سخت‌ترین باند فرودگاهی دنیا؛ فقط ۵۰ خلبان مهارت کافی را برای نشاندن هواپیما در «پارو» دارند
طول باند کوتاه، احاطه شدن توسط دو قله مرتفع و آب و هوای بد، باند پارو را به سخت ترین باند دنیا برای فرود هواپیما تبدیل کرده است.
بوتان کشوری با کمتر از ۱ میلیون نفر است که در دامنه های جنوبی هیمالیا بین چین و هند واقع شده است. بیش از ۹۷ درصد از مساحت ۵۹۵ هزار کیلومتر مربعی این پادشاهی را کوه های مرتفع پوشانده است. تیمفو، پایتخت بوتان، ۲۳۵۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد و فرودگاه بین المللی پارو کمی پایین تر و در ارتفاع ۲۲۵۰ متری از سطح دریا ساخته شده است.
طول پارو تنها ۲۲۶۵ متر است و دو کوه بلند به ارتفاع ۵۴۸۶ متر آن را احاطه کرده اند.
بنابراین فرود بر روی یک باند کوتاه بین دو قله مرتفع نیاز به دانش فنی و اعصاب فولادی دارد. زیرا خلبانان تنها زمانی می توانند باند را از بالا ببینند که در حال فرود بر روی آن هستند، در غیر این صورت دو قله مرتفع از دیده شدن آن جلوگیری می کنند.
Paro یک فرودگاه رده ۳ (C) است، به این معنی که خلبانان باید آموزش های ویژه ای داشته باشند تا بتوانند به آنجا پرواز کنند.
کاپیتان چیمی دورجی که به مدت ۲۵ سال در شرکت هواپیمایی ملی بوتان (دروک ایر) بوده است، به سی ان ان گفت: فرودگاه دشوار است، اما خطرناک نیست.
برای خلبانانی که قصد پرواز به این فرودگاه را دارند، شناختن طبیعت اطراف بسیار مهم است زیرا حتی یک خطای بسیار کوچک می تواند فرود را با مشکل مواجه کند و هواپیما را به پشت بام خانه ها برساند.
موضوع بعدی آب و هوا است. در طول فصل باران های موسمی، که معمولاً بین ژوئن و آگوست است، گاهی اوقات تگرگ هایی به اندازه توپ گلف می بارد.
مسئولان فرودگاه به دلیل وزش باد شدید ترجیح می دهند همه هواپیماها قبل از ظهر فرود بیایند. همچنین به دلیل نبود رادار، پرواز شبانه در پارو انجام نمی شود. خلبانان مجبور به فرود دستی بدون استفاده از رادار هستند.
کاپیتان چیمی دورجی خاطرنشان کرد که بخشی از آموزش یک خلبان فقط دانستن نحوه پرواز نیست، بلکه دانستن اینکه چه زمانی نباید پرواز کند و قادر به درک این است که چه زمانی پرواز ایمن است.
وی ابراز امیدواری کرد با برگزاری دوره های آموزشی تعداد ۵۰ خلبانی که در حال حاضر مجوز پرواز به پارو دارند در چند سال آینده دو برابر شود.
منبع: یورونیوز
