خاطره جالب بانوی اصفهانی که با مینی‌بوس قرمزش به دل جاده زد

مینی بوس همسایه برای ما غاز بود

چرخ های اولین مینی بوس در زندگی این بانوی ۳۷ ساله در سال ۱۳۹۲ شروع شد. یکدفعه و ناگهانی. مینی بوس بنز مدل ۶۵ که رنگ قرمزش به خاطر کثیفی بودنش بود و صاحب قبلیش به دلیل بی پولی اون رو با قیمت مناسب در انتهای خیابان متوقف کرده بود. اصرار فاطمه برای خرید مینی بوس جواب داد و شوهرش بدون گلایه و ترش با این معامله موافقت کرد. آنها توافق کردند که مینی بوس را پس از تعمیر به سود آن بفروشند. می گفتند: تا کی پول جن و ما بسم الله!؟ شاید اگر این کار را بکنیم، دو یا دو ماه نه چهار، بلکه شاید پنج یا شش ماه شود.» اما قرارشان با فکر جدیدی که یک شب به سر فاطمه آمد، قطع شد، فکرش این بود که گواهینامه کلاس اول بگیرد و بزند. خیابان و جاده با مینی بوس سقف بلند.

دست اندازها برای خانم مینی بوس

تعیین و خرید خط و ترمینال فعالیت روتینی بود که فاطمه با حوصله آن را طی کرد. نیمه های شب که کوچه ها خلوت است، مینی بوس را از حیاط خانه بیرون می کند تا با اصرار همسر و خانواده اش، دستش پر شود و مشکل دنده اش برطرف شود. فاطمه از اولین روزی که در ترمینال زرین شهر، خط زاینده رود – فولادشهر شروع به کار کرد، به خوبی به یاد می آورد. آن روز به محض قرار دادن مینی بوس مرتب خود در کنار سکوی مسافربری، چشم همه رانندگان را که همگی مرد و جانباز بودند، جلب کرد. حتی برخی از مسافران در صف با یکدیگر چت می کردند. فاطمه ظاهرش بی تفاوت به نظر می رسید اما در دلش زنان قدرتمندی بودند که پشت تابه ای بزرگ نشسته بودند و لباس های زیادی را بدون حوصله و بی مزه ای می شستند. با زیاد شدن قیافه ها و صحبت ها، فاطمه تصمیم گرفت دست و پایش را جمع کند و به ازای هر ۲۰ صندلی مینی بوسش مسافر را بپذیرد که به دلیل تمیزی همه مینی بوس ها چشمگیر بود. در نهایت اولین پیاده روی با سرعت ۳۰ کیلومتر آغاز شد. در مسیر فاطمه از آینه جلو مسافران را زیر نظر داشت و مسافران با کنجکاوی حرکات او را تماشا می کردند. سرعتش نه تند بود و نه کند. رادیو روی ایستگاه «آوا» تنظیم شد. مسافران یا می ترسیدند یا تعجب می کردند. برخی از آنها وقت خود را صرف عکس و فیلم کردند. قبل از اینکه آن مسیر تمام شود، عکس ها و فیلم های چادر زده فاطمه، بانوی مینی بوسران در فضای مجازی پخش شد.