سیاست پولی ایران؛ انقباض بی‌اثر در سایه تورم ساختاری

بازار ؛ Börsengruppe: سیاست پولی همواره یکی از اصلی ترین ابزارهای دولت برای کنترل تورم و حفظ ثبات اقتصادی بوده است. با وجود رشد نقدینگی ، نرخ بهره منفی و تسلط مالی بر تسلط مالی دولت بر شبکه بانکی ، این ابزار به تدریج کارایی خود را از بین می برد. شروین شهریری ، یک تحلیلگر برجسته بازار سرمایه ، تجربه تاریخی تورم پل ولکر را خوانده و سه سؤال مهم را در یک یادداشت منحصر به فرد بازار با یک دیدگاه تحلیلی از وضعیت فعلی بانک مرکزی به منظور ارزیابی امکان موفقیت در موفقیت سیاست پولی در مهار تورم ایرانیا مطرح کرده است.

موارد زیر را بخوانید ؛

“نام پل ولکر ، رئیس افسانه ای فدرال رزرو ، با سیاست های شجاعانه انقباض پولی در تاریخ اقتصاد آمریکا موظف است. در دهه ۱۹۸۰ ، از جمله تلاش ، ساختمان بانک مرکزی در دسترس ، مجبور به حمایت از دولت Reagan ، که با مخالفت مردم همراه بود ، و تغییر در ظهور ظهور وجود دارد ، اما امروزه در این زمینه همراه بودند.

داستان ولکر نمونه ای از واکنشهای عمومی به سیاست پولی انقباضی است. دستورالعمل هایی که نه تنها در بین صاحبان دارایی محبوب هستند ، بلکه از رکود اقتصادی و عدم درک پیامدهای تورمی نیز انتقاد کردند.

در ایران ، انتقاد از عملکرد موسسه عملکرد مؤسسه را در پول و ارز شدت بخشیده است. در منطقه پول ، اصطلاح غالب این است که سیاست انقباض منجر به افزایش غیر ضروری نرخ بهره و تعمیق رکود اقتصادی شده است. اما آیا این دستورالعمل ها واقعاً انقباض هستند؟ و آیا می توانید تورم را مهار کنید؟

ظرفیت تولید بالقوه اقتصاد با تحریم ها و عدم سرمایه گذاری زیرساخت ها کاهش یافته است. هر کمک مالی فقط بدتر می شود. تجربه کشورهایی با تورم ۵ ٪ تا ۵ ٪ نشان داده است که مسیر کنفرانس فوق العاده بسیار کوتاه است

تیمور رحمان ، یک اقتصاددان ، اخیراً در یک نکته مهم تأکید کرده است: اگر تحریم ها و عدم سرمایه گذاری های زیرساختی ظرفیت تولید بالقوه اقتصاد را کاهش داده باشد ، هر امداد پولی فقط تورم را شدت می بخشد. تجربه کشورهایی با تورم ۲ ٪ تا ۵ ٪ نشان داده است که مسیر سوپر هادی بسیار کوتاه است.

با این مقدمه ، سه نکته مهم وجود دارد که سیاست پولی فعلی ایران می تواند در نظر بگیرد.

اول: طبق تعریف کلاسیک ، سیاست پولی فعلی حتی در منطقه انقباضی نیست. نرخ بهره واقعی در کلیه ابزارهای مالی – از نرخ بهره بین قاره ای گرفته تا اوراق بهادار دولتی – بیش از تورم نقطه (۴.۹ ٪) است. رشد نقدینگی همچنین از دامنه هدفمند ۲ تا ۵ درصد فراتر رفته و به ۲ ٪ رسیده است. بنابراین ، نه تنها سیاست پولی انقباض است ، بلکه حتی نمی تواند خنثی باشد.

ثانیا ، تسلط مالی دولت در شبکه بانکی مانع از کاهش درآمد نفت و افزایش هزینه های فعلی از جمله کسری صندوق های بازنشستگی و بودجه های توسعه می شود. در چنین شرایطی ، سیاست پولی نمی تواند بدون اصلاحات مالی راه انقباض مؤثر را طی کند.

سوم: همانطور که هنری هازلیت در یک درس در اقتصاد کتاب می نویسد: “پیامدهای یک سیاست اقتصادی بدون در نظر گرفتن نتایج جایگزین آن قابل ارزیابی نیست.” با همان منطق ، سیاست پولی فعلی در مهار تورم ، اگرچه موفقیت کامل آن و منفی تر شدن نرخ بهره واقعی نبود ، اما می تواند در سقوط ارزش ریال و افزایش تورم به یک فاجعه تبدیل شود.

به طور کلی ، سیاست های پولی در ایران نه تنها ابزارهای کلاسیک دوردست ، بلکه توانایی آن را نیز بدون تأثیرگذاری بر اصلاحات مالی و ساختاری از دست داده است. بررسی جدی سیاست های پولی ، بودجه دولت و ظرفیت تولید ملی نیاز به پیش رو دارد. “