تهدید نامرئی در اعماق آب: میلیارد‌ها ذره نانوپلاستیک در اقیانوس اطلس شناور است
زومیت: کشف میلیون ها تن نانوپلاستیک در آبهای اقیانوس اطلس ابعاد جدیدی از بحران آلودگی پلاستیک پنهان را نشان می دهد.
وقتی صحبت از آلودگی پلاستیک در اقیانوس ها می شود ، بیشتر ما تصویر بطری های شناور یا توده های زباله را داریم ، اما زیر سطح آب ، دنیای پنهان ذرات بسیار ریز وجود دارد که تاکنون از دانشمندان پنهان شده است.
یک مطالعه جدید از دانشمندان دانشگاه اوترخت در هلند از واقعیت نگران کننده ای رونمایی کرده است: نانوپلاستیک ، که تقریباً نامرئی است ، در یک حجم باورنکردنی که می تواند کل معادله آلودگی جهانی را به همراه داشته باشد ، به طور گسترده در اقیانوس اطلس شمالی وجود دارد. این ذرات کوچکتر از یک میکرومتر ممکن است در آب اقیانوسی از تمام قطعات پلاستیکی بزرگتر باشند.
به گفته Science Alert ، یک تیم مطالعه در این مطالعه ، از ۵ نقطه مختلف در اقیانوس اطلس شمالی و در اعماق مختلف ، سعی در بررسی ذرات ماوراء طبیعی با دقت بی سابقه داشت. آنها با استفاده از فن آوری های تصویربرداری بسیار دقیق و روش های پالایش شیمیایی ، آنها توانستند اثری از نانوپلاستیک را در آب پیدا کنند. این ذرات آنقدر کوچک هستند که اصلاً دیده نمی شوند.
این یافته ها حیرت انگیز است: اگر داده ها را به کل اقیانوس اطلس شمالی گسترش دهیم ، ممکن است حدود ۲ میلیون تن نانوپلاستیک در آب وجود داشته باشد ، تقریباً به اندازه متوسط زباله های تولید شده در ایران در یک سال.
به گفته گریس نیمان ، ژئوشیمی از دانشگاه اوترخت ، میزان مناطق نانوپلاستیک در مناطق مورد مطالعه حتی بیشتر از کل میکروپلاستیک و درشت دانه (میکروپلاستیک) و سایر اقیانوس ها است. این به وضوح نشان دهنده مقیاس گسترده بحران محیطی آلودگی پلاستیک در اکوسیستم های دریایی است.
محققان پلاستیک هایی از قبیل پلی اتیلن ترفتالات ، پلی استایرن و پلی وینیل کلرید را شناسایی کرده اند که در ساخت بطری ها ، لباس ها و روکش های پلاستیکی مورد استفاده قرار می گیرند. اما هیچ خبری از پلی اتیلن و پلی پروپیلن وجود نداشت ، در حالی که این دو رایج ترین پلاستیک در طبیعت هستند. عدم وجود این دو نمونه می تواند به این دلیل باشد که ذرات آلی پنهان هستند ، یا اینکه دستگاه های فعلی حساس نیستند.
توزیع نانوپلاستیک در تمام لایه های آبی مورد مطالعه مشاهده شد ، اما به دلیل جریانهای رودخانه و رواناب ، و همچنین در مناطقی که به عنوان گرداب های نیمه شلیك شناخته می شوند ، در نزدیکی ساحل نیز بیشتر بود. با توجه به ساختار جریانهای چرخشی ، این مناطق نقش مهمی در قرار دادن ذرات پلاستیکی دارند.
با این حال ، دانشمندان هنوز نمی دانند که ذرات پلاستیکی بسیار کوچک بر اکوسیستم های دریایی یا سلامت گونه های زنده از جمله انسان تأثیر می گذارند. تعامل نانوپلاستیک با محیط اطراف آنها کاملاً متفاوت از ذرات بزرگتر است.
Dushan Matrich ، شیمیدان در مرکز تحقیقات محیط زیست هولمولتز می گوید: “نانوپلاستیک آنقدر کوچک است که قوانین معمول جسمی دیگر برای آنها کار نخواهد کرد.”
گام بعدی در تیم تحقیق گسترش مطالعات به سایر نقاط جهان است ، آنها قصد دارند بیشتر پلاستیک ها را در مراحل مختلف تجزیه و تحلیل آب و فرسایش شناسایی کنند. اما با توجه به میزان آلودگی ، حذف کامل نانوپلاستیک از محیط دریایی بسیار دشوار خواهد بود. تنها راه حل مؤثر جلوگیری از ورود پلاستیک بیشتر به طبیعت است.
ماتریچ در پایان می گوید: “تا چند سال پیش ، بسیاری از مردم تصور می کردند که نانوپلاستها به هیچ وجه در طبیعت شکل نمی گیرند ، زیرا انرژی بالا برای تشکیل آنها لازم است.” با این حال ، داده های تحقیق نشان می دهد که از نظر توده ، میزان نانوپلاستیک در اقیانوس اطلس حداقل یکی از پلاستیک های بزرگتر نیست و این تنها بخشی از داستان است.
