انتقادهای عمو پورنگ از تلویزیون؛ در پلتفرم راحت‌ترم!

داریوش فضیایی به بهانه پخش سریال «لالایی» گفت: دغدغه من در طول این سال ها استحکام روابط خانوادگی از جمله رابطه فرزندان و والدین بوده و هست.

این تهیه کننده مشهور تلویزیون ادامه داد:

– در برنامه هایی که اجرا کرده ام دغدغه های فرهنگی داشتم و دارم. در کنار همه شوخی‌ها و خنده‌ها، دغدغه‌ام آینده نسلی است که اکنون در مقابل ماست و به شدت احساس نگرانی می‌کنم. چون نسل کنونی از گذشته زیبا و شاد ما خبر ندارد و شاید باور نمی کند که ما گذشته ای به این سادگی و در عین حال صمیمی و خوبی داشته ایم.

– در سریال «لالایی» دغدغه ما آموزش غیر مستقیم نگهداری زمین است. در این برنامه در مورد مصرف کاغذ، پلاستیک و تجزیه آنها، نوع سبک زندگی و استفاده از ابزار در قالب شعر و ترانه صحبت می کنیم.

– خیلی ها هستند که برای بچه ها کار می کنند، اما اسمشان بچه است، در حالی که مضامین برنامه برای بزرگسالان است و این خوب نیست. همیشه سعی می کردم در برنامه هایم یک سادگی، کودکانه، شیطنت های ناب و زیبای کودکانه را حفظ کنم. همین امر باعث شد این پل بین کودکان و حتی بزرگسالان برقرار شود.

– سکوهای نمایش خانگی یکی از فضاهای فرهنگی است که می توان از آن برای بازسازی فرهنگی استفاده کرد. در حوزه کودک کار اتفاقات زیادی روی این سکوها افتاده است. کار کودک ساخته می شود.

– به نظر من کار روی پلتفرم بسیار آسان است. من سال ها در تلویزیون کار کردم و پشیمان نیستم. افتخار می کنم خانه اولم تلویزیون است اما در مقایسه سکو چون خصوصی است البته احساس می کنم فضا خیلی جدی تر، حساس تر و سخت گیرتر از تلویزیون است. خروجی کار برای آنها مهم است. حالا شاید بگویند به خاطر پول است، حتی اگر درست باشد، برای دوستان مهم است که برنامه چگونه ساخته می شود. ما قبلاً این کار را در تلویزیون انجام می دادیم. بعضی جاها احساس کرده ام به بچه ها توجه نمی شود. وقتی کار می کنید باید تفاوت هایی وجود داشته باشد، باید برای کار پرداخت شود، به ویژه کار کودکان. آنها در بخش خصوصی به خوبی خرج می کنند. احساس می‌کنم در بخش دولتی، حوزه کودکان نسبت به سایر مشاغل محتاط‌تر است، اما برآورد آن نیز پایین است. چرا باید این اتفاق بیفتد؟ ما سریال های زیادی می سازیم. این همه سریال بزرگسال با این همه بودجه که تخصیص داده می شود. این اتفاق می تواند در حوزه کودکان نیز رخ دهد.

به عنوان یک شخصیت کودک که سال ها کار کردم، اگر می خواستم نگاه تجاری و مادی داشته باشم، مطمئن باشید پروژه های دیگری را هم قبول می کردم. فقط چون این تخصص من است، نمی خواستم از تخصصم بپرم به جای دیگری که تخصص ندارم و خدای ناکرده زیر سوال ببرم که چه ساخته ام.