بازتاب جهانی تولید رنو با موتور پراید در ایران!

برخی خودروها پس از پایان زندگی عادی خود به کشور دیگری پناه می برند و مخفیانه موفق می شوند زندگی جدیدی را در آنجا آغاز کنند. فولکس واگن بیتل یکی از این خودروها بود که مدت ها پس از ناپدید شدن از خیابان های اروپا و آمریکا در مکزیک و برزیل به تولید خود ادامه داد. سیتروئن ۲CV نیز چندین سال در قالب مدلی با نام IES Super America در آرژانتین تولید می شد. ماشینی که به تازگی پیدا کردم بسیار هیجان انگیز است زیرا ترکیبی از دو ماشین کاملاً متفاوت است که در ایران در یک اتحادیه تاسف بار اما فوق العاده گرد هم آمده اند.

خودروی اصلی بحث ما اولین نسل رنو ۵ است. یکی از اولین هاچ بک های ساب کامپکت واقعی، این خودرو پیشگام برخی از جزئیات طراحی است که هنوز در خودروهای مدرن امروزی می بینیم. ماشین دیگه چیه؟ پراید در آمریکا با نام فورد فستیوا فروخته شد. اما ارتباط این دو خودرو چیست و چه ربطی به ایران دارند؟

رنو در سال ۱۳۵۵ به یک شرکت ایرانی به نام سایپا مجوز تولید رنو ۵ تحت لیسانس را با نام سپند داد (نویسنده روند تولید سپند در ایران را کاملاً نادرست معرفی کرده است). سپند مثل رنو ۵ فروش بسیار خوبی داشت اما کم کم قدیمی شد و سایپا برای تولید نسل دوم رنو ۵ با رنو قرارداد نبست و این یعنی رنو ۵ متعلق به سال ۷۲ هنوز در دهه ۹۰ در ایران تولید می شد.

نسل دوم رنو ۵

از طرفی سایپا در سال ۹۳ مجوز کیا را صادر کرد پراید دریافت و در نتیجه این شرکت پراید اما سایپا خط تولید رنو ۵ را به یک شرکت ایرانی دیگر به نام پارس خودرو فروخت و تولید سپند ادامه یافت. اما در سال ۱۳۷۹ به دلایل ژئوپلیتیکی رنو رابطه خود را با پارس خودرو قطع کرد و به همین دلیل واردات پیشرانه و سیستم تعلیق رنو ۵ از فرانسه متوقف شد. همزمان سایپا پارس خودرو را خریداری کرد و حالا این دو شرکت به هم پیوسته اند. پارس خودرو در این شرایط چه باید بکند؟ آنها خط تولید بدنه رنو ۵ را داشتند اما هیچ کدام از قطعات فنی را نداشتند. با این حال پارس خودرو حالا جزو سایپا بود و از موتور و پلت فرم کیا استفاده می کرد. پراید دسترسی داشت نتیجه این معادله چیست؟!

نتیجه ساخت یک خودروی هیبریدی با پلت فرم و موتور است پراید اما با بدنه رنو ۵ بود! البته تفاوت های زیادی بین این دو خودرو وجود دارد. اگرچه اولین نسل رنو ۵ یک خودروی دیفرانسیل جلو بود، اما دارای موتور طولی بود. پراید از ترکیب مدرن تری از محرک چرخ جلو و موتور عرضی استفاده می کرد. علاوه بر این، فاصله عرضی چرخ های جلو پراید حدود ۱۰ سانتی متر و در عقب حدود ۱۵ سانتی متر از رنو ۵ بود به همین دلیل برای خودروی جدید که سپند پی کی نام داشت گلگیرهای پلاستیکی برای پوشاندن چرخ های بیرون زده طراحی شد. موتور مشتق شده از پراید حدود ۶۲ اسب بخار قدرت داشت اما مهمتر از آن موتور جدید امکان تجهیز به سیستم تهویه مطبوع را فراهم می کرد که در کشوری مانند ایران گزینه مهمی محسوب می شود.

از نظر من، گلگیرهای پلاستیکی مشکی و PK عریض تر، ظاهری اسپرت و تهاجمی به این خودرو بخشیده است که تا حدودی یادآور رنو ۵ توربو افسانه ای است. من واقعاً این نسخه عجیب و غریب رنو ۵ را دوست دارم و نکته باورنکردنی این است که این خودرو تا سال ۲۰۰۸ با به روز رسانی هایی مانند چراغ های عقب جدید به تولید ادامه داد.