ارتباط پارکینسون با آلودگی هوا؛ «بیماری پارکینسون ناشی از عوامل ژنتیکی و محیطی است»
قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا می تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون و برخی از علائم آن را افزایش دهد.
یک مطالعه جدید نشان می دهد که افزایش مدت زمان قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا می تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را در آینده افزایش دهد.
سال‌هاست که محققان در حال بررسی ارتباط بین آلودگی هوا و این بیماری نادر و لاعلاج هستند که در آن سلول‌های عصبی در ناحیه‌ای از مغز که حرکات بدن را کنترل می‌کند آسیب می‌بینند و باعث اختلال در گفتار، لرزش و سفتی عضلات می‌شوند.
دانشمندان بر این باورند که بیماری پارکینسون ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است.
یکی از عوامل احتمالی PM2.5 است که می تواند مسافت های طولانی را طی کند و از سد خونی مغزی عبور کند. این ذرات می توانند باعث التهاب و استرس اکسیداتیو شوند و سیستم ایمنی مغز را برای از بین بردن عوامل بیماری زا فعال کنند.
محققان موسسه بارو و کلینیک مایو در ایالات متحده می گویند که این عوامل ممکن است در ایجاد و پیشرفت بیماری پارکینسون نقش داشته باشند.
در یک مطالعه جدید که نتایج آن در مجله “JAMA Network Open” منتشر شد، آنها نشان دادند که قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا در طول زمان یکی از عوامل کلیدی در ابتلا به این بیماری است و کاهش این قرار گرفتن می تواند خطر ابتلا به پارکینسون را کاهش دهد. بیماری. و روند پیشرفت بیماری را تغییر دهد.
دکتر رودولفو ساویکا، نویسنده ارشد این مطالعه و متخصص مغز و اعصاب در کلینیک مایو به یورونیوز گفت: کاهش آلودگی هوا نه تنها می تواند از بیماری پارکینسون جلوگیری کند، بلکه کیفیت زندگی بیماران مبتلا را نیز بهبود می بخشد.
در این مطالعه، محققان سلامت بیش از ۵۰۰۰ نفر از جمله حدود ۳۵۰ نفر مبتلا به بیماری پارکینسون و قرار گرفتن آنها در معرض آلودگی را بین سال های ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۹ بررسی کردند.
آنها دریافتند افرادی که بیشتر در معرض PM2.5 و اکسیدهای دی نیتروژن که عمدتاً از خودروها، نیروگاه ها یا سایر منابع سوخت ساطع می شوند، بیشتر در معرض ابتلا به پارکینسون هستند.
بر اساس این مطالعه، در مناطق شهری، ساکنان محله‌هایی که بیشترین میزان آلودگی هوا را داشتند، ۲۳ درصد بیشتر از ساکنان مناطقی که کمترین میزان آلودگی را داشتند، در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون بودند.
همچنین، بیماران پارکینسونی که در معرض سطوح بالای PM2.5 قرار داشتند، نسبت به بیمارانی که در طول سال‌ها در معرض سطوح پایین‌تری از آلودگی قرار داشتند، بیشتر در معرض ابتلا به دیسکینزی (انقباض ماهیچه‌های صورت، بازوها، پاها یا تنه)، سفتی عضلات و لرزش بودند. .
ساویکا گفت: اگرچه نمی‌توانیم نتیجه‌گیری قطعی در این زمینه بگیریم، اما به نظر می‌رسد حرکت از محله‌هایی با سطوح بالای PM2.5 به محله‌هایی با آلودگی هوای کمتر می‌تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون و عوارض آن را کاهش دهد.
با این حال، بر اساس این تحقیق، قرار گرفتن بیشتر در معرض PM2.5 با احتمال بالاتر مرگ در بیماران پارکینسون مرتبط نیست، اگرچه محققان خاطرنشان کردند که افراد در این مطالعه احتمالاً دسترسی بیشتری به مراقبت‌های پزشکی نسبت به بیماران عادی داشتند.
تحقیقات قبلی در شش کشور اروپایی نشان داده است که قرار گرفتن طولانی مدت در معرض PM2.5، حتی در سطوح پایین تر از حد مجاز آلودگی هوا در اتحادیه اروپا، می تواند در مرگ و میر بیماران پارکینسون نقش داشته باشد.
حدود ۱۰ میلیون نفر در سراسر جهان به بیماری پارکینسون مبتلا هستند و شیوع آن در کشورهای با جمعیت سالخورده رو به افزایش است. در اتحادیه اروپا تعداد مبتلایان به پارکینسون در هر صد هزار نفر در سال ۲۰۲۱ به ۳۴۴ نفر رسید که نسبت به سال ۲۰۰۰ رشد قابل توجهی داشته است. در آن زمان تعداد بیماران پارکینسون در اتحادیه اروپا ۲۲۴ نفر در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر بود.
نویسندگان این مطالعه توضیح دادند که تمرکز جغرافیایی مطالعه، عدم تنوع در نمونه مورد مطالعه و سایر متغیرهای ناشناخته، از جمله مدت زمانی که افراد بیش از حد معمول از خانه دور بودند، ممکن است بر نتایج این مطالعه تأثیر داشته باشد.
دکتر ساویکا همچنین افزود: مراحل بعدی این تحقیق شامل بررسی تاثیر انواع دیگر آلودگی هوا بر خطر ابتلا به پارکینسون و درک بهتر رابطه بین عوامل ژنتیکی و محیطی خواهد بود.
منبع: یورونیوز
