سرنوشت نامعلوم وعده های فضایی عبدالملکی؛ سرمایه گذاری 100 میلیارد دلاری امارات چه شد؟

با گذشت بیش از یک سال از وعده عبدالمالکی مبنی بر سرمایه گذاری ۱۰۰ میلیارد دلاری امارات در مناطق آزاد ایران، باید سرنوشت وعده های فضایی را از برخی مسئولان مطالبه کرد.

افق میهن حجت… عبدالمالکی نماد وعده های محقق نشده در انواع پست های مدیریتی است. وعده هایی که پیش از تصدی وی در دولت زبانزد بود در دوران وزارت وی نیز وجود داشت و در سمت دبیری شورای عالی مناطق آزاد نیز ادامه داشت.

به گزارش خراسان، اکنون که مسئولان دولت قبل باید پاسخگوی عملکرد خود باشند و برخی از آنها مسئولیت را به فرد بعدی واگذار کرده اند، بد نیست برخی از وعده های آقای عبدالمالکی را مرور کنیم. او در سال ۱۴۰۰ در بحبوحه رقابت های انتخاباتی مدعی شد که دولت می تواند دلار را که در آن زمان حدود ۲۳ هزار تومان بود به کمتر از ۱۵ هزار تومان برساند و با ۳۰۰ میلیون دلار آن را به مدت دو ماه در این محدوده نگه دارد. تزریق ارز

در همان سال ها وعده اشتغال زایی برای هر نفر تنها با یک میلیون تومان، ساخت لامبورگینی توسط چند جوان، واگذاری تمام زمین های کشاورزی به مردم برای ساخت و ساز و عدم تاثیرگذاری تحریم اقتصاد ایران به دلیل عدم وجود روابط تجاری بین ایران و آمریکا. از دیگر قول ها و صحبت های وی می توان به شازی اشاره کرد و بازخوردهای مختلفی در فضای مجازی داشت. زنجیره سخنان و ادعاهای عجیب عبدالمالکی در دوران تصدی وی در دبیرخانه مناطق آزاد ادامه داشت. او در وسط است مرداد وی سال گذشته مدعی شده بود بسته های سرمایه گذاری در مناطق آزاد ایران به اتاق های بازرگانی و رایزنان بازرگانی کشورهای مختلف ارائه شده است.

وی افزود: چینی ها تمام بسته های سرمایه گذاری ایران که شامل ۳۷۰ بسته بود را در یک جا قرار دادند اردیبهشت در ماه ۱۴۰۲ آن را با خود بردند و گفتند که این بسته ها را به سرمایه گذاران چینی معرفی می کنند و فکر می کنم بسیار استقبال خواهند کرد. وی سپس ادامه داد: اتاق سرمایه گذاری خارجی امارات اعلام کرد که آمادگی دارد تا ۱۰۰ میلیارد دلار در ایران سرمایه گذاری کند. همه نقشه ها را برای بررسی گرفته اند و ما داریم رفت و آمد می کنیم. حالا بعد از گذشت بیش از یک سال از آن زمان، انتظار می رود پاسخ دهد که واقعا چقدر از این رقم محقق شده است؟ نه همه آن، اما آیا ۱۰ درصد آن محقق شده است؟ نه ۱۰ درصد که حتی مناطق آزاد هم ۱ درصد این رقم را جذب کرده اند؟ در عین حال به او تذکر داده شد که این اعداد و وعده ها کذب است اما عجیب بود که متوجه نشد یا متوجه شد و خدای ناکرده پشت تریبون رسمی وعده های توخالی داد.
از این قبیل وعده های غیرممکن و آشکارا غیرممکن در همان کنفرانس خبری زیاد است، اما مشکل این فرد باتجربه نیست، بلکه مشکل نوعی مدیریت و ارتقاء در فضای مدیریتی است که افراد بر اساس عملکرد و نتایج آن ارتقاء نمی یابند. وعده های گذشته افرادی که به وضوح در مسئولیت قبلی خود کار برجسته ای انجام نداده اند و قدم بزرگی برنداشته اند، به مسئولیت دیگری محول می شوند. این باعث می‌شود در هر مقامی وعده‌ها و سخنرانی‌های بزرگ بدهند، زیرا می‌دانند که هیچ کس در مقام بالاتر از آنها در مورد تحقق آن وعده‌ها سؤال زیادی نخواهد کرد. عمق این موضوع در این است که برخی گروه ها و گانگسترها درگیر آن هستند و مسئله اصلی وفاداری است نه توانایی و کارآمدی. ترکیب این عناصر منجر به وعده های مدیریتی بزرگ اما پوچ، عملکرد کوچک حتی با شکست و عقب نشینی و بهانه های فراوان برای افکار عمومی می شود.
اکنون که در آغاز دولت جدید هستیم، باید نسبت به این نوع مدیریت حساس باشیم. هزینه حرف ها و وعده های بزرگ و غیر ممکن در رسانه ها باید افزایش یابد تا مردم نتوانند افکار عمومی را فریب دهند. همچنین باید نسبت به عملکرد گذشته هر مقام یا کاندیدای جدید برای مسئولیت مهم حساس بود، یعنی مقام بالاتری که قرار است آرایش مدیران را بر عهده بگیرد، در قبال توانایی آن افراد پیشنهادی نیز پاسخگو باشد و به همه نشان دهد. که این مدیر جدید چه کارایی در مسئولیت های قبلی خود نشان داده است. در اینجا انتظارات واقع بینانه همراه با آرمان گرایی معقول باید توسط آن مقام بالاتر برای هر مسئولیت مشخص شود. این روش به معنای حرکت پلکانی مسئولان در مدیریت ها بر اساس شایستگی است، یعنی با قرار دادن این قاعده در راس انتصابات می توان امیدوار بود که موضوع شایستگی گزینی به مرور زمان حل شود. مجموعه این عناصر است که می تواند بخشی از این معضل ناکارآمدی در مدیریت ها باشد. اما این امر مستلزم تصمیم گیری سیاسی در راس دولت و وزارتخانه ها نیز می باشد. متأسفانه برخی از روش های فعلی تولید مثل همان روش های اشتباهی است که همیشه وجود داشته و فقط افراد و گروه ها تغییر کرده اند.
بخشی دیگر از پازل فرآیند اصلاح وضعیت انتصابات بر عهده رسانه هاست. جایی که باید نسبت به وعده های توخالی حساس باشند و به دور از نگاه سیاسی و جناحی به آن انتقاد کنند. پس از صحبت های مسئول مربوطه باید در مقاطع مختلف نیز پیگیر وعده ها باشند، یعنی بارها از او پرسیده شود که چقدر از وعده هایش محقق شده و تا کجا پیش رفته است؟ این پیگیری از تولید وعده های پوچ آینده جلوگیری می کند. مثلاً اگر ناتوانی آقای عبدالمالکی در عمل به وعده هایش در وزارت کار به درستی مطالبه می شد و اطلاع رسانی می شد، نمی توانست روی صندلی مدیریت بعدی بنشیند که فقط از امارات ۱۰۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری به ما بدهد. پس با این ابزار رسانه ای باید در انتصابات دولتی نقش آفرینی کرد و جلوی روندهای غلط گذشته را گرفت.