بازیکنی که مردمش را «بی‌عقل» می‌خواند، چگونه مدعی غیرت ملی است؟
وقتی یک بازیکن باتجربه و کهنه کار اینگونه به انتقاد از یک بازی دوستانه واکنش نشان می دهد، این سوال جدی مطرح می شود که او چگونه قصد دارد با فشار روانی طبیعی فوتبال حرفه ای در رقابت های بسیار سنگین تر – از جمله جام جهانی، کنار بیاید؟ قرار است یک بازی دوستانه محل تست، آرامش و آمادگی باشد، نه جایی که یک بازیکن ملی پوش از «استرس مردم» صحبت کند.
بخش نگران کننده داستان فقط ضعف ذهنی نیست. نوع بیان خلیل زاده درباره مردم به ویژه در فضایی که فوتبال ایران وابسته به حمایت های اجتماعی است از خط قرمزی عبور کرده است که در فوتبال حرفه ای دنیا نمی توان آن را نادیده گرفت. در بسیاری از تیم های ملی کوچکترین بی احترامی به هواداران با واکنش فوری و جدی فدراسیون ها مواجه می شود. نمونه بارز آن ماجرای عبدالکریم حسن، بازیکن تیم ملی قطر است که تنها به دلیل پاسخ نسبتا تند اما غیر توهین آمیز به یکی از کاربران، ماه ها از حضور در تیم ملی و حتی باشگاهی محروم شد. احترام به مردم در آنجا «اصل» است، نه توصیه اخلاقی.
اینکه چنین رفتاری در تیم ملی ایران بدون عواقب رخ می دهد، نه تنها به جایگاه شخصی خلیل زاده لطمه می زند، بلکه پیام اشتباهی برای بازیکنان جوان از جمله عارف آغاسی و آرمین سهرابیان دارد. وقتی باتجربه ترین مدافع تیم از مسئولیت شانه خالی می کند و انگشت اتهام را به سوی مردم نشانه می رود، چگونه می توان از نسل بعدی انتظار داشت که مسئولیت اشتباهات خود را بپذیرند؟
موضوع امروز فقط یک مصاحبه جنجالی نیست. موضوع اعتبار ملی پوش و رابطه تیم و هواداران است. بدون احترام، بدون مسئولیت و بدون درک جایگاه اجتماعی تیم ملی، هیچ ساختار موفقی شکل نمی گیرد. در فوتبال حرفه ای بازیکنی که مرتکب چنین اشتباهی می شود یا سریع عذرخواهی می کند یا جای خود را از دست می دهد. این اصل ساده در تمام دنیا صادق است.
اگر قرار است تیم ملی ایران در مسیر حرفه ای حرکت کند باید این خطوط قرمز رعایت شود. توهین به مردم نه قابل توجیه است و نه قابل تکرار. بازیکنی که ملی پوش می شود قبل از هر چیز باید احترام جامعه را تضمین کند. وگرنه برای او در تیم ملی معنایی ندارد.
اگر مرز بین انتقاد و بی احترامی را پاک کنیم می توان یک بار دیگر به آینده این تیم امیدوار بود.
