در یک سال اخیر، ایرانی‌ها ۴۶.۳ ساعت در هفته کار کرده‌اند/ افسانۀ کم‌کاری ایرانی‌ها تق‌ولق است

از این منظر ، بررسی ساعات کاری در ایران ما را به یک تضاد روشن تبدیل می کند. در حالی که “آموزش” داده های دفتر ولکسوس ایران ، نیروی کار ایران با بیش از ۴۶.۳ ساعت کار در هفته در مکان ۱۰ در جهان ، اما گاهی اوقات در محافل عمومی “کمتر و کمتر از کار نکردن” کار می کنند. براساس آخرین داده های دفتر سرشماری ایران ، بیش از ۴۰ درصد از کارمندان این کشور بیش از ۴۹ ساعت در هفته یا بیشتر از ۸ ساعت در هفته کار می کنند. این شاخص که یکی از کار کار است ، نشان می دهد که بسیاری از کارمندان بیشتر از استاندارد در ایران کار می کنند.

متوسط ساعات کار ایرانیان بیش از ۴۶ ساعت در هفته!

داده های مرکز آمار ایران از میانگین ساعات کار کارمندان ایرانی نشان می دهد که کارمندان ایرانی به طور متوسط بیش از ۴۵ ساعت در هفته در سال ۲۰۰۵ کار می کردند. بر این اساس ، میانگین زمان کار در هفته در سال ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ به ۴۷ ساعت رسیده است. از سال ۲۰۰۸ تا ۱۳۹۸ ، میانگین زمان کار در هفته به حدود ۴۴ ساعت برمی گردد. با این حال ، در سالهای شیوع کرونا ، میانگین ساعات کار کارمندان کشور و حتی جهان کاهش یافته است ، به طور متوسط ۴۲ ساعت در هفته در ساعت ۱۳۹۹ به ۱۴۰۱ از ۱۴۰۲ تا بهار امسال. در سالهای ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ ، میانگین ساعات کار به بیش از ۴۵ ساعت در هفته می رسید. با این حال ، این بهار حدود ۱.۶ درصد افزایش یافت و به بیش از ۴۶ ساعت در هفته (۴۶.۳ ساعت) رسید. در این میان ، شایان ذکر است که میانگین ساعات کار زنان از ۳۲.۶ ساعت در هفته در سال ۲۰۰۵ به ۳۵.۸ ساعت در ۱۴۰۳ افزایش یافته است. این تعداد برای مردان در سال ۲۰۰۵ بیش از ۴۹ ساعت بود که در طول ۱۴۰۳ به ۴۷.۵ ساعت در هفته کاهش یافته است.

ایرانیان کم نیستند ، کار بد است

برخلاف تصور محبوب که ایرانیان گاهی اوقات به عنوان یک طرف یا آمار بی تاب معرفی می کنند ، آمار نشان می دهد که متوسط ساعات کار در ایران از میانگین جهانی بالاتر است. براساس آخرین تخمین سازمان جهانی جمعیت ، میانگین زمان کار هفتگی کارمندان در ۱۷۰ کشور جهان ۳۸.۷ ساعت است. طبق گزارش های “IAO) و گزارش های داخلی ، ایرانیان بیش از ۴۶ ساعت در هفته در سال ۲۰۲۴ کار می کردند ، که بیش از ۵۰ ساعت در هفته برای مشاغل سرسخت و کارگران غیررسمی است. این است که این تعداد عمدتاً بین ۱ تا ۲ ساعت در بسیاری از کشورهای صنعتی است. با این حال ، به دلیل کمبود بهره وری ، بازده اقتصادی این جلد بسیار کمتر انتظار می رود.

از منظر متفاوت می توان گفت که این فقط یک مشکل در زمینه کار نیست. در عوض ، این نشانه ای از نقص در ساختار کلان اقتصادی کشور است. در صورت عدم بهره وری کافی ، سیستم تکنولوژیکی ، یک سرمایه گذاری کم تولید ، گسترش مشاغل غیررسمی و عدم وجود دستورالعمل های اشتغال دلخواه ، نیروی کار باید طولانی تر کار کند تا بتواند از معیشت حداقل معیشت فراهم کند. به عبارت دیگر ، ساعات کار زیاد در ایران از تولید یا نظم و انضباط اقتصادی نیست ، بلکه نتیجه مستقیم بی حوصلگی ساختاری در بازار کار ، فشار تورم و کاهش مداوم در قدرت خرید خانواده است. اما بر خلاف داده های منتشر شده توسط میزان ساعات کار هفتگی ایران ، نتیجه اقتصاد کشور را نمی توان همانطور که باید مشاهده کرد ، مشاهده کرد. برای برخی سوء تفاهم وجود دارد که ایرانیان به اندازه جهان یا به عبارت دیگر کار نمی کنند ، ساعات کار بالای ایران نسبت به بهره وری در کشور واکنش نشان نمی دهد. این برداشت اشتباه به چندین عامل مهم باز می گردد. یکی به دلیل ساختار بازار کار در کشور است. طبق آمار ، مشارکت اقتصادی ما نسبت به جهان نسبتاً کم است و دومین عامل مهم ویژگی خاص دولت و سازمان اداری کشور است که ظاهراً ویژگی مشترکی در بخش های دولتی همه اقتصادهای نفتی جهان است که این ایده و ذهنیت را ایجاد کرده است که مردم کمتر کار می کنند. در اقتصاد نفت ، معمولاً استخدام اداری گسترده و بیشتر از نیازهای مقامات اداری و اداری و اداری کشور وجود دارد ، به این معنی که تعداد زیادی از جمعیت اشتغال از نظارت سیستم تغییر می کنند. در حقیقت ، بیشتر این کارمندان بیشتر از نیاز به آژانس های اداری در روابط ، سفارشات و از استانداردهای فنی و اشتغال هستند. همچنین برای دولتی که در ساختار اداری ، شایسته سالاری ، بهره وری نیروی کار ، سفت شدن کسری بودجه ، افزایش اندازه دولت در اولویت قرار نگرفته است. از این منظر ، گنجاندن نمایندگان مجلس ، کارمندان دولت محلی و حتی دستورالعمل های اشتغال از طریق روابط روابط بیش از استانداردهای مرزی و اشتغال است. در مجموع حدود ۱۰ درصد از ۲۵ میلیون کارمند ایرانی عضو دولت هستند که بسیاری از آنها به اندازه کافی کار می کنند و نمی توانند برای همه کارمندان تعمیم دهند.

ایرانیان دهمین سرزمین افتخار در جهان هستند

براساس آخرین آماری که بررسی جمعیت جهانی داده های سازمان کار بین المللی (ILO) منتشر شده ، OECD و سایر موسسات بین المللی ، میانگین ساعات کار در ۱۷۰ کشور در سال ۲۰۲۴ حدود ۳۸.۷ ساعت تخمین زده شده است. کشورهایی مانند بوتان ، سودان و کنگو سه کشور با بالاترین ساعات کار هستند. در مقابل ، کشورهای توسعه یافته اروپایی مانند هلند ، نروژ ، اتریش و دانمارک کمترین ساعت کاری در جهان دارند که حدود ۲۶ تا ۲۹ ساعت در هفته است. به عنوان مثال ، آلمان به عنوان دنیای توسعه و اشتغال ۱۶۲ در این مقایسه با میانگین زمان کار ۲۹.۶ ساعت در هفته است. شایان ذکر است که کشورهایی مانند VAE ، قطر و ایران از ۱۰ کشور برتر با بالاترین ساعات کاری در هفته هستند. ایران دهمین کشور با بالاترین ساعات کاری در جهان با میانگین ۴۶.۳ ساعت در هفته است. بر این اساس ، کشورهای صنعتی مانند آلمان ، هلند و سوئد بین ۳۰ تا ۳۵ ساعت در هفته کار می کنند. چین ، آمریکا و روسیه ، ۳ نفر در جهان ، ۲۲ ، ۹۵ و ۱۱۷ را اشغال می کنند ، به موجب آن میانگین ساعات کار هفتگی آنها در سال ۲۰۲۴ در سال ۲۰۲۴ به بیش از ۴۴.۸ ، ۳۸.۲ و ۳۶.۱ ساعت رسیده است. کشورهای عربی مانند تولید کننده ترین کشورهای VAE ، QATAR و عربستان سعودی هستند. شایان ذکر است که Torkiye ، به عنوان همسایه ایران ، سی امین کشور جهان با متوسط ساعات کار ۴۳.۸ ساعت در هفته است.

پربارترین استان ها در ایران

براساس آمار اخیر وزارت امور اجتماعی در سهم کارمندان با ساعت کار بالا در سال ۱۴۰۲ ؛ حدود ۳۸.۵ درصد از نیروی کار کشور بیش از ۸ ساعت در روز بیش از ۴۹ ساعت در هفته کار می کنند. این تعداد در حال بهره برداری است ، در حالی که ۵۴ ٪ از کارمندان استان Alborz بیش از ۸ ساعت در روز کار می کنند. به همین دلیل است که آلبز پربارترین استان کشور است. در آن زمان ۴۹.۹ و ۴۸.۸ درصد از کارمندان خود در مکان های دوم و سوم توسط استان اردبیل و هامدان وجود دارد که بیش از ۸ ساعت در روز کار می کنند. در این رده بندی ، ۴۷.۴ درصد از کارگران تهران در بیش از ۸ ساعت در روز در مکان چهارم قرار داشتند. در مقابل ، کارگران در جنوب خراسان ، سیستان و استان های بلوتچستان و کرمان حداقل در ایران مورد استفاده قرار می گرفتند که تنها ۲۱.۱ درصد از کارگران در خراسان جنوبی ، ۲۶ ٪ از استان سیستان و بلوچستان و تنها ۲۸.۲ درصد کرمان در طی ۸ ساعت در روز کار می کردند. علاوه بر اسناد زنده که مردم را وادار به کار بیشتر می کند ، فقدان فرصت های شغلی در برخی از استانها احتمالاً دلیلی برای کاهش اشتغال است.

منبع: روزنامه Farhangan