روایتی غم‌بار از زندگی پرافتخارترین مربی فوتبال زنان/ اشک‌های مرضیه جعفری در غم از دست دادن ملیکا محمدی و رد تراژدی زندگی خودش/ عکس
همین یک هفته پیش بود که در تفسیر مرضیه جعفری گزارشی نوشتم از مربی ای که ۹ بار قهرمان لیگ بانوان شده اما کمتر کسی او را می شناسد. درباره رد غمی که همیشه در چهره اش نمایان است. علت این غم را خیلی کوتاه گفتم، زلزله بم، از دست دادن پسر نوجوانش بر اثر نارسایی قلبی و ویروس کرونا و سپس فوت افشین برادر خردسالش که اندوه را بر چهره مرضیه جعفری جاودانه کرده است. حالا بعد از یک هفته بلای بزرگ دیگری بر سر مرضیه جعفری و لشکر خاتون آمده است. این بار مرگ دلخراش یک بازیکن و مصدومیت شدید دو بازیکنی که شبانه روز را با مربی خود سپری کردند.
راستش خاتون نه ثروتمندترین تیم لیگ بانوان ایران است و نه امکانات زیادی دارد. آنها از نظر مبلغ قرارداد چهارمین تیم لیگ برتر بانوان هستند. همین موضوع و تماشای مشکلات آنها از نزدیک باعث شد بارها دلیل موفقیت همیشگی بازیکنان خاتون را جویا شوم. همه بازیکنان این تیم متفق القول هستند که حضور مرضیه جعفری در این تیم باعث شده تا در ۱۵ دوره لیگ بانوان ۹ بار قهرمان جام حذفی شوند.
جعفری سال ها پیش در اوایل دهه ۸۰ هدایت یک تیم فوتسالی را برعهده داشت، در سال ۸۲ پس از زلزله مهیب بم، بسیاری از بازیکنان خود را از دست داد، اما کوتاه نیامد و به فوتبال آمد. ۳ سال پیش در حالی که خاتون در حال آماده شدن برای بالا بردن هشتمین جام قهرمانی خود بود، پسر نوجوان خود را که دچار نارسایی قلبی شده بود و به دلیل ابتلا به ویروس کرونا به زودی تحت عمل پیوند قلب قرار گرفت، از دست داد. کمتر از یک سال بعد، افشین، برادر جوان مرضیه بر اثر ایست قلبی درگذشت. شاید به همین دلایل باشد که هرگز مرضیه جعفری را در اردوگاه های خاتون عصبانی نکنید. گویی بدترین بلاها را از نزدیک ترین فاصله ممکن لمس کرده است و احتمالاً فوتبال برای او بیشتر از همه ما شبیه «بازی» است.
اینکه بگوییم ملیکا، بهناز و زهرا با معلمشان زندگی می کردند، جمله ای نیست که این گزارش را دراماتیک کند. برخلاف همه تیم های بانوان و آقایان، زمانی که خاتون برای مسابقه به تهران یا کرج می آمد، بازیکنان به هتل نمی رفتند و همگی در منزل شخصی مرضیه جعفری اردو زدند. جعفری در این سال ها نزدیک ترین فرد به بازیکنان خاتون بوده است. در تیم او کادر فنی حضور ندارد، مهدیه مولایی دروازه بان دوم این تیم نیز مربی دروازه بانان است. همین دو ماه پیش بود که تصویری از بازی خاتون مقابل سیدنی در استرالیا سر و صدای زیادی به پا کرد، جایی که خاتون در بین دو نیمه بازیکنی در زمین نداشت تا خودش را گرم کند.
در اردوی تاشکند به یاد دارم که کمپ این تیم درگیر ویروس آنفولانزا بود اما قوانین کنفدراسیون فوتبال آسیا اجازه شروع بازی بدون حضور بازیکنان ذخیره را نداد و مرضیه جعفری تصمیم گرفت همان بازیکنان بیمار را در ابتدای مسابقه روی نیمکت بفرستید و سپس برای استراحت به رختکن بفرستید. . اما در این شرایط هم عملکرد درخشانی در این تورنمنت داشت و در همین شرایط رقبای خود در لیگ برتر را یکی پس از دیگری شکست داد و با اطمینان در صدر جدول لیگ برتر بانوان قرار گرفت.
در حالی که در سال های اخیر بحث های زیادی مبنی بر اینکه چه کسی لیاقت نیمکت نشینی تیم ملی بانوان را دارد مطرح شده است، مرضیه جعفری پرافتخارترین سرمربی فوتبال بانوان ایران هرگز مدعی این عنوان نشده است. اینستاگرام پر زرق و برقی ندارد و اصلا دوست ندارد دیده شود. شاید به همان دلیلی که در ابتدای این متن به آن اشاره کردم، او داغ است و فوتبال برایش یک کار سرگرم کننده است، نه بیشتر…
حالا این مربی جوان بار دیگر غمگین شده است، آخرین بار در دیدار خاتون و شهرداری سیرجان که دور هم نشسته بودیم جمله ای را گفت که از وقتی خبر ملیکا را شنیدم هر ثانیه در ذهنم می پیچید. مرگ. “اگر سه بازیکن مثل ملیکا در تیمم داشتم، هیچ چیز دیگری نمی خواستم” سرنوشت عجیب یعنی، او دو بازیکن دیگر مثل ملیکا می خواست، اما الان همان شماره ۱۸ پرتلاش را ندارد…
