برای تحقق نظر رهبری در مبارزه با فساد، باید رانت و سهمیه و قیمت‌گذاری دولتی را حذف کرد

براساس اخبار تجاری ، هر سه نسخه باید بررسی شوند و چگونه در واقع آنها به حقیقت می پیوندند.

توصیه شنیدن سخنان مردم ، حتی اگر تند باشد و تلاش برای متقاعد کردن مردم صحیح است. شاید فرمانداران فکر کنند وقتی این دستور را شنیدیم ، ما همین کار را کردیم و هر کجا که کسی صحبت کند ، ما پاسخ خواهیم داد.

چرا مردم هنوز اعتراض می کنند؟ از آنجا که مقامات استان و کشور می بینند که چند نفر و چقدر باید به همه سؤالات و اعتراضات پاسخ دهند؟ حال یک نفر متقاعد شده است ، با سوال بعدی چه باید کرد؟ یا چگونه تظاهرکنندگان بعدی می توانند واکنش نشان دهند و متقاعد کنند؟

بنابراین ، تحقق این هدف معقول امکان پذیر نیست و این روند باید توسط رسانه های رسمی و یکپارچه انجام شود و باید مشمول کلیه اعضای دولت و دیگران باشد. بدون رسانه های آزاد و قابل اعتماد ، محکومیت عمومی از طریق مکالمات فردی بسیار ناکارآمد و ناپایدار است.

بنابراین ، در مرحله اول ، فرمانداران باید مشکل را از طریق زبان و سایر رسانه های استانی دنبال و حل کنند ، در غیر این صورت مشکل باقی مانده است. بعید است که چنین هدفی حاصل شود.

نکته بسیار مهم دیگر تأکید بر افزایش اقتدار فرمانداران است. واقعیت این است که سیستم اداری ایران بسیار متمرکز است و تمام امکانات در پایتخت به پایان می رسد ، اما مشکل دیگری وجود دارد که باید در همان زمان حل شود. اقتدار ناکافی با مسئولیت ها. این بسیار مضر تر از عدم اقتدار است. اکنون مسئولیت ها و انتظارات بسیاری از فرمانداران وجود دارد ، در حالی که قدرت وی مفقود است.

علاوه بر این ، همه آنها نگران این هستند که به دلایل مختلف سیاسی و نه سیاسی محکوم و محکوم شوند. افزایش اقتدار باید متناسب با انتظارات و اعتماد نسبی به مدیران باشد. این نه تنها در سطح فرمانداران بلکه برای وزارتخانه ها و دولت است.

نکته مهم دیگری که قبلاً ذکر شده است ، نیاز به مبارزه با فساد و رد عرضه سیستم در ایران است. فساد سیستم دارای دو تعریف کلی است ، این همان چیزی است که توسط رهبری نفی شده است ، اولین بار است و من افراد پیشرو را می شناسم که ادعا می کنند این نوع از سیستم را در ایران دارند. در این تعریف ، سیستم از بالا به پایین فاسد است ، که کارمندان دولت همه یا اغلب فاسد و آگاهانه و آگاهانه فاسد هستند.

کمتر احتمال دارد که چنین فساد به سیستم نسبت داده شود. با این حال ، فساد سیستمیک معنای متفاوتی دارد که همه ما باید سعی کنیم آن را برطرف کنیم. تعریف دوم از این فساد وجود قوانین و استانداردهایی است که ناخواسته فساد را افزایش می دهد. به عنوان مثال ، وام و مقررات مبلمان ، قیمت ارزی ، انرژی ، مجوزهای مختلف ، امتیازات عجیب برای افراد ، سیستم های قیمت با شکاف بالا ، سیستم سهمیه و غیره ، همه عواملی هستند که فساد را تشدید می کنند.

در حقیقت ، مقررات اجاره و تبعیض آمیز منبع فساد است. آیین نامه صادر شده توسط سیستم ، اگرچه تصویب آنها براساس اهداف خیرخواهانه بود. واقعیت این است که علی رغم مقررات فساد ، هیچ مسئولیتی قادر به مقابله مؤثر با فساد نیست. سالم بودن و سالم ماندن بسیار خوب و ضروری است ، اما این مشکل را حل نمی کند. معرفی لازم برای مبارزه با فساد ، از بین بردن استانداردهای اجاره و فساد است.

منبع: میانگین