زمین مثل زحل حلقه داشته است

ایسنا: محققان می گویند احتمالا زمانی زمین حلقه ای مانند زحل در اطراف خود داشت که به آرامی ناپدید شد.

روزی روزگاری زمین ممکن است حلقه سیاره ای خود را داشته باشد.

این حلقه فرضی از نظر کیهانی دوام چندانی نداشت و تنها چند ۱۰ میلیون سال دوام آورد، اما بر اساس تجزیه و تحلیل اندی تامکینز، دانشمند سیاره‌شناسی از دانشگاه موناش استرالیا، این حلقه آنقدر عمر کرد که بتواند تأثیر بگذارد. ماندگاری در پرونده های زمین شناسی زمین ذکر شده است.

تامکینز و تیمش افزایش غیرمعمول تعداد برخوردهای شهاب‌سنگ معروف به “سنبله برخورد اردویسین” را بازسازی کردند و به این نتیجه رسیدند که یک حلقه در حال فروریختن آهسته در مدار زمین می‌تواند توضیحی قابل قبول برای این ناهنجاری باشد.

تامکینز می‌گوید: «من دوست دارم به این فکر کنم که کره زمین با حلقه‌ای در اطراف آن چگونه خواهد بود. قطعا در مقایسه با امروز بسیار متفاوت به نظر می رسید.

این یک بخش قابل توجه از تحقیقات پزشکی قانونی است و می تواند به توضیح جنبه های دیگر تاریخ زمین با تجزیه و تحلیل های آینده کمک کند.

تامکینز گفت: «در طی میلیون‌ها سال، مواد حلقه به تدریج به زمین افتاد و موجی از برخورد شهاب‌سنگ را ایجاد کرد که در پرونده‌های زمین‌شناسی دیده می‌شود. همچنین می بینیم که لایه های سنگ های رسوبی این دوره حاوی مقادیر فوق العاده ای از بقایای شهاب سنگ است.

این حلقه ها در منظومه شمسی بسیار رایج هستند. به عنوان مثال، چهار سیاره غول پیکر منظومه شمسی دارای حلقه هستند و شواهدی وجود دارد که مریخ زمانی حلقه داشته است. این سوال را مطرح می کند که آیا زمین می توانسته در گذشته وحشی خود حلقه هایی داشته باشد.

بعید است که اگر وجود داشت، آثاری از این حلقه زمانی در فضا پیدا کنیم، اما برای مدتی در دوره اردویسین، نزدیک به نیم میلیارد سال پیش، برخورد شهاب سنگ‌ها با زمین به طور ناگهانی برای حدود ۴۰ میلیون سال افزایش یافت و یک دسته دهانه های برخوردی زیادی وجود دارند که در فاصله بسیار نزدیک در این مدت ایجاد شده اند.

این فاصله نزدیک تنها از نظر زمانی نیست، بلکه از نظر مکان نیز هست. تامکینز و تیمش ۲۱ دهانه برخوردی را که در حین برخوردهای اوج شکل گرفته بودند، تجزیه و تحلیل کردند و دریافتند که همه آنها در ۳۰ درجه از خط استوا قرار دارند. این بلافاصله آشکار نشد زیرا در دوره اردویسین، قاره‌های زمین همگی بخشی از ابرقاره‌ای به نام گندوانا بودند که از آن زمان شکسته و جدا شده است.

خوشه‌بندی این دهانه‌ها ممکن است عجیب به نظر برسد، اما عجیب‌تر می‌شود. به نظر می رسد که این بمباران شهاب سنگ تنها در ۳۰ درصد از زمین زمین فرود آمده و همه آنها در منطقه استوایی بوده اند. بنابراین در حالی که شهاب‌سنگ‌ها بسیار رایج‌تر از آنچه امروز می‌بینیم بودند، این برخوردهای خاص به بخش کوچکی از کره زمین محدود شد. این بدان معناست که دسته ای از شهاب سنگ ها از یک نوار باریک سنگی که به دور مرکز زمین می چرخد، سقوط کرده است.

به گفته تامکینز و همکارانش، ممکن است دقیقاً همین اتفاق افتاده باشد. تجزیه و تحلیل آنها نشان می دهد که حدود ۴۶۶ میلیون سال پیش، یک سیارک درست در زمین پرواز کرد. این سیارک آنقدر نزدیک نبود که فورا سقوط کند، اما آنقدر نزدیک بود که توسط نیروهای گرانشی از هم جدا شود و از مرزی به نام حد روشه عبور کند.

حد روش برای یک سیارک نزدیک ارتفاع حدود ۱۵۸۰۰ کیلومتر است. این کمتر از برخی از ماهواره ها و محدوده ارتفاعی است که در آن قطعات سیارک های متلاشی شده می توانند در مداری نسبتاً پایدار به دور زمین بچرخند و در طول زمان متلاشی شوند.

این با آنچه ما در جاهای دیگر منظومه شمسی مشاهده کرده ایم مطابقت دارد. حلقه های زحل نیز موقتی هستند و با سرعت بسیار بالایی در این سیاره سقوط می کنند. ما همچنین دنباله‌دار شومیکر-لوی ۹ را در سال ۱۹۹۴ دیدیم که با مشتری برخورد کرد، اما قبل از آن گرانش سیاره آن را از هم جدا کرد و یک میدان زباله ایجاد کرد که سال‌ها به دور این سیاره می‌چرخید. . بنابراین بسیار محتمل به نظر می رسد که زمین حلقه خود را شکسته و سپس آن را جذب کرده است.

نحوه ایجاد و چینش دهانه های برخورد یکی از شواهد است. همچنین مواد شهاب سنگی زیادی در رسوبات زمین وجود دارد که در همان زمان و در یک بازه زمانی مشابه انباشته شده اند. هر دوی این سرنخ‌ها می‌توانند مربوط به یک حلقه سیارکی باشند.

همچنین ممکن است سرنخ دیگری وجود داشته باشد. در پایان دوره اردویسین، تقریباً ۴۴۵ میلیون سال پیش، زمین وارد عصر یخبندان ویرانگری شد که سردترین عصر یخبندان در نیم میلیارد سال گذشته بود و حلقه ای در اطراف زمین می توانست با انداختن سایه ای بر سطح زمین وضعیت را تشدید کند. البته این فرضیه بر اساس حدس و گمان است و نیاز به بررسی بیشتر دارد.

تامکینز می گوید: مرحله بعدی تحقیق نیاز به مدل سازی عددی دارد. ما اکنون این کار را در دست اجرا داریم، اما من انتظار دارم که دانشمندان دیگر این را امتحان کنند.

این مدل‌سازی شکسته شدن سیارک و تشکیل یک حلقه از بقایای آن را بازسازی می‌کند و به دنبال آن حلقه در طول زمان تکامل می‌یابد، ساختار و شکلی که حلقه می‌توانست داشته باشد و اینکه آیا می‌توانست سایه بزرگی ایجاد کند یا خیر. سپس این داده ها باید به دانشمندان آب و هوا داده شود تا ببینند چه تأثیراتی می تواند داشته باشد.

اگر این درست باشد، مطالعه پیامدها و اثرات آن نه تنها برای درک دنیای خودمان، بلکه برای مداخلات اقلیمی نیز بسیار جالب خواهد بود.

تامکینز می گوید، اتفاق دیگری که در این زمان در حال رخ دادن بود، رویداد تنوع زیستی بزرگ اردوویسین (تکامل سریع ارگانیسم های مختلف) بود، زیرا تغییرات سریع آب و هوا چالش هایی را برای زندگی و نیاز به تکامل ایجاد کرد. بنابراین، اگر این حلقه باعث تغییرات آب و هوایی شود، ممکن است به تکامل سریع نیز منجر شده باشد.

این تحقیق در مجله Earth and Planetary Science Letters منتشر شده است.