جامعه به فیلم‌های امیدبخش نیاز دارد

مستند «آقا نعمت» به کارگردانی علی تک روستا که برای اولین بار در جشنواره سینماحقیقت به نمایش درآمد، به تازگی در سینماهای کشور اکران شده است. این مستند داستان کوهنوردی را روایت می کند که انگیزه متفاوتی برای صعود دارد و قصد دارد در یک روز چهار بار رکورد صعود به قله چهار سوی دماوند را بشکند. ایلانا به بهانه نمایش این مستند گفت وگویی با کارگردان آن داشته که ماحصل آن را در ادامه می خوانید.

کشف موضوع و ایده ساخت مستند «آقا نعمت» چگونه شکل گرفت؟
با توجه به آنچه در جامعه دیدم احساس کردم جامعه ما به فیلم های انگیزشی و امیدبخش نیاز دارد. سه سال پیش در قله دماوند بودم که به طور اتفاقی با موضوع فیلمم برخورد کردم. رفت و برگشت از بارگاه سوم تا قله دماوند هشت ساعت طول کشید و در آنجا متوجه شخصی شدم که گفت در عرض دو ساعت و بیست دقیقه به قله رفته و برگشته است و در آنجا با او مصاحبه کردم و متوجه شدم که این فرد با این خصوصیات حتما در زندگی اش با چالش هایی روبرو بوده و در جلسه دوم متوجه شدم که از همسرش طلاق گرفته، درگیر پرداخت مهریه همسرش بوده، ورشکست شده و تصمیم بزرگی گرفته که می خواهد از دماوند صعود کند. چهار طرف در یک روز زمستانی، یعنی در چهار روز. برای فتح قله و وقتی دیدم با وجود همه مشکلات آدم ناامید نیست، من هم برای پیگیری این موضوع امید و انگیزه پیدا کردم.

چه ویژگی هایی در فیلم باعث شد که آن را اثری امیدوارکننده بدانید و چرا معتقدید که جامعه ما به چنین فیلم هایی نیاز دارد؟
خیلی ها وقتی در زندگی با مشکلات زیادی مواجه می شوند منزوی می شوند و فکر می کنند همه چیز از دست رفته است اما آقا نعمت شخصیت مقابل این فیلم است. متاسفانه جامعه ما با مشکلات زیادی مواجه است، البته به نظر من مشکلات و چالش هایی در همه جوامع وجود دارد، اما نحوه برخورد ما مهمتر از این مشکلات است. من نمی خواهم این موضوع را به مسائل سیاسی و وضعیت کنونی جامعه ایران ربط دهم، اما اینکه چگونه بر چالش ها غلبه کنیم، موضوع مهمی است و فکر می کنم در شرایطی که حتی رسانه های ما هم اخبار خوبی منتشر نمی کنند و بیشتر وجود دارد. اخبار منفی و ناراحت کننده و امید و انگیزه مردم نابود شده اند، چنین آثاری می توانند در مقابل این جریان کارکرد داشته باشند. به نظر من یک مستندساز باید با موضوع خود ارتباط برقرار کند و اگر من نتوانم با موضوع ارتباط برقرار کنم قطعا آن مستند را نمی سازم. ۴ سال پیش اصلا مستندساز نبودم و در کارم با مشکلی مواجه شدم که مشکلات اقتصادی دیگری برایم ایجاد کرد و در این چالش اقتصادی تصمیم گرفتم در چهل سالگی به سراغ کاری بروم که دوستش دارم و سپس اولین فیلم مستندم را ساختم. در پاسخ به سوال دوم شما باید بگویم که چون مانند شخصیت فیلم آقا نعمت با مشکلات و چالش هایی مواجه شده بودم و تصمیم گرفته بودم با کار دیگری از مشکلات نجات پیدا کنم، توانستم با شخصیت فیلم ارتباط برقرار کنم. این فیلم در واقع فیلم «آقا نعمت» هم برای من یک کار شخصی است.

ساخت فیلم «آقا نعمت» نیازمند تجهیزات متفاوت و حتی آمادگی جسمانی بالا برای فیلمبردار و کارگردان است. چطور توانستید این شرایط را فراهم کنید؟
اگر «آقا نعمت» در کشور خارجی ساخته می شد، بیشترین و بهترین تجهیزات در اختیار ما قرار می گرفت. این فیلم را با دوربین فیلمبرداری، سه پایه و سه پایه ساختم و تماما توسط یک نفر ساخته شده است. در روز صعود فقط شرایط فرق می کرد، هیچ کوهنورد حرفه ای نمی تواند در یک روز چهار بار قله آقا نعمت را فتح کند و برای اینکه اقدام او را از دست ندهد، ۱۵ نفر از اعضای تیم پشتیبانی را در نقاط مختلف آماده کردیم که او را بررسی می کردند. ورود و خروج برای فیلمبرداری آقای نعمت به من گفت که نمی توانی با من به قله دماوند بیایی و من ۸ تا ۱۰ ماه با او به قله های مختلف رفتم و در تمرینات و ورزش هایم ۱۰ کیلو وزن کم کردم. روزهای اول واقعا کنار آمدن با این فرد برایم سخت بود و فشار کار به حدی بود که حالم بد شد اما در نهایت توانستم خودم را آماده کنم و خوشبختانه فیلمبرداری فیلم به خوبی انجام شد. از آنجایی که علاوه بر کوهنوردی مجبور بودم دوربین و تجهیزات کارگردانی را با خودم حمل کنم و از طرفی به کارگردانی و کادرها توجه می کردم، کارم از کار یک کوهنورد هم سخت تر بود و برای به همین دلیل برای فیلمبرداری مستند «آقا نعمت» ورزش و تمرین لازم بود.

با توجه به اینکه آقای نعمت شخصیتی خاص و متفاوت است، به نظر شما مخاطب می تواند با او ارتباط برقرار کند؟
موضوع این مستند در زندگی او سختی های زیادی به خود دیده و با چالش های بزرگی روبه رو شده است و به نظر من مخاطب ناخودآگاه با چنین شخصیتی ارتباط برقرار می کند.