راه‌آهن «رشت ـ آستارا» حفاظ ایران مقابل تحریم‌ها؛ ارزیابی برای احداث پل در ۴۲ کیلومتر از مسیر
تسریع در ساخت و ساز راه آهن رشتاستارا دلیل ایجاد درآمد و مقابله با تحریم های ایالات متحده است تا رهبر عالی انقلاب اسلامی ایران در مورد “سرعت عمل” در مسائل اقتصادی و جلوگیری از فاصله طولانی بین تصمیم گیری و اجرای.
وی در جریان ملاقات با رهبر عالی انقلاب اسلامی با مأمورین رژیم دیروز ، وی بر لزوم تسریع در اجرای پروژه های ملی و زیرساختی تأکید کرد. این راهرو به دلیل نقش اساسی در تسهیل تجارت و ترانزیت کالا ، توجه بسیاری از کشورهای منطقه و جهان را به خود جلب کرده است.
راه اندازی تجاری این راهرو ، به ویژه برای تقویت ترانزیت و توسعه اقتصادی کشور ، منوط به تکمیل برخی از پروژه های زیرساختی از جمله راه آهن رشتاستارا است. خط ریلی به طول ۲ کیلومتری بخشی از کریدور شمال و جنوب را تکمیل می کند و می تواند ایران را به یک مرکز حمل و نقل و تجاری در منطقه تبدیل کند.
عوامل مختلفی از قبیل حمایت سیاسی ، تأمین مالی ، هماهنگی نهادهای مختلف ، دستیابی به زمین ، افزایش تقاضای ترانزیت و توافق های بین المللی می تواند در تسریع در روند ساخت راه آهن رشتاستارا و تکمیل راهرو شمال -جنوب مؤثر باشد. با توجه به اهمیت این پروژه برای توسعه کالاها و تقویت اقتصاد ایران ، تسریع در اجرای آن می تواند ایران را به یکی از اصلی ترین مراکز حمل و نقل در منطقه تبدیل کند.
در همین راستا ، وزیر جاده ها و توسعه شهری هفته گذشته تأکید کرد که مالکیت کامل پروژه راه آهن رشتاراستارا باید تا پایان سال به پایان برسد. این اقدام برای پیگیری کامل روند اجرای پروژه ضروری است و راه آهن رشتاستارا می تواند در اسرع وقت به بهره برداری برسد.
راه آهن رشتاراستارا ، حدود ۲ کیلومتر ، به عنوان یکی از مؤلفه های اصلی کریدور ترانزیت شمال -جنوب ، انتظار می رود مسیر ترانزیت را از شمال ایران به بندر آستارا در آذربایجان وصل کند. این پروژه به همراه تأثیرات مستقیم اقتصادی و تجاری به افزایش ارز کشور ، تقویت روابط با کشورهای همسایه و بهبود حمل و نقل ریلی کمک می کند.
در حال حاضر ، با وجود موقعیت جغرافیایی مناسب ایران ، فقدان زیرساخت های ریلی منجر به ترانزیت کالا از طریق جاده ها و روش های غیرمستقیم شده است. این ، علاوه بر افزایش هزینه ها و زمان حمل و نقل ، جذابیت کریدور شمال -جنوب را کاهش می دهد و باعث می شود ذینفعان به سمت مسیرهای دریایی از جمله کانال سوئز حرکت کنند.
با اتمام راه آهن رشتاستارا ، ایران قادر خواهد بود سالانه حدود ۵ میلیارد دلار از طریق حمل و نقل کالا و مسافران تولید کند. این پروژه برای کشورهای همسایه و سایر کشورها با ظرفیت ۵ میلیون تن به ویژه در ترانزیت انرژی ، نفت ، گاز و فولاد بسیار حیاتی خواهد بود. همچنین ، راه آهن رشتاستارا می تواند ایران را به مراکز ترانزیت و انرژی در منطقه تبدیل کند.
امروزه بیشتر کالاهای بین ایران و کشورهای اروپایی ، آسیای میانه و روسیه از طریق جاده یا حمل و نقل دریایی انجام می شود که بسیار کندتر و پرهزینه تر از حمل و نقل ریلی است. به عنوان مثال ، زمان حمل و نقل از فنلاند به هند حدود ۷ روز از مسیر دریا می گذرد ، در حالی که با یک خط ریلی مداوم ، این دوره می تواند به ۷ روز کاهش یابد. حمل و نقل کالاهای روسیه و آسیای میانه از طریق ایران یکسان است و هزینه های بالای حمل و نقل یکی از اصلی ترین موانع برای گسترش روابط تجاری است.
به منظور پیشبرد این پروژه ، توافق نامه هایی با روسیه برای تأمین بودجه تأمین شده است. ادعا می شود که روسیه آماده است تا حدود ۱.۵ میلیارد یورو به ایران وام دهد تا برخی از هزینه های پروژه را تأمین کند. البته کارشناسان معتقدند که این مسیر به روس ها گامی برای حرکت نکردن آن است.
مدیرعامل شرکت توسعه و توسعه زیرساخت های حمل و نقل کشور همچنین از تخصیص ۳،۵ میلیارد ریال به پروژه راه آهن رشتاراستارا خبر داد. هوسانگ باسوند در جلسه ای در استان گیلان گفت: “با تخصیص این اعتبار ، سرزمین های پروژه راه آهن رشتاراستارا متعلق به آن خواهد بود.”
وی افزود: “محیط زیست ، منابع طبیعی و سایر معتمدین باید هماهنگی لازم را برای سوالات و مجوزهای مربوطه انجام دهند. قانونگذار افزود که مشکلی در تهیه مواد وجود ندارد و تاکنون روند مالکیت ۲ کیلومتر به پایان رسیده است.” همچنین ، ارزیابی لازم برای ساخت این پل در فاصله ۲ کیلومتری مسیر در حال انجام است و در تلاش است تا آسیب های محیط را به حداقل برساند.
بنابراین ، به منظور تسریع در اجرای این پروژه و دستیابی به اهداف ترانزیت ایران در کریدور شمالی ، لازم است که با همه عناصر دولتی و خصوصی همکاری کنیم و زمان دقیق دستیابی به زمین و ساخت زیرساخت ها را تعیین کنیم.
در همین راستا ، توجه به اظهارات رهبر عالی انقلاب اسلامی ، که بر عدم مسافت در اجرای پروژه ها تأکید کرده است ، می تواند یک عامل مهم انگیزشی برای تسریع در مراحل مختلف پروژه باشد و به معنای کاهش فاصله زمانی پروژه ، به یک چهارم آنچه در نظر گرفته شده است.
