتر مربع وسعت داشت، دارای دو مرکز اصلی با ساختمان های بزرگ به فاصله حدود ۲ کیلومتر بود و مجموعه متراکمی از ساختمان ها و گذرگاه ها بین آنها وجود داشت.
این شهر دارای دو میدان با معبدی هرمی شکل بود که ساکنان شهر در آن مراسم مذهبی خود را انجام می دادند و اشیای گرانبهایی مانند صورت هایی از یشم و مردگان خود را دفن می کردند.
این شهر دارای زمین ورزشی بزرگی بود که مردم در آن نوعی توپ بازی باستانی انجام می دادند.
همچنین شواهدی از یک مخزن آب وجود دارد که نشان می دهد امکانات لازم برای زندگی جمعیت زیادی ایجاد شده است.
در مجموع، آقای اولد توماس و پروفسور کانوتو سه مکان مختلف را در این منطقه جنگلی بررسی کردند و ۶۷۶۴ ساختمان با اندازه های مختلف را شناسایی کردند.
پروفسور الیزابت گراهام، استاد دانشگاه کالج لندن که در این تحقیق شرکت نداشت، می گوید که این کشف این ایده را تایید می کند که مایاها در شهرها یا شهرهایی با ساختارهای پیچیده زندگی می کردند و محل اصلی زندگی آنها روستاهای پراکنده نبود.
او می‌گوید: «نکته اصلی این است که این منطقه در گذشته مسکونی بوده و آن‌طور که در چشم غیرمسلح به نظر می‌رسد، جنگلی وحشی و خالی از سکنه نیست.
این تحقیق نشان می دهد که یکی از دلایلی که تمدن مایاها از سال ۸۰۰ بعد از میلاد به تدریج فروپاشید تا حدی تراکم جمعیت و عدم توانایی در جلوگیری از مشکلات آب و هوایی بوده است.
این یافته نشان می‌دهد که در آغاز شرایط خشکسالی، شهر دارای تراکم جمعیتی بالایی بوده که مانع از تاب‌آوری آن در برابر این شرایط می‌شود و بنابراین، با دور شدن مردم از یکدیگر، ساختار شهری و کل سیستم فروریخته است. “
جنگ و فتح منطقه توسط مهاجمان اسپانیایی در قرن شانزدهم نیز به نابودی دولت شهرهای مایا کمک کرد.
بسیاری از شهرهای دیگر ممکن است کشف شوند
پروفسور کانوتو توضیح می دهد که چگونه فناوری لیدار به باستان شناسان کمک می کند تا بقایای زیر پوشش گیاهی را کشف کنند، به عنوان مثال در مناطق گرمسیری، و دنیایی از تمدن های گمشده را در مقابل چشمانشان باز می کند.
در سال های اولیه فعالیت او به عنوان باستان شناس، کاوش های باستان شناسی با راه رفتن روی زمین و استفاده از ابزارهای ساده برای کاوش در زمین انجام می شد.
اما به گفته وی، در یک دهه که لیدار در قاره آمریکا مورد استفاده قرار گرفته است، میزان نقشه برداری باستان شناسی حدود ۱۰ برابر مساحتی بوده است که باستان شناسان در حدود یک قرن تحقیق کرده بودند.
آقای اولد توماس می‌گوید کار او نشان می‌دهد که هنوز مکان‌های زیادی وجود دارد که باستان‌شناسان از وجود آنها اطلاعی ندارند.
در واقع، تعداد محوطه های یافت شده بسیار زیاد است و انتظار نمی رود که باستان شناسان بتوانند همه آنها را کاوش کنند.
آقای اولد توماس گفت: «من باید روزی به والریانا بروم. این مکان بسیار نزدیک به جاده اصلی است، پس چرا نروید و نگاهی بیندازید؟ اما نمی توانم مطمئن باشم که برنامه ای برای کاوش در آنجا خواهیم داشت.”
او می افزاید: یکی از معایب کشف بسیاری از شهرهای جدید مایاها در عصر لیدار این است که تعداد آنها بسیار زیاد است که نمی توان امیدوار بود که همه آنها را کشف کنیم.
گزارش این کشف در مجله علمی Antiquity منتشر شده است.
منبع: بی بی سی
