«بیماری نوبل» چیست و چرا بسیاری از برندگان به آن مبتلا می‌شوند؟
یورو نیوز: آلبرت انیشتین، برنده جایزه نوبل فیزیک، یک بار گفت: “احترام بیش از حد به دستاوردهای زندگی من مرا بسیار ناراحت می کند.”
با توجه به دستاوردهای بزرگ او در فیزیک، انیشتین احتمالاً از “سندرم خیانتکار” یا “علائم خود ویرانگر قدرتمندان” رنج می برد. احساسی که در آن فرد فکر می کند بی لیاقت یا کلاهبردار است، در حالی که دیگران لایق موفقیت هایشان هستند.
اگرچه برای بسیاری از این که حتی انیشتین هم چنین احساسی داشت، آرامش بخش است، اما سایر برندگان جایزه نوبل واکنش متفاوتی نسبت به این شهرت نشان دادند.
اصطلاحی به نام «بیماری نوبل» یا گاهی «نوبلیت» برای توصیف دیدگاه‌های عجیب و غیرعلمی که برخی از برندگان جایزه نوبل پس از برنده شدن این جایزه پیدا می‌کنند، استفاده می‌شود.
فهرست شگفت انگیزی از برندگان جایزه نوبل وجود دارد که پس از برنده شدن عقاید شبه علمی خود را ابراز کرده اند. اظهاراتی که اغلب در زمینه هایی خارج از تخصص آنها بیان می شود.
اینها شامل دانشمندانی می شود که در رشته خود مشهور هستند اما به موضوعاتی مانند احضار روح، ادراک فراحسی و حتی دیدن راکون سبز درخشان و سخنگو علاقه مند شدند.
در حالی که برخی اعتقادات شبه علمی ساده یا غم انگیز داشتند، مانند باورهای رد شده جیمز واتسون، برنده جایزه نوبل، در مورد نژاد و هوش، بسیاری به سمت نسخه های “سرگرم کننده” بیماری نوبل حرکت کردند.
به عنوان مثال، پیر کوری، برنده جایزه نوبل فیزیک برای کشف رادیوم و پولونیوم، پس از برنده شدن این جایزه، در سانس ها شرکت کرد و معتقد بود که مطالعه پدیده های ماورایی می تواند به پاسخ به سؤالات مربوط به مغناطیس کمک کند.
چارلز روت، برنده جایزه فیزیولوژی یا پزشکی در سال ۱۹۱۳، مسئول ابداع اصطلاح “اکتوپلاسم” بود. در باورهای ماوراء الطبیعه، اکتوپلاسم به ماده‌ای اطلاق می‌شود که گفته می‌شود توسط رسانه‌ها (افرادی که ادعا می‌کنند توانایی برقراری ارتباط با ارواح را دارند) در طول جلسات احضار روح تولید می‌شود.
این ماده معمولاً به عنوان ماده ای سفید یا شفاف توصیف می شود که از بدن ماده (معمولاً از طریق دهان، بینی یا گوش) خارج می شود و نشانه وجود ارواح در نظر گرفته می شود.
این پدیده معمولاً با ترفندهای فیزیکی یا ترفندهای رسانه ها همراه بوده است. به عنوان مثال، برخی از رسانه‌ها از نخ‌های پارچه، کتان یا ابریشم استفاده می‌کردند که از قبل بلعیده یا پنهان می‌شدند و سپس در طول جلسات بیرون آورده می‌شدند.
ریچارد اسمالی برنده جایزه نوبل با نظریه تکامل مخالف بود و دیگران ایده هایی مانند اصلاح نژاد و عقیم سازی اجباری، لوبوتومی (برداشتن بخشی از مغز برای درمان بیماری های روانی مانند افسردگی شدید) و دیدگاه های مضر در مورد اوتیسم را ترویج کردند.
دکتر کری مالیس که در سال ۱۹۹۳ برنده جایزه نوبل شیمی شد، پس از کسب این جایزه نسبت به تغییرات آب و هوایی و نقش ویروس اچ آی وی در ایدز ابراز تردید کرد و به باورهای رد شده ای مانند طالع بینی روی آورد.
به گفته یکی از برندگان جایزه، پل نرس، این می تواند تا حدی به دلیل فشار خارجی از سوی رسانه ها و سایر گروه ها باشد که از برندگان جایزه نوبل می خواهند که خارج از تخصص خود اظهار نظر کنند.
او در مقاله ای برای ایندیپندنت به برندگان جایزه نوبل توصیه کرد که از این مسیر دوری کنند: «شما با درخواست های بی شماری برای اظهار نظر در مورد موضوعات مختلف مواجه خواهید شد… اما وسوسه نشوید که از دانش تخصصی یا به طور کلی علم خود فاصله بگیرید. ” .
محققان همچنین عواملی مانند سوگیری های شناختی، خودشیفتگی و تمایل به پذیرش ایده های عجیب را به عنوان دلایل این پدیده مطرح کرده اند.
با این حال، هیچ داده ای وجود ندارد که نشان دهد برندگان جایزه نوبل بیشتر مستعد چنین باورهایی هستند.
