ادعای سرمایه گذاری ۱۰۰۰ میلیارد دلاری آمریکا در ایران، رؤیا و خیالات است

پس از شروع مذاکرات هسته ای بین ایران و ایالات متحده ، ادعای عجیبی به دهان رسیده است و ایران به دنبال توافق است که آمریکایی ها طی پنج سال در ایران سرمایه گذاری می کنند. به عبارت دیگر ، طبق این ادعا ، ایالات متحده باید سالانه ۵ میلیارد دلار در ایران سرمایه گذاری کند.

طبق پایگاه داده Diarmirza ، به نقل از شرق ؛ پس از شروع مذاکرات هسته ای بین ایران و ایالات متحده ، ادعای عجیبی حاصل شد و ایران به دنبال توافق است که آمریکایی ها طی ۵ سال در ایران سرمایه گذاری می کنند. به عبارت دیگر ، طبق این ادعا ، ایالات متحده باید سالانه ۵ میلیارد دلار در ایران سرمایه گذاری کند. این ادعای عجیب در شرایطی اتفاق افتاد که قبلاً گفته می شد برنامه همکاری مشترک ایران -چین است که یکی از برنامه های سرمایه گذاری ۲ میلیارد دلاری چینی در ایران بود. علاوه بر این ، تعداد زیادی دیگر در مورد سرمایه گذاری روسیه در ایران مطرح شد ، که ادعا می کند توافق ۲ میلیارد دلاری روسیه با ایران یکی از نمونه ها بود ، اما سرانجام به جایی رسید که منابع مختلف اعلام کردند که افغانستان به بزرگترین سرمایه گذار خارجی در اقتصاد ایران تبدیل شده است.

قول چینی ها

پس از راه اندازی ایالات متحده ، ادعای بحث برانگیز در مورد احتمال سرمایه گذاری تریلیون دلاری ایالات متحده در ایران وجود داشت.

این ادعا برای اولین بار توسط علی ماژدی ، یک دیپلمات ایرانی مطرح شد و گفت که مذاکرات بین امیر سعید ایروانی ، نماینده ایران در سازمان ملل متحد و ایلان مسک ، یک کارآفرین برجسته آمریکایی ، باعث شده است که ایالات متحده آمریکا در ایران به مبلغ ۱۰۰۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری کند.

این به طور گسترده ای در فضای رسانه و در میان افکار عمومی منعکس شده بود. درست مانند زمانی که ۲ میلیارد دلار سرمایه گذاری در کشور ما مورد بحث قرار گرفت.

گفته می شود که طبق توافق نامه امضای بین ایران و چین ، گفته می شود که چینی ها و چین بیش از ۵ میلیارد دلار در بخش های اقتصادی ایران سرمایه گذاری می کنند. ۵ میلیارد دلار برای توسعه بخش های نفت ، گاز و پتروشیمی و ۵ میلیارد دلار دیگر برای به روزرسانی زیرساخت های حمل و نقل و تولید. اما پس از آن هیچ خبری از سرمایه گذاری چینی در ایران وجود نداشت ، اما در بعضی از مواقع سرمایه گذاری چین در ایران کمتر از سرمایه گذاری افغانستان در ایران بود.

در همان سال ، به عنوان سفر ابراهیم ریزی به پکن ، احمد اسدزاده ، مدیر وزارت امور خارجه امور بین الملل نفت ، در مصاحبه تلویزیونی ، ایران گفت که ایران ۵ میلیارد دلار سرمایه گذاری چینی را در زنجیره صنعت نفت ایران تهیه کرده و آن را به مقامات چینی تحویل داده است.

البته ، در طول سال قبل ، در طول بازدید وزیر امور خارجه امیر عبداللهیان به پکن ، وی ۱۰۰ میلیارد دلار پیشنهاد برای افزایش سطح همکاری بین دو کشور در صنعت و اقتصاد انرژی ویژه به چین ارائه داد. با این حال ، هیچ خبر واضحی در مورد سرنوشت هیچ یک از این پیشنهادات وجود ندارد.

شرکت های چینی آخرین بار در دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد در صنعت انرژی ایران حضور فعال داشتند و این به تأخیر افتاد و این تأخیر ، به ویژه در میادین مشترک ، میلیاردها دلار به اقتصاد ایران ایجاد کرد.

ادعاهای عجیب و غریب در مورد جذب سرمایه خارجی به همین جا ختم نمی شود. سرمایه گذاری روسیه بارها و بارها محل شایعات بوده است. دو سال پیش ، با سفر ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه به تهران ، شرکت ملی نفت ایران ایران و گازپروم روسی یادداشتی از ۲ میلیارد دلار امضا کردند و سیزدهمین دولت تبلیغاتی با صدای بلند برای این حادثه آغاز کرد. اما گازپروم ، که در دو سال گذشته متحمل خسارات مالی زیادی شده است ، هرگز در گزارش های مالی خود به فعالیت یا سرمایه گذاری در ایران مراجعه نکرده است.

سرانجام ، منابع مختلف گفتند که بیشترین حجم سرمایه گذاری در ایران توسط افغان ها انجام شده است که اندازه این تعداد نیست و سرانجام حدود دو تا سه میلیارد دلار.

انیان شرط اصلی سرمایه گذاری برای کشورها

در همین راستا ، شرق مصاحبه ای با Farial Mostofi ، رئیس کمیسیون سرمایه گذاری اتاق بازرگانی ایران انجام داده است تا امکان پذیرش سرمایه گذاری های بزرگ را که گاه و گاه و ناگهان در ایران انجام می شود ، بررسی کند.

وی تأکید می کند ، اول از همه ، سرمایه گذاری در افزایش ظرفیت تولید ، ایجاد اشتغال ، تحریک نوآوری و در نهایت رشد تولید. در نتیجه ، افزایش درآمد نیز منجر خواهد شد. بنابراین ، کشوری که به دنبال توسعه اقتصادی پایدار است باید سرمایه گذاری را در اولویت قرار دهد.

مستوفی همچنین نیاز به جذب سرمایه خارجی را توضیح می دهد: سرمایه گذاری خارجی نه تنها منابع مالی را فراهم می کند ، بلکه فناوری ، دانش و مدیریت را نیز انتقال می دهد که منجر به افزایش بهره وری و رقابت می شود. بنابراین ، دیدگاه ما در مورد سرمایه گذاری نباید صرفاً تأمین مالی باشد ، بلکه باید فراتر از فرصتی برای توسعه فناوری ، ارتقاء رقابت ، به روزرسانی سیستم مدیریت و سایر مزایا باشد.

به گفته وی ، در حال حاضر یک رقابت جدی بین کشورهای مختلف برای جذب سرمایه گذاری خارجی وجود دارد. حتی کشورهایی که با تأمین اعتبار روبرو نیستند ، به دلایلی که قبلاً ذکر شد ، در این رقابت هستند. بنابراین ، برای جذب سرمایه گذاری ، ضروری است که سرمایه گذاران باید در کشور تأمین شوند.

مستوفی می افزاید: “اگر یک کشور دارای ریسک بالا ، مشکلات ساختاری یا زیرساخت های ناکافی باشد ، سرمایه گذار به طور طبیعی مایل به حضور در آن کشور خواهد بود.” بنابراین لازم است مناطق مناسب برای جذب سرمایه ایجاد شود. این سیستم عامل ها به دو بخش تقسیم می شوند:

۱. زیرساخت های فیزیکی یا سخت افزاری و زیرساخت های نرم افزاری.

رئیس کمیسیون سرمایه گذاری اتاق بازرگانی می گوید: “به عنوان مثال ، شخصی که قصد سرمایه گذاری در یک کشور را دارد ، باید در سیستم حمل و نقل کشور کارآمد باشد تا بتواند کالاهای خود را از کارخانه به سایت فروش یا بنادر و سایر مسیرهای صادراتی منتقل کند.” اگر کشوری فاقد راه آهن ، خطوط هوایی یا خطوط جاده باشد ، مهم نیست که چقدر تولید می شود ، جابجایی کالاها امکان پذیر نخواهد بود. واضح است که سرمایه گذار وارد ایجاد این زیرساخت ها نمی شود ، زیرا دیگر توجیه اقتصادی نخواهد داشت.

در مثال دیگر ، اگر منطقه ای که سرمایه گذاری در برق فاقد برق باشد ، نمی توان انتظار داشت که سرمایه گذار یک نیروگاه را برای تولید خود برق بسازد. بنابراین ، تأمین زیرساخت هایی مانند برق ، آب ، جاده ها و غیره یکی از الزامات اساسی است. “

به گفته وی ، دسته دوم زیرساخت ها همان زیرساخت های نرم از جمله قوانین ، مقررات ، شفافیت ، کاهش خطرات سیاسی و سایر موضوعات مشابه است.

جذب سرمایه میلیارد دلار فقط یک رویا

با بیان اینکه در نتیجه کشوری که می خواهد سرمایه گذاری را جذب کند ، مستوفی اظهار داشت که در هر دو زمینه – زیرساخت های نرم و سخت – سرمایه گذاری و برنامه ریزی ، متأسفانه ، کشور ما اکنون در موقعیتی قرار دارد که به احتمال زیاد به دنبال تعداد بزرگ و غیرواقعی است.

او می گوید: “در حالی که صحبت در مورد ۱ میلیارد دلار اکنون سرمایه گذاری شده است ، حتی ۱ میلیارد دلار یک چهره بزرگ است ، چه رسد به یک میلیارد.” اگر نگاهی به کشورهای پیشرفته و موفق در جذب سرمایه گذاری بیندازیم ، می فهمیم که با وجود زیرساخت های قوی ، آنها هنوز به چنین ارقامی دست نیافته اند. “در حالی که کشور ما نه زیرساخت های نرم و نه زیرساخت های سخت ، در مورد چنین اعدادی صحبت می کند.”

مستوفی تأکید می کند: “صحبت کردن در مورد دلارهای سرمایه گذاری آمریکا چیزی نیست جز رویاها و خیالات” ، و این دقیقاً مشابه سرمایه گذاری ۲ میلیارد دلاری چین است ، در حالی که ما بارها تأکید کرده ایم که این درست نیست و چین آماده سرمایه گذاری در ایران نیست.

به گفته مستوفی ، پس از آن صحبت در مورد چهار پروژه ارائه شده ، هیچ کس نشنیده است که چین حتی در آن پروژه ها سرمایه گذاری کرده است.

رئیس کمیسیون سرمایه گذاری اتاق بازرگانی همچنین توضیح می دهد که حتی کشورهایی مانند چین و ایالات متحده ، با وجود زیرساخت های پیشرفته خود ، هرگز در بهترین و بالاترین سالها به ۱۰۰۰ میلیارد دلار نرسیده اند.

“چند سال پیش ، پس از امضای بریگام ، مؤسسه مک کینسی مطالعه ای را انجام داد که ایران کشوری با فرصت هایی معادل ۱ تریلیون دلار بود ؛ این بدان معنی است که ما یک فرصت یک تریلیون دلار فرصت داریم. اما این به معنای این نیست که این سرمایه وارد کشور خواهد شد ، اما این شرایط و زیرساخت ها باید برای ایجاد چنین فرصت هایی برای ایجاد یک فرصت فراهم شود. مسائل FATF و موارد دیگر ، ما به طور ناگهانی با یک برنامه میلیارد دلاری روبرو شده ایم.

اولویت برای جلوگیری از فرار سرمایه

در پاسخ به این فرض که ما باید با فرض برطرف شدن مشکلات سیاسی آینده ، روند جذب سرمایه گذاری را آغاز کنیم؟ امنیت سرمایه گذاری نیز به همان اندازه مهم است.

مستوفی معتقد است که اعتماد یک شب نیست. برای اعلام امروز ، ما می خواهیم اعتماد ایجاد کنیم به این معنی نیست که فردا سرمایه گذاران به ما اعتماد خواهند کرد. این نیاز به زمان و تلاش مداوم دارد. بنابراین ما باید برای به دست آوردن اعتماد و امنیت سرمایه گذاران تلاش کنیم.

“وقتی سرمایه گذاران داخلی ما سرمایه خود را از کشور خارج می کنند ، چگونه انتظار داریم سرمایه گذاران خارجی به کشور بیایند؟” چرا سرمایه گذاران ایرانی سرمایه خود را به کشورهایی منتقل می کنند که حتی ممکن است کمتر از ایران توسعه یابد؟ پاسخ واضح است ؛ به دلیل امنیت سرمایه گذاری در آن کشورها. بنابراین ، اولین کاری که باید انجام شود ایجاد اعتماد و امنیت برای سرمایه گذاران است. ما باید سعی کنیم ابتدا سرمایه گذاران داخلی خود را حفظ کنیم تا آنها سرمایه خود را در سایر کشورها به اشتراک نگذارند. “هنگامی که سرمایه گذار داخلی مایل به ماندن و سرمایه گذاری در کشور است ، این یک چراغ برای سرمایه گذاران خارجی خواهد بود.”