شهاب‌سنگ غول‌پیکری که کف دریا را شکافت و آب اقیانوس را به جوش آورد
دانشمندان کشف کرده اند که یک شهاب سنگ عظیم که برای اولین بار در سال ۲۰۱۴ کشف شد، باعث ایجاد سونامی عظیمی شد که بزرگتر از هر سونامی شناخته شده در تاریخ بشر بود و اقیانوس ها را به جوش آورد.
این سنگ فضایی، ۲۰۰ برابر بزرگتر از شهاب سنگی که دایناسورها را از بین برد، سه میلیارد سال پیش، زمانی که سیاره ما در مراحل اولیه خود بود، به زمین برخورد کرد.
دانشمندان با چکش های سنگین به محل برخورد این شهاب سنگ در آفریقای جنوبی رفتند تا نحوه برخورد با خراشیدن قطعات سنگ را دریابند.
این تیم شواهدی یافتند که نشان می‌دهد برخوردهای عظیم شهاب‌سنگ‌ها نه تنها باعث ویرانی می‌شود، بلکه به رشد زندگی اولیه نیز کمک می‌کند.
نادیا درابون، نویسنده اصلی این مطالعه جدید، پروفسور دانشگاه هاروارد، گفت: ما می دانیم که پس از شکل گیری اولیه زمین، هنوز زباله های زیادی در فضا شناور بودند که به زمین برخورد کردند.
اما اکنون متوجه می‌شویم که حیات روی زمین در پی این برخوردهای عظیم بسیار انعطاف‌پذیر شده و در واقع رشد کرده است.»
شهاب سنگ S-2 بسیار بزرگتر از شهاب سنگی بود که بیشتر با آن آشنا هستیم. قطر شهاب سنگی که باعث انقراض دایناسورها در ۶۶ میلیون سال پیش شد، حدود ۱۰ کیلومتر بود، تقریباً به ارتفاع کوه اورست.
اما شهاب سنگ S-2 قطری بین ۴۰ تا ۶۰ کیلومتر داشت و جرم آن ۵۰ تا ۲۰۰ برابر بود.
این برخورد زمانی رخ داد که زمین هنوز در سال های اولیه شکل گیری خود بود و بسیار متفاوت به نظر می رسید. در آن زمان زمین دنیایی پر از آب بود و تنها چند قاره کوچک از سطح دریا بیرون آمده بود. زندگی در آن بسیار ابتدایی بود: میکروارگانیسم هایی که فقط از یک سلول تشکیل شده بودند.
محل برخورد در کمربند گرین استون شرقی باربرتون یکی از قدیمی ترین مکان های برخورد شهاب سنگ روی زمین است.
پروفسور درابون سه بار به همراه همکارانش به این منطقه سفر کرده است. آنها ابتدا تا حد امکان به کوه های دورافتاده رانندگی کردند و سپس بقیه راه را با کوله پشتی پیمودند.
نگهبانان مسلح به مسلسل آنها را همراهی می کردند تا از حیوانات وحشی مانند فیل و کرگدن و یا حتی شکارچیان غیرقانونی در پارک ملی محافظت کنند.
آنها به دنبال میکروکره ها یا تکه های کوچک سنگ باقی مانده از برخورد بودند. آنها با استفاده از چکش های سنگین صدها کیلوگرم سنگ را جمع آوری کردند و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه بردند.
پروفسور درابون بهترین نمونه ها را در چمدان خود حمل می کرد.
او می‌گوید: «معمولاً در فرودگاه توسط نیروهای امنیتی متوقف می‌شوم، اما یک سخنرانی طولانی درباره جذابیت این علم به آنها ارائه می‌کنم و سپس آن‌قدر حوصله‌شان سر می‌رود که اجازه ورود به من را بدهند.
تیم محققین برخورد خشونت آمیز شهاب سنگ S-2 روی زمین و رویدادهای پس از آن را بازسازی کرده اند. این شهاب سنگ دهانه ای به قطر ۵۰۰ کیلومتر در محل برخورد ایجاد کرد و با سرعتی شگفت انگیز سنگ ها را به اطراف پرتاب کرد تا ابری را تشکیل دهد که به دور زمین می چرخد.
پروفسور درابون می گوید: ابری را تصور کنید که به جای قطرات آب، قطرات سنگ مذاب را می بارد.
سونامی عظیمی در سرتاسر جهان در حال رخ دادن بود که کف دریا را پاره کرد و سواحل را سیل کرد.
پروفسور درابون می گوید سونامی ۲۰۰۴ اقیانوس هند در مقایسه بسیار کوچک به نظر می رسد.
تمام آن انرژی مقدار زیادی گرما تولید می کرد که اقیانوس ها را می جوشاند و ده ها متر آب را تبخیر می کرد. همچنین دمای هوا تا ۱۰۰ درجه سانتیگراد افزایش یافت.
آسمان سیاه و پر از غبار و ذرات بود. بدون نفوذ نور خورشید به تاریکی، زندگی ساده در خشکی یا در آب های کم عمق که به فتوسنتز وابسته است از بین می رفت.
تیمی از زمین شناسان سنگ هایی را آزمایش کردند که شواهدی از شکسته شدن کف دریا نشان می داد.این اثرات مشابه آنچه زمین شناسان در برخوردهای شهاب سنگ های بزرگ دیگر یافته اند و تصور می شود که برای S-2 رخ داده است.
اما آنچه که پروفسور درابون و تیمش در تحقیقات بیشتر خود دریافتند تعجب آور بود. شواهد به دست آمده از سنگ ها نشان می دهد که این تحولات شدید مواد مغذی مانند فسفر و آهن را از اعماق به سطح می آورد و آنها را به موجودات ساده می رساند.
او می‌گوید: «زندگی نه تنها انعطاف‌پذیر بود، بلکه در واقع به سرعت بازگشت و شکوفا شد.
او توضیح می دهد: «مثل مسواک زدن در صبح است. ۹.۹۹ درصد از باکتری ها را از بین می برد، اما در شب همه آنها برمی گردند.
یافته های جدید نشان می دهد که برخورد شهاب سنگ های بزرگ مانند یک کود غول پیکر عمل می کند و عناصر ضروری برای زندگی مانند فسفر را در سراسر جهان پخش می کند.
سونامی که به طور همزمان به این سیاره برخورد کرد، آب غنی از آهن را از اعماق به سطح آورد و به میکروب های اولیه انرژی بیشتری داد.
پروفسور درابون می‌گوید این یافته‌ها دیدگاه دانشمندان را تقویت می‌کند که حیات اولیه واقعاً از برخوردهای پی در پی سنگ روی زمین در سال‌های اولیه‌اش سود برده است.
او توضیح می دهد: «به نظر می رسد که زندگی پس از این برخوردها با شرایط بسیار مساعدی مواجه شد که باعث شکوفایی آن شد.
این یافته ها در Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States منتشر شده است.
منبع: بی بی سی
