انتشار تصاویر خیره‌کننده از ۱۹ کهکشان مارپیچی توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب
تلسکوپ فضایی جیمز وب تصاویر جدید و دقیقی از ۱۹ کهکشان مارپیچی نسبتا نزدیک به کهکشان راه شیری گرفته است که سرنخ های جدیدی از شکل گیری ستاره ها و همچنین ساختار و تکامل کهکشانی در اختیار دانشمندان قرار می دهد.
این تصاویر توسط تیمی از ستاره شناسانی که در چندین رصدخانه بزرگ نجومی در پروژه ای به نام فیزیک با وضوح زاویه ای بالا در کهکشان های نزدیک (PHANGS) کار می کنند، منتشر شد.
نزدیکترین کهکشان در میان ۱۹ کهکشان ثبت شده “NGC5968” (NGC5068) نام دارد که در فاصله حدود ۱۵ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد. دورترین کهکشان معروف به “NGC1365” حدود ۶۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد.
تلسکوپ فضایی جیمز وب در سال ۲۰۲۱ پرتاب می شود و در سال ۲۰۲۲ جمع آوری داده ها را آغاز می کند. دانشمندان می گویند که تصاویر شگفت انگیز این تلسکوپ از کیهان، درک انسان از کیهان اولیه را تغییر داده است.
تلسکوپ فضایی هابل که در سال ۱۹۹۰ پرتاب شد و هنوز فعال است، جهان را عمدتاً در طول موج های مرئی و فرابنفش بررسی می کند. در همین حال، رصدخانه چرخشی جیمز وب عمدتاً با دوربین های مادون قرمز خود به جهان نگاه می کند و بنابراین می تواند تصاویری را ثبت کند که فراتر از توانایی هابل است.
کهکشان های مارپیچی یکی از سه نوع اصلی کهکشان ها هستند و شبیه چرخ های بزرگ هستند. کهکشان راه شیری ما یکی از این کهکشان های مارپیچی در جهان است.
تصاویر جدید با استفاده از دو دوربین تلسکوپ جیمز وب به نام‌های Near Infrared Instrument (NIRCam) و Mid-Infrared Instrument (MIRI) به دست آمده‌اند. آنها تقریباً ۱۰۰۰۰۰ خوشه ستاره ای و میلیون ها یا شاید تریلیون ها ستاره جداگانه را نشان می دهند.
توماس ویلیامز، اخترشناس دانشگاه آکسفورد که مدیریت پردازش داده‌های این تیم از تصاویر را بر عهده داشت، می‌گوید: «این داده‌ها مهم هستند، زیرا دیدگاه جدیدی از مراحل اولیه شکل‌گیری ستاره‌ها به ما می‌دهند.»
۱۹ تصویر از تلسکوپ فضایی جیمز وبستاره ها در ابرهای غبار آلود متولد می شوند. در بسیاری از موارد، این غبارها به طور کامل نور را در طول موج های مرئی مسدود می کنند و از دیدن ستاره ها توسط تلسکوپ هایی مانند هابل جلوگیری می کنند. با این حال، تلسکوپ جیمز وب به دلیل داشتن دوربین های مادون قرمز ویژه می تواند آنها را رصد کند.
اریک روسولوفسکی، ستاره شناس دانشگاه آلبرتا، می گوید: با استفاده از هابل، ما نور ستاره ها را در کهکشان ها می دیدیم، اما مقداری از این نور توسط غبار کهکشانی مسدود می شد. این محدودیت درک اینکه چگونه بخش‌هایی از یک کهکشان به‌عنوان یک سیستم منفرد عمل می‌کند دشوار می‌کرد، اما اکنون با دید مادون قرمز جیمز وب می‌توانیم ستاره‌هایی را ببینیم که در هاله‌ای از غبار پوشیده شده‌اند.
دکتر ویلیامز، که گفت این داده‌ها برای درک چگونگی شروع شکل‌گیری ستاره‌ها در کهکشان‌ها، می‌گوید: «تصور رایج این است که کهکشان‌ها از درون به بیرون شکل می‌گیرند و بنابراین در طول عمرشان بزرگ‌تر و بزرگ‌تر می‌شوند.» بازوهای مارپیچی برای جارو کردن گازی که تبدیل به ستاره می شود عمل می کنند و میله های مرکزی برای پمپاژ همان گاز به سمت سیاهچاله مرکزی کهکشان عمل می کنند.
برای اولین بار، این تصاویر به دانشمندان اجازه می دهد تا ساختار ابرهای غبار و گاز را بررسی کنند.
جانیس لی، ستاره شناس در موسسه علمی تلسکوپ فضایی جیمز وب در بالتیمور گفت: این تصاویر نه تنها از نظر زیبایی شناسی خیره کننده هستند، بلکه داستانی در مورد چرخه تشکیل ستاره و انرژی آزاد شده توسط ستارگان جوان در فضای بین ستاره ای هستند. “
منبع: یورونیوز
