زندگینامه‌نویس هیچکاک درگذشت :: افق میهن

جان راسل تیلور، روزنامه نگار و نویسنده پرکار که تنها زندگی نامه رسمی آلفرد هیچکاک را نوشت و یکی از اولین کسانی بود که از هارولد پینتر برنده جایزه نوبل آینده تقدیر کرد، در ۱۸ اوت درگذشت. او ۹۰ ساله بود.

به گزارش افق میهن، جان راسل تیلور، در اواخر دهه ۱۹۵۰، تیلور پینتر را «بزرگترین» نمایشنامه نویس موج نو در انگلستان نامید. نسلی از نویسندگان که تئاتر بریتانیا را با سبک های انقلابی خود متحول کردند.

در دهه ۱۹۷۰، زمانی که تیلور به عنوان خبرنگار لس آنجلس برای تایمز لندن کار می کرد، از طریق عشق مشترک او و آلفرد هیچکاک به شیرینی های انگلیسی با آلفرد هیچکاک دوست شد و با جلب اعتماد او، تنها بیوگرافی رسمی کارگردان را نوشت – یکی از ده ها کتاب پرخواننده ای که درباره این شخصیت مرموز دنیای هنر منتشر کرد.

یکی از خاطرات ماندگار او این بود که نقدی پرشور درباره بازیگر بزرگ بت دیویس برای تایمز نوشت. آنقدر تحسین شد که خود دیویس به او زنگ زد و گفت: “می خواهم به دفتر روزنامه بیایم و تو را ببوسم.”

آثار تیلور که نویسنده و منتقد تحسین شده ای است، حوزه های تئاتر، نقاشی، مد و سینما را در بر می گیرد. او در لندن و ولز زندگی می کرد. مرگ او ابتدا در روزنامه های بریتانیا از جمله تایمز لندن بدون جزئیات بیشتر گزارش شد.

او بیشتر از پنجاه سال فعالیت خود را در تایمز گذراند. او از سال ۱۹۷۸ تا ۲۰۰۵ منتقد هنری این روزنامه بود. همچنین برای نیویورک تایمز و لس آنجلس تایمز مقاله می نوشت و در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و سایر موسسات سینمایی تدریس می کرد.

همکاری با آلفرد هیچکاک

یکی از اولین کتاب‌های او، «چشم سینما، گوش سینما» (۱۹۶۴)، از هیچکاک به عنوان یکی از مؤلفان بزرگ در کنار فدریکو فلینی، میکل آنجلو آنتونیونی و اینگمار برگمان نام برد – دیدگاهی جسورانه در زمانی که کارگردانان هالیوود معمولاً به‌عنوان تکنسین‌های تجاری صرف دیده می‌شدند، نه هنرمندانی همتراز با نویسندگان بزرگ.

مشهورترین کتاب او «هیچ: زندگی و زمانه آلفرد هیچکاک» (۱۹۷۸) نتیجه شیفتگی مادام العمر به کارگردان انگلیسی الاصل و «استاد تعلیق» بود. هر چند هیچکاک پنج بار نامزد اسکار بهترین کارگردانی شد، اما هرگز این جایزه را دریافت نکرد.

تیلور در همان زمان که برای اولین بار اقتباس سینمایی هیچکاک از رمان «خانه مهمان جامائیکا» (۱۹۳۹) اثر دافنه دوموریه را در کودکی دید، مجذوب و ترسیده بود. بعدها در جریان ساخت فیلم «جنون» (۱۹۷۲) با هیچکاک آشنا شد و اجازه یافت در صحنه های آخرین فیلمش «توطئه خانوادگی» (۱۹۷۶) حضور داشته باشد.

به گفته او، عشق مشترک آنها به شیرینی های شیرین انگلیسی اعتماد هیچکاک را جلب کرد. هیچکاک در او همراهی یافت که «هیچ برنامه سیاسی یا انگیزه شخصی نداشت».
آن دو تقریبا هر هفته ناهار را با هم می خوردند. یک غذای ساده از گوشت چرخ کرده و پوره سیب زمینی همراه با یک لیوان آب. سرانجام هیچکاک به او اجازه داد تا بیوگرافی رسمی خود را بنویسد.

سایر آثار و میراث ادبی

تیلور حدود ۴۰ کتاب، از جمله بیوگرافی بازیگران اینگرید برگمن، الک گینس، ویوین لی، الیزابت تیلور، و اورسن ولز، و همچنین غریبه ها در بهشت: مهاجران هالیوود ۱۹۳۳-۱۹۵۰ (۱۹۸۳)، درباره فیلمسازان پناهنده اروپایی در دوران نازی نوشت.

او همچنین کتاب هایی درباره هنرمندانی مانند کلود مونه و نمایشنامه نویسانی چون پیتر شفر، دیوید استوری و هارولد پینتر نوشت.

در سال ۲۰۱۲، فیلم‌های هیچکاک (با بازی آنتونی هاپکینز) و دختر جنبه تاریک کارگردان را نشان دادند. تیلور در مقابل این تصویر ایستاد و از هیچکاک دفاع کرد. او گفت تیپی هدرن که در فیلم های پرندگان (۱۹۶۳) و مارنی (۱۹۶۴) بازی کرد، بعدها داستان خود را تغییر داد تا رابطه اش با هیچکاک جنجالی تر شود.
در مصاحبه ای در سال ۲۰۲۴، او گفت: “او فرشته نبود، اما من از کاری که تیپی برای خدشه دار کردن شخصیت او انجام داده است خسته شده ام.”