ساختاری رازآلود در زیر برمودا شناسایی شد؛ کشفی که می‌تواند زمین‌شناسی عجیب آن را توضیح دهد

پایگاه خبری تحلیلی افق میهن (ofoghmihan.ir):

جزایر برمودا سالهاست که برای دانشمندان یک معمای حل نشده بوده است. نه به خاطر مثلث بدنام برمودا در نزدیکی آن، بلکه به این دلیل که جزایر بر فراز توده‌ای برآمده از پوسته زمین قرار دارند که طبق نظریه‌های زمین‌شناسی کلاسیک، اصولاً نباید در آنجا باشد.

به گزارش افق میهن و به نقل از sciencealert; اکنون دو زلزله شناس – ویلیام فریزر از مؤسسه علوم کارنگی و جفری پارک از دانشگاه ییل – توضیح جدیدی برای این پدیده ارائه کرده اند.

زمین شناسان از مدت ها پیش به این فکر می کردند که چگونه برمودا شکل گرفته است. مجمع الجزایر برمودا از ۱۸۱ جزیره تشکیل شده است که در واقع برآمدگی های لایه ای کم عمق از گوشته زمین هستند. لایه ای که حدود ۳۳ میلیون سال پیش بر اثر فعالیت های آتشفشانی تشکیل شده است.

به طور معمول، زنجیره‌های جزیره‌های آتشفشانی – مانند هاوایی – دارای ویژگی‌های متمایز هستند: مجموعه‌ای از آتشفشان‌ها با سن‌های متوالی، نشانه‌هایی از فعالیت آتشفشانی فعلی، و ستون گوشته عمیقی که از اعماق زمین برمی‌خیزد.

این ستون گوشته معمولاً علت “برآمدگی” کف اقیانوس است. یک اصطلاح زمین شناسی برای تپه متورم در کف دریا، که معمولاً زمانی که مواد گرم و سبک از اعماق زمین بالا می‌آیند، تشکیل می‌شود – بسیار شبیه به جوش در زیر پوست سر.

برمودا مطمئناً چنین برآمدگی دارد، اما ظاهراً هیچ ستون گوشته ای ندارد. از آنجایی که میلیون‌ها سال است هیچ نشانه‌ای از فعالیت آتشفشانی در این منطقه وجود نداشته است، خط الراس – و جزایری که از آن پشتیبانی می‌کند – باید تا به حال دوباره غرق شده باشند. اما این اتفاق نیفتاده است.

فریزر و پارک داده های مربوط به لرزش های ناشی از زلزله را بررسی کردند. لرزش ها هنگام عبور از گوشته زمین در زیر برمودا ثبت شده است. این امواج در مواد متراکم سریع‌تر و در مواد کم‌چگال کندتر حرکت می‌کنند، بنابراین شکل امواج می‌تواند سرنخ‌هایی از آنچه در اعماق زمین می‌گذرد ارائه دهد.

در این مورد، لرزه‌شناسان شواهدی یافتند که نشان می‌دهد لایه‌ای از سنگ‌های نسبتاً کم چگالی، به ضخامت حدود ۲۰ کیلومتر، کاری را انجام می‌دهد که یک ستون گوشته در حال افزایش به طور معمول انجام می‌دهد: بالا بردن پوسته زمین توسط شناوری و ایجاد برآمدگی که مجمع‌الجزایر برمودا را درست بالای آب‌های شفاف اقیانوس اطلس نگه می‌دارد.

محققان در مقاله خود می نویسند:
ما ویژگی هایی را شناسایی کرده ایم که به لایه سنگی به ضخامت تقریبی ۲۰ کیلومتر در زیر پوسته اقیانوسی اشاره می کند؛ لایه ای که تاکنون گزارش نشده است.

آنها اضافه می کنند:
این لایه ضخیم در زیر پوسته احتمالاً زمانی که برمودا در حدود ۳۰ تا ۳۵ میلیون سال پیش از نظر آتشفشانی فعال بوده است، رسوب کرده است و می‌توانست از بالا آمدن کف دریا پشتیبانی کند.»

این پدیده که «زیر آبکاری» نامیده می‌شود، تنها یکی از تفسیرهای ممکن از داده‌های لرزه‌ای است. با این حال، ممکن است این همان چیزی باشد که – حداقل تا زمانی که سطح دریاها بیشتر شود – از ناپدید شدن برمودا در اقیانوس اطلس جلوگیری می کند.