آنقدر دست‌هایش را می‌شست که به خون می‌افتادند؛ زن وسواسی چگونه درمان شد؟
امبر پیرسون در زندگی روزمره خود با هر چیزی که لمس می کرد احساس کثیفی می کرد و راه حل آن شستن مکرر آن بود تا زمانی که پوست دستش از بین برود. این رفتار نتیجه یک اختلال ناتوان کننده به نام اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) بود.
این زن آمریکایی که از بیماری صرع نیز رنج می برد، اکنون به لطف کاشت یک ایمپلنت مغزی انقلابی از هر دو اختلال درمان شده است.
این بازیکن ۳۴ ساله به خبرگزاری فرانسه گفت: “من اکنون زندگی روزمره خود را انجام می دهم و این باورنکردنی است.”
در ماه های اخیر، ایمپلنت های مغزی شرکت Neuralink ایلان ماسک سر و صدای زیادی به پا کرده است. دانشمندان امیدوارند که این تراشه‌ها در نهایت به افراد اجازه دهند که گوشی‌های هوشمند خود را فقط با افکار خود کنترل کنند.
با این حال، این تنها استفاده از چنین ایمپلنت هایی نیست. در واقع، ایده کاشت تراشه در مغز چیز جدیدی نیست و برای چندین دهه پزشکان می‌دانستند که تحریک الکتریکی دقیق می‌تواند بر نحوه عملکرد مغز تأثیر بگذارد.
چنین تحریک عمیق مغزی در درمان بیماری پارکینسون و سایر اختلالات مؤثر بر حرکت از جمله صرع استفاده می شود.
در مورد دوم، پزشکان ابتدا به فکر کاشت یک تراشه ۳۲ میلی متری در مغز خانم پیرسون برای درمان تشنج های صرع او بودند. با این حال خود او پیشنهاد کرد که در صورت امکان می توان از این تراشه برای درمان اختلال وسواسی او استفاده کرد.
احمد رسلان، جراح مغز و اعصاب در دانشگاه اورگان در پورتلند در این باره می گوید: “او گفت، خوب، شما وارد مغز من می شوید و این سیم را قرار می دهید، و من هم دچار اختلال وسواس فکری هستم، پس می توانید یک سیم روی آن بگذارید. هم؟”
دکتر روسلان افزود: “و می دانید، خوشبختانه ما آن پیشنهاد را جدی گرفتیم.”
مطالعات قبلی با استفاده از تحریک عمیق مغز برای افراد مبتلا به اختلال وسواس اجباری انجام شده است، اما هرگز با درمان صرع ترکیب نشده است.
برای انجام این کار، پزشکان ابتدا با خانم پیرسون کار کردند تا ببینند وقتی او در یک حلقه وسواسی گرفتار شد، دقیقاً چه اتفاقی در مغز او می افتد. اینها شامل قرار دادن او در معرض عوامل استرس زا (مانند خوردن غذاهای دریایی) و ثبت نشانگرهای الکتریکی مغز بود.
به این ترتیب آنها توانستند به طور موثری فعالیت مغز مرتبط با اختلال وسواس فکری-اجباری را جدا کنند. سپس پزشکان ایمپلنت او را طوری پیکربندی کردند که به آن سیگنال خاص پاسخ دهد.
دکتر رسلان با بیان اینکه ایمپلنت تنها وسیله ای در دنیا است که دو اختلال را درمان می کند، گفت: این ایمپلنت به طور مستقل برنامه ریزی شده است. بنابراین برنامه صرع با برنامه اختلال وسواس فکری اجباری متفاوت است.
حدود ۸ ماه طول کشید تا متوجه تفاوت قابل توجهی در وضعیت امبر پیرسون شویم. با این حال، به تدریج عادت هایی که او از سال های نوجوانی با آن درگیر بود و هر روز ۸ تا ۹ ساعت از وقت او را می گرفت، شروع به فروکش کرد.
چک لیست های بی پایان او، مانند اطمینان از بسته بودن پنجره قبل از خواب و شستن مداوم دست ها، در مجموع به حداکثر ۳۰ دقیقه در شب کاهش یافته است و ترس او از انتشار آلودگی ناشی از غذا خوردن با دیگران اکنون از بین رفته است. .
خانم پیرسون گفت: “من دوباره خوشحال و هیجان زده هستم که بیرون بیایم و زندگی کنم و با دوستان و خانواده ام باشم.” این چیزی بود که سال‌ها از آن محروم بودم.»
اکنون دانشمندان در حال مطالعه این هستند که چگونه می توان این روش را به طور گسترده تر به کار برد. تنها در ایالات متحده حدود ۲.۵ میلیون نفر از اختلال وسواس جبری رنج می برند.
منبع: یورونیوز
