اتمام سوخت وویجرها؛ فضاپیماهایی که تا ۱ میلیارد سال دیگر در پهنه کیهان به مسیر ادامه خواهند داد
دانشمندان می گویند سوخت وویجر ۱ و ۲ که حدود نیم قرن پیش به فضا پرتاب شدند و بیش از ۱۶ میلیارد کیلومتر را در فضا پیموده اند، به تدریج رو به اتمام است.
وویجر ۱ و ۲ توانسته اند بیش از هر کاوشگر ساخت بشری از زمین دورتر شوند و داده ها و تصاویر را جمع آوری و ارسال کنند. اکنون پس از ۵۰ سال ارتباط آنها با زمین کمتر و کمتر شده است.
در پروژه ای که زمانی ۳۰۰ دانشمند ناسا روی آن کار می کردند، اکنون تنها ۱۲ نفر روی آن کار می کنند.
آلن کامینگز، دانشمند تحقیقاتی ارشد در موسسه فناوری کالیفرنیا که کار بر روی ماموریت وویجر را در دهه ۱۹۷۰ آغاز کرد، می گوید: «ویجرها به ما دید جدیدی از منظومه شمسی بیرونی دادند، برخلاف هر چیزی که می توانستیم تصور کنیم. آنها از جمله مأموریت هایی مانند تلسکوپ هابل و جیمز وب هستند.
در مجموع، این دو فضاپیما ۶۷۰۰۰ تصویر از منظومه شمسی ما گرفتند که آخرین آنها تصویر “نقطه آبی کمرنگ” بود که کوچکی و بی اهمیتی زمین را در مقایسه با وسعت کیهان نشان می دهد.
نقطه آبی کمرنگ؛ عکسی که فضاپیمای وویجر ۱ از فاصله ۶ میلیارد کیلومتری زمین گرفته استدر همین حال، کل کامپیوتر و سیستم ناوبری Voyager 1 تنها با ۶۹.۶۳ کیلوبایت حافظه کار می کند. سوزان داد، مدیر پروژه وویجر می‌گوید: «دکمه‌ای که برای باز کردن درب خودرو فشار می‌دهید، قدرت محاسباتی بیشتری نسبت به فضاپیمای وویجر دارد.
هر دو وویجر در ابتدا به عنوان مأموریت های پنج ساله برنامه ریزی شده بودند، اما دانشمندان انتظار داشتند که فضاپیما حداقل ۳۰ تا ۴۰ سال دوام بیاورد. ادامه کار آنها بعد از نیم قرن مرهون کار یک تیم مهندسی خبره است.
با این حال، اکنون که سوخت پلوتونیوم این دو فضاپیما تمام می شود، که تخمین زده می شود در سال ۲۰۲۵ تمام شود، مهندسان مجبور شدند ابزارهای مختلف خود را خاموش کنند تا وویجرها بتوانند به کار خود ادامه دهند و داده ها را کمی بیشتر به زمین ارسال کنند. .
دکتر کامینگز می گوید زمانی که وویجرها قدرت و ارتباطات خود را از دست بدهند، به سفر خود ادامه خواهند داد. وی افزود: فکر می کنم یک میلیارد سال طول بکشد. هیچ چیزی برای جلوگیری از آنها وجود ندارد.»
آقای کامینگز با اشاره به زمانی که بیش از نیم قرن پیش کار بر روی تلسکوپ های فضاپیما را آغاز کرد، می گوید: «حرف من روی یکی از تلسکوپ ها خراشیده شده است. پس حدس می‌زنم جاودانه می‌شوم.”
مهندسان ناسا وویجر ۲ را برای پرتاب در دهه ۱۹۷۰ آماده می کننددادههای وویجر ۱ و ۲ در سال‌های اخیر به طور فزاینده‌ای هیجان‌انگیز شده‌اند، زیرا این دو فضاپیما اکنون در فضای بین‌ستاره‌ای هستند، منطقه‌ای از فضا که فراتر از تأثیر خورشید قرار دارد.
در فضای بین ستاره ای، اشعه ها توسط خورشید و سایر موانع موجود در منظومه شمسی مختل نمی شوند، بنابراین دانشمندان دسترسی مستقیم به ذرات و پرتوهای فضایی دارند.
پس از عبور از چهار سیاره غول پیکر مشتری، زحل، نپتون و اورانوس، ابزارهای زیادی هنوز کار می کردند. بنابراین یک ماموریت بین ستاره ای برای این فضاپیماها تعریف شد. در سال ۲۰۱۲، وویجر ۱ اولین فضاپیمای ساخت بشر بود که وارد فضای بین ستاره ای شد و وویجر ۲ شش سال بعد در سال ۲۰۱۸ به دنبال آن رفت.
وویجر ۱ حدود ۴۰۰۰۰ سال دیگر به ستاره Glyze 445 خواهد رسیدبا این حال، وویجرز در طول مسیر با مشکلات فنی زیادی مواجه شد. در سال ۲۰۲۲، کامپیوتر وویجر ۱ دچار نقص فنی شد که توسط مهندسان از زمین رفع شد، اما اکنون یکی از کامپیوترهای داخلی فضاپیما دوباره از کار افتاده است. چیزی که می تواند ماموریت آن را به خطر بیندازد.
با وجود این موانع، دانشمندان انتظار دارند وویجرها به ارسال داده‌ها به زمین برای چند سال دیگر ادامه دهند تا برای همیشه تعطیل شوند و در فضا سرگردان شوند.
ناسا می گوید که وویجر ۱ به فاصله ۱.۷ سال نوری از ستاره ای در صورت فلکی زرافه به نام “Glyze 445” در سال ۴۰۲۷۲ پس از میلاد خواهد رسید.
لیندا اسپیلکر، دانشمند ماموریت وویجر در آزمایشگاه رانش جت ناسا، گفت: «ماموریت علمی به پایان خواهد رسید، اما بخشی از وویجر و بخشی از ما به سفر در فضای بین ستاره‌ای ادامه خواهند داد.
منبع: یورونیوز
