باید نگران امیر قلعهنویی و تیم ملی فوتبال باشید
با چهار گلی که ایران به هنگ کنگ زد، حالا خط حمله شاگردان امیر قلعه نویی در پنج بازی ۱۶ گل به ثمر رسانده که میانگین خوبی محسوب می شود. البته نباید تمام حقیقت را در این بخش پنهان کرد. چرا که بیشتر این گل ها به دو تیم نسبتا ساده گروه ترکمنستان و هنگ کنگ زده شد.
فارغ از این مهم که تیم ملی حتی در این دیدارهای ساده هم در بسته نگه داشتن دروازه خود موفق نبوده و کلین شیت نمی کند، باید نگاهی هم به سبک بازی تیم ملی در روزهایی که امیر قلانوی رهبری آن را بر عهده گرفته است. واقعیت این است که حتی در روزهایی که تیم ملی می تواند با چهار پنج گل حریف را شکست دهد، باز هم عملکرد تیم هیجان انگیز و امیدوارکننده نیست.
شاید اگر ستارگان تیم ملی از تجربه و هوش هیجانی خود در هدایت تیم به سمت دروازه حریف استفاده نمی کردند و کار مقابل دروازه حریف را آنطور که باید انجام نمی دادند، در همین بازی همینطور بود. با تیم های نسبتاً ساده گره خورده است.
اینجاست که باید بار دیگر نقش امیر قلانوی و کادر فنی اش در تیم ملی پررنگ شود و نوشت چرا با وجود گذشت بیش از یک سال نتوانسته اند انسجام لازم را در تیم ملی شکل دهند. نوشتن در این مورد در روزهایی که تیم ملی پیروز میدان را ترک می کند بسیار مهم است. چرا که وقتی شکستی وجود دارد، منتقدان به اندازه کافی وجود دارد، بنابراین لازم است مسئولان فدراسیون فوتبال ایران از یک سو و کسانی که در انتخاب سرمربی تیم ملی نقش دارند، به خوبی متوجه این موضوع باشند. که روند سینوسی تیم ملی در دوران امیر قلعه نویی هنوز از بین نرفته است و سبک بازی تیم ملی جای نگرانی دارد.
امیر قلانویی مربی خوبی در لیگ ایران بود که توانست با دو باشگاه سپاهان و استقلال رکورد قهرمانی در لیگ برتر را بشکند. اگرچه او نزدیک به ۱۰ سال بعد، یعنی تا اسفند ۱۴۰۱ که هدایت تیم ملی را برعهده گرفت نتوانست جامی کسب کند اما تجربه کافی کسب کرده بود که در لحظات حساسی هدایت تیم ملی را برعهده بگیرد. قلعه نویی از روزی که سرمربیگری را آغاز کرد، به درستی با انتقاد از شیوه کارلوس کی روش و طعنه زدن به او، بازی تدافعی تیم ملی را زیر سوال برد و قول ارائه بازی تهاجمی را داد. دستاورد او اما هیچ تفاوتی با دستاورد آن مرد پرتغالی نداشت. امیر چند سال بعد از کارلوس تنها توانست تیم ملی را به نیمه نهایی لیگ ملت ها برساند و سپس در اتفاقی عجیب مغلوب تیم نه چندان قدرتمند قطر شد.
اما سناریو از آن زمان تغییر کرده است. زیرا قرارداد قلعهنویی طبق بندی که از قبل در توافقنامه او با فدراسیون درج شده بود تا جام جهانی تمدید شد. یعنی قلعه نویی در سال ۲۰۲۶ و در جام جهانی پیش رو هدایت تیم ملی را برعهده خواهد داشت. با وجود این او هرگز نتوانسته خود را به عنوان مربی ای که «ایران به آن نیاز دارد» نشان دهد. عملکرد سینوسی او در بازی هایی که نیمکت نشین بود، باخت در بازی های مهم و توسل به بهانه هایی مانند «امید به گل» مقابل دروازه حریف، در پی انتقادات منصفانه ای که سبک این تیم را هدف گرفته بود، نشان داد قلانوی نیست. بسیار قوی برای تحمل است و او به انتقاد گوش نمی دهد.
او البته ماه ها بود که در مقابل انتقاداتی که به سبک بازی تیم ملی وارد می شد، به این بهانه که به تازگی مربی شده و بازیکنانش باید با فلسفه کاری او آشنا شوند، از منتقدان وقت خرید. قلعه نویی معتقد بود ملی پوشان سال هاست با تفکر بازی تدافعی کارلوس کی روش بازی می کنند و این تغییر نگرش نیاز به زمان دارد. اتفاقاً به همین دلیل است که مدام به آمار گلزنی ایران می بالد و تاکید می کند که تیم ملی دیگر مثل گذشته بازی نمی کند.
همانطور که گفته شد تغییر سبک تیم ملی فوتبال ایران در دوران امیر قلعه نویی دستاوردی برای فوتبال ایران نداشت. بدتر از آن ساختار دفاعی منظم و منسجم نیز از دست رفت و فوتبال هجومی در جایی که باید خودش را نشان می داد، عقب نشینی کرد تا تیم ملی بار دیگر در یک دور باطل گرفتار شود. هر چند بعد از جام ملت ها تردیدها در مورد عملکرد قلانوی و کادر فنی اش بیشتر شد و حتی در مقطعی صحبت از تغییر شد، اما بندهای قرارداد امیر قلانوی اجازه چنین چیزی را نمی داد. قالنویی که پیش از این در واکنش به پیر شدن تیم ملی گفته بود جوان گرایی وظیفه سرمربی تیم ملی نیست، پس از جام ملت ها، با وعده جوان گرایی در تیم ملی کار را از سر گرفت.
او ابتدا با علامت زدن یکی دو بازیکن سی ساله نشان داد که گامی در جهت جوان سازی برداشته است اما در ادامه با لیست ارائه شده برای تیم ملی نشان داد که هیچ تغییر فاحشی رخ نداده و تلاش کرده است. برای حفظ ساختار اصلی تیم ملی. با این حال در این بین به درستی به تعدادی از بازیکنان جوانتر میدان داد تا حداقل از قول خود دور نشود. با این وجود چیزی که کمی فوتبالدوستان را نگران می کند، سبک بازی تیم ملی است که همان درد همیشگی است.
تیم قلانوی در زمانی که میانگین سنی تیمش ۲۹.۵ سال بود یا الان که حدود ۲۷ سال است تغییر چندانی نکرده و سبک و نوسان موجود آزاردهنده است. در این میان موضوعی که باعث می شود امیرقلانوی بیش از گذشته زیر ذره بین قرار گیرد، اظهارات احتمالی او در روزهای آینده است. یعنی از این به بعد باید مراقب قلانوی بود تا به بهانه جوان سازی تیم، سبک بازی تیم ملی و نوسانات نتایج و بازی های تماشاگر پسند را توجیه نکند. او یک سال منتقدان را علیه خود خواند چرا که بازیکنان باید با فلسفه کاری او آشنا شوند و حالا نباید یک سال دیگر به بهانه جوانی نوسانات تیم ملی را توجیه کند. ضمن اینکه هم او و هم سایر اعضای کادر فنی به خوبی می دانند که با تغییر روند کسب سهمیه حضور در جام جهانی و مسابقات ۴۸ تیمی، حضور در جام جهانی دیگر دستاورد محسوب نمی شود.
