سطح زبانی نئاندرتال‌ها در چه حد بوده؟ آیا نزدیک‌ترین خویشاوندان بشر امروزی صحبت هم می‌کردند؟
نئاندرتال ها نزدیک ترین خویشاوندان انسانی ما بودند و از نظر تشریحی بسیار شبیه انسان های امروزی بودند. اما آیا نئاندرتال ها هم می توانند صحبت کنند؟
شواهد زیادی وجود دارد که نئاندرتال ها قدرت تکلم نیز داشتند. اما برای پاسخ به این سوال، ابتدا باید بین گفتار و زبان تمایز قائل شد.
گفتار به توانایی گفتن صداها و کلمات به صورت شفاهی اشاره دارد، در حالی که زبان بسیار پیچیده‌تر است و شامل استفاده از آن صداها برای به اشتراک گذاشتن ایده‌ها با افراد دیگر است.
برخی تحقیقات نشان می‌دهد که گفتار مدت‌ها قبل از جدایی انسان‌های خردمند و نئاندرتال‌ها در درخت تکاملی (که بین ۴۰۰۰۰۰ تا ۸۰۰۰۰۰ سال پیش رخ داد) پدید آمد و رشد کرد.
«آخرین جد مشترک انسان مدرن و نئاندرتال پیش از این [در درخت تکاملی] برای جدا شدن، ساختار گفتاری مفصلی داشتند.
یکی از قانع‌کننده‌ترین شواهد برای حمایت از این نظریه این است که انسان‌های عاقل و نئاندرتال‌ها دو جهش تکاملی در ژنی به نام FOXP2 دارند. این ژن با کنترل ماهیچه های دهان و صورت که به تولید گفتار کمک می کنند، مرتبط است. جهش در این پروتئین می تواند باعث نقص زبان در انسان شود.
ویشدسکی گفت، این نشان می دهد که نئاندرتال ها قادر به انجام ژست های مربوط به گفتار بودند.
اما همچنان سوال این است که قدرت زبانی آنها چقدر بوده است؟
آندری ویشدسکی و همکارانش با مطالعه انسان های امروزی مبتلا به اختلالات زبانی دریافتند که انسان ها از طریق سه فنوتیپ مختلف درک زبان (به نام های زبان نحوی، اصلاحی و دستوری) تکامل یافته اند.
پیشرفته ترین فنوتیپ که امروزه اکثر مردم از آن برخوردارند، زبان نحوی است. وی گفت: زبان نحوی روایت های پیچیده را منتقل می کند، از ضمایر ملکی استفاده می کند و شامل زمان فعل و حروف اضافه می شود.
فنوتیپ درک زبان با ویژگی های ساده تر به اصطلاح فنوتیپ زبان اصلاحی است که شامل درک رنگ ها، اندازه ها و اعداد است.
این محقق گفت که سومین فنوتیپ کمتر پیچیده درک زبان فقط شامل درک زبان دستوری است.
ویشدسکی می‌گوید، فنوتیپ درک زبان دستوری احتمالاً در اوایل تاریخ تکامل ما، اندکی پس از جدا شدن نسل انسان از دودمان شامپانزه‌ها در حدود شش میلیون سال پیش، تکامل یافته است.
این محقق گفت که زبان اصلاح شده به تدریج بیش از ۳ میلیون سال بعد تکامل یافت، زیرا انسان ها شروع به ساخت ابزار سنگی کردند و به دنبال آن زبان نحوی که قدمت آن تنها به ۷۰۰۰۰ سال قبل بازمی گردد.
ویشادسکی در توضیح سخنان خود خاطرنشان می‌کند که “بنابراین نئاندرتال‌ها احتمالاً مانند ما صحبت می‌کردند، اما فنوتیپ زبانی اصلاح‌کننده‌ای داشتند. در واقع، نئاندرتال‌ها ممکن است مانند یک کودک ۳ ساله صحبت کرده باشند – گفتار خوبی بیان می‌کردند، اما درک درستی از آن نداشتند. زبان نحوی” او گفت.
ساختار شنوایی شبیه به انسان امروزی نشان دهنده درک زبانی بالایی از نئاندرتال ها است
برخی از تحقیقات فسیلی نیز از این ایده پشتیبانی می کند که نئاندرتال ها دارای زبان بودند. به عنوان مثال، در یک مطالعه در سال ۲۰۲۱ در ژورنال Nature Ecology and Evolution، سی تی اسکن استخوان های مربوط به توانایی های شنوایی نئاندرتال ها نشان داد که نئاندرتال ها و انسان های مدرن نسبت به سایر انسان های اولیه به صداهای خاصی حساس تر بودند. آنها در محدوده فرکانس زبان گفتاری قرار دارند.
رولف کوام، دیرینه‌شناس در دانشگاه بینگهامتون نیویورک و یکی از نویسندگان این مطالعه، به لایو ساینس گفت: «به نظر می‌رسد در توانایی‌های شنوایی بین نئاندرتال‌ها و خردمندان و احتمالاً توانایی‌های زبانی آمورها همگرایی وجود دارد.» از آنجایی که حفظ اندام های حسی از نظر انرژی پرهزینه است، بیشتر موجودات زنده توانایی های حسی را که از آنها استفاده نمی کنند، تکامل نمی دهند. بر اساس این نظریه، اگر نئاندرتال‌ها الگوی شنوایی انسان مدرنی داشتند، احتمالاً می‌توانستند گفتار انسان مدرن را درک کنند و بنابراین نوعی زبان دارند.
با این حال، کوام اذعان کرد که در مورد توانایی های زبانی نئاندرتال ها تردیدهایی وجود دارد.
او گفت: «زبان نئاندرتال یکی از قدیمی ترین سؤالات در مطالعات تکاملی بشر است.
به عنوان مثال، برخی از مطالعات فسیلی، مانند مطالعات روی استخوان هیوئید در گردن (که در تولید گفتار نقش دارد)، بی نتیجه بوده است.
کوام گفت، با این حال، اکثر کارشناسان معتقدند که نئاندرتال ها توانایی زبان دارند.
گفت: «حداقل. [نئاندرتال ها] آنها یک سیستم ارتباطی داشتند که بسیار پیچیده تر از آن بود [سیستم] همه گونه ها میمون یا گونه های اولیه انسان بودند.
منبع: دیجیاتو
