سانسور زنان فلسطینی بدون حجاب در تلویزیون

اولین حاشیه سیاسی جام ملت های آسیا در دقیقه ۱۴ بازی ایران و فلسطین رقم خورد که تا این لحظه ادامه دارد. کافی است به دنبال تصویر شجاع خلیل زاده در اینستاگرام و توییتر بگردید تا عکسی از مدافع تیم ملی را با متن های انتقادی فراوان ببینید. همان عکسی که درست بعد از گل شجاع ثبت شد و مدافع تیم ملی را نشان می دهد که بعد از باز شدن دروازه فلسطین از خوشحالی خودداری می کند.

طبیعی بود که چنین اتفاقی بیفتد و قطعا در ادامه متن به چگونگی حاشیه سازی رفتار شجاع خلیل زاده خواهیم پرداخت.

اما چرا چنین واکنشی در جامعه عادی بود؟ جنگ غزه با اسرائیل و نقش ایران در حمایت از فلسطین از یک سو، کاهش محبوبیت بازیکنان تیم ملی در سال گذشته، خشم برخی هواداران از تیم ملی، اعتراضات پاییز و زمستان سال گذشته و رابطه آن با تیم ملی و رفتار بازیکنان در جام جهانی و به طور کلی تقابل با فلسطین در بازی اول نشان داد که این دیدار دچار کرنش های فرافوتبالی خواهد شد. مشخص بود که عده ای برای بیرون کشیدن یک نکته، یک ماجرای فرعی، با چشم میکروسکوپی وقایع این رویارویی را رصد می کنند و همانطور که گفته شد در دقیقه ۱۴ خیلی زود به هدف خود رسیدند. شجاع خلیل زاده وقتی دروازه حریف را باز کرد در حالی که بازیکنان با خوشحالی به سمت او حرکت می کردند دستانش را به نشانه خوشحالی بالا برد و از همین لحظه می توان فهمید که این اقدام شجاع احتمالا شخصی و بدون برنامه بوده است.

۲۴ ساعت به طور مداوم این سوال در شبکه های اجتماعی مطرح شد که چرا خلیل زاده شادی نکرد؟ اولین و قوی ترین شبهه به دلیل شرایط غزه بود. عده ای نوشتند شجاع به خاطر رنج مردم غزه که زیر بمباران هستند خوشحال نشد. برخی دیگر نیز شایعه کردند که سردار سلامی فرمانده سپاه در دیدار با بازیکنان و کادرفنی قبل از اعزام به مسابقات از آنها خواسته است که پس از گلزنی به فلسطین به دلیل شرایط خاص منطقه شادی نکنند! البته چنین چیزی نه در اخباری که از این جلسه منتشر شده بود و نه پیش از این در رسانه ها منتشر شده بود.

شجاع خلیل زاده تا لحظه نگارش این متن چیزی از دلیل اقدام خود نگفته است. کاربران اما در فضای مجازی با مقایسه اتفاقات جام جهانی و این رقابت ها سوالاتی را درباره تیم ملی مطرح می کنند. نگاه نکردند که خلیل زاده تنها کسی بود که این کار را کرد و تمام تیم را خطاب قرار داد.

ذکر این نکته ضروری است که از رفتار بازیکنان بعد از گل های خورده مشخص است که هیچ کدام برنامه ای برای جشن نگرفتن بعد از گل نداشتند. وقتی کریم انصاری فرد در دقیقه ۲ دروازه حریف را باز کرد و به رکورد ۳۰ گل تیم ملی در ۱۰۲ بازی رسید خوشحال شد و بازیکنانی که به این زودی تنبیه شده بودند با خوشحالی به سمت او دویدند. . روی گل سوم و چهارم هم همینطور. حتی روی گل دوم بازیکنان به سمت شجاع دویدند و حتی به نظر می رسید از تصمیم او متعجب شده باشند.

پیگیری های تیم ملی هم نشان می دهد که واقعا تصمیم برای هماهنگی برای شادی بعد از گل در رختکن گرفته نشده است.

از این منظر می توان به شجاع خلیل زاده انتقاد کرد که بدون هماهنگی با اعضای تیم تصمیم شخصی گرفته و در این باره توضیحی نداده است. البته بازیکن آزاد است که بعد از گل جشن بگیرد یا خیر و حتی جشن نگرفتن به خاطر مردم غزه نه تنها مذموم نیست، بلکه بسیار معنادار است. اما وقتی عضو تیم هستید و احتمالاً به سطحی از بلوغ رسیده اید که می دانید وضعیت قرار است چگونه باشد، باید حرفه ای تر رفتار کنید. کاری که خلیل زاده انجام نداد و بی دلیل تیم را به دوگانگی کاذب کشاند.

البته این تنها حاشیه فوق فوتبالی اولین بازی تیم ملی نبود. حاشیه دوم را رفتار صدا و سیما در پخش تصاویر بازی ایجاد کرد. تلویزیون در جریان پخش بازی ایران و فلسطین بارها تصاویر مربوط به تماشاگران را سانسور کرد و به جای آن از تصاویر تکراری استفاده کرد. در حالی که تماشاگران این بازی ایرانی ها و فلسطینی ها یا در نهایت عرب هایی بودند که برای حمایت از فلسطین به شهر آجوکشین رفتند. رفتار صدا و سیما این سوال را مطرح کرد که مرزهای سانسور کجاست؟

اگر بازی ایران و فلسطین و تماشاگران این دو کشور حذف شود، پس دقیقاً چه چیزی را می توان در رسانه ملی نشان داد؟

برخی از کاربران شبکه های اجتماعی نوشتند که به دلیل حضور تماشاگران بی حجاب فلسطینی در ورزشگاه، صدا و سیما تصاویر مربوط به هواداران را پخش نمی کند، زیرا با تصویر رسمی که مدام شرایط مردم فلسطین را نشان می دهد در تضاد است. به هر حال بعد از پایان بازی اینستاگرام و توییتر پر شد از عکس های دختران فلسطینی در ورزشگاه که روی آن نوشته شده بود «چیزی که صدا و سیما نمی خواستند تو از بازی ایران و فلسطین ببینی» یا «صدا و سیما حتی نمی بیند». به زنان فلسطینی رحم کن که آنها را از بین ببرند.» »

این دومین بار است که تیم ملی وارد یک تورنمنت می شود و دوقطبی ها دست از این تیم برنمی دارند. این در حالی است که همه فکر می کردند وقتی مسابقات شروع شود و فضای رقابت بر کشور حاکم شود، جنجال ها و دوقطبی ها تمام می شود. چیزی که هنوز اتفاق نیفتاده و شاید هم کمی بیشتر اتفاق افتاده باشد. اما این امید وجود دارد که بعد از بازی بعدی مقابل هنگ کنگ، شرایط فرق کند، بازیکنان هماهنگ تر و حرفه ای تر رفتار کنند و فضای حمایتی یکپارچه از تیم ملی فوتبال ایران شکل بگیرد، البته اگر عده ای از مردم حمایت کنند. بذار!