جهش چهار هزار برابری قیمت مسکن! | رشد ۱.۷ برابری جمعیت بدمسکن‌ها در کشور

برنامه مسکن حمایتی دولت با هدف تأمین مسکن برای افراد کم درآمد آغاز شد ، اما این طرح به نفع گروه های خاص بوده است.

در طول ۵.۵ دهه گذشته ، طبق پایگاه داده Diarmirza ، سیاست های دولت های ایران برای “مسکن پشتیبانی” به طور یک جانبه بر ساخت و ساز از طریق انتقال اراضی دولتی متمرکز شده است. این سیاست ها ، با وجود تغییر نام و قالب ها ، در نقطه پایدار باقی مانده است و به جای توجه به تقاضا و پشتیبانی مستقیم از محرومیت ، آنها اجاره قدرتمندی را برای سرزمین های دولتی ایجاد کرده اند که به نفع گروه های خاص است. نتیجه این رویکرد رشد جمعیت بد جمعیت در کشور بوده است.

هدف اولیه حمایت از مسکن فراهم کردن پناهگاه برای درآمد کم بود ، اما افزایش شدید هزینه های خرید و اجاره ، عرضه و تقاضا و سیاست های مبتنی بر پروژه منجر به فشار بیشتر به خانوارهای کم درآمد شد. بسیاری از پروژه ها نه تنها به حل مشکل کمک کردند ، بلکه راه را برای اجاره و توزیع امتیازات بین گروه های غیرمجاز هموار کردند.

کارشناسان در جلسه اخیر اقتصاد مسکن تأکید کردند که تمرکز سیاست های ایران فقط به عرضه است ، در حالی که تجربه جهانی نشان می دهد که موفقیت در این زمینه نیاز به ترکیبی از سیاست های عرضه ، تقاضا و ابزارهای مالی دارد. اعتماد به منابع نفتی و مالکیت زمین ممکن است تا دهه کار کند ، اما با کاهش درآمدهای نفتی و پایان زمین های با کیفیت بالا ، این سیاست غیرممکن شده است. با این حال ، دولت ها هنوز در همان مسیر حرکت می کنند.

تجربه “مسکن مسر” این یکی از آسیب پذیرترین و آسیب پذیرترین سیاست ها بود که نتوانست سهم قابل توجهی در درآمد پایین داشته باشد. ظهور کرد

به گفته Fardin Yazdani ، سیاست های موفق فقط در شرایطی که مطابق با شرایط کلان اقتصادی بودند ، رخ داده است. نمونه ای از آن دهه زمانی بود که سرزمین دولت برای نزدیک شدن به نرخ بازار تلاش کرد. با این حال ، سیاست های بعدی ، مانند فروش احتقان در شهرداری ها و انتقال یک زمین ۵ ساله ، یک اجاره بزرگ را دوباره تنظیم کرد. او معتقد است که بخش مسکن اکنون مشکل نیست ، بلکه یک وضعیت قفل شده است که نیاز به راه حل های نوآورانه دارد.

کارشناسان دیگر ، مانند Abolfazl Meshkini ، از حضور شرکت های متعلق به دولت در سیاست گذاری و اجرای پروژه ها انتقاد کردند و آن را تضاد منافع خواندند. وی تأکید کرد که مسکن حمایتی ذاتاً سودآور نیست و به همین دلیل با مشارکت مستقیم دولتها ، چه در سطح ملی و چه در سطح ملی ، در جهان به پایان می رسد. با این حال حتی در مسکن مهر درصد کمی از درآمد پایین در آن قرار گرفت.

بهروز ملکی همچنین ریشه بسیاری از مشکلات در سیاست زمین را می داند. سیاستی که از ابتدای انقلاب بارها تکرار شده است. از نظر وی ، انتقال زمین با قیمت صفر یا اجاره ۶ ساله تنها تولید مثل اجاره دولت بوده است و عملاً حدس و گمان را تقویت کرده است.

تبلیغات
چالش دیگر عدم توجه به ترجیحات اجتماعی است. بسیاری از خانوارهای کم درآمد ترجیح می دهند تا زمان حرکت به شهرهای جدید در محلات قدیمی و ناکارآمد شهری بمانند. از آنجا که زندگی در این مناطق صرفاً یک پناهگاه نیست ، بلکه نیاز به دسترسی به خدمات و زندگی مناسب دارد. با این حال ، در بسیاری از شهرهای جدید حتی خدمات اساسی مانند نانوایی ها وجود ندارد و بسیاری از واحدهای مسکن ملی خالی باقی مانده است.

به طور کلی ، سیاست های مسکن حمایتی در ایران طی چهار دهه گذشته بیشتر شبیه “توزیع اجاره” از “حمایت از محروم” بوده است. ادامه این روند نه تنها بحران مسکن را حل کرده است ، بلکه مستاجران فقیر و فقیر را نیز گسترش داده است. کارشناسان معتقدند که تغییر رویکرد اساسی ، ثبات کلان اقتصادی و تنوع سیاست ها در هر دو طرف عرضه و تقاضا ضروری است.