شکارچیان جوندگان چگونه خود قربانی مرگ موش می‌شوند؟
هشدارها در مورد افزایش استفاده از کشتار موش های جدید یا “نسل دوم جونده کش ها” که مشکلاتی را برای اکوسیستم و شکارچیان ایجاد می کنند، افزایش یافته است.
هنگامی که شاهین دم قرمز پیدا شد، ضعیف تر از آن بود که صدایی درآورد یا حتی منقار خود را بلند کند. به نظر تشنه و کم خون بود و سارا سیریکا، دامپزشکی که آن را معالجه کرد، مشکوک بود که پرنده با خوردن موش هایی که ترکیبات قدرتمندی به نام “جوش کش های نسل دوم” مصرف کرده بودند، مسموم شده است. این مواد توانایی پرنده برای لخته شدن خون را از بین می برند و خونریزی داخلی می تواند حیوان را در عرض چند روز بکشد.
“جونده کش های ضد انعقاد نسل دوم” سالانه در سراسر جهان مسئول مرگ پرندگان شکاری و بسیاری از حیوانات دیگر مانند گرگ و روباه هستند که از جوندگان زنده یا مرده تغذیه می کنند. این سموم که تهدیدی برای حیات وحش و مردم هستند، محدودیت هایی را در فروش و استفاده از ترکیبات آنها ایجاد کرده است.
اما دانشمندان محیط زیست با بررسی شواهد موجود، عدم کنترل کافی بر این سموم را آشکار کردند. یافته‌های آنها نشان می‌دهد که این ترکیبات می‌توانند به مدت یک سال در بافت‌ها و شبکه‌های غذایی باقی بمانند و این به معنای آلودگی دوزیستان، سخت‌پوستان و حتی حشرات است.
آمار تکان دهنده شکارچیان مرده
آمار همچنین وجود این سموم را در بدن حیواناتی که در طبیعت یافت می شوند تأیید می کند.
به عنوان مثال، ۶۲ درصد از ۱۸۶ گرگ مرده جمع آوری شده بین سال های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ در ایتالیا حداقل یک نمونه موش مرده در بدن خود داشتند.
یک کلینیک حیات وحش مرتبط با دانشگاه تافتز در بوستون، ایالات متحده، همچنین فاش کرد که تمام ۴۳ شاهین دم قرمز که بین سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۱۹ در کلینیک بستری شده بودند، به دلیل وجود جونده‌کشی در بدن خود مردند.
وزارت حفاظت از محیط زیست ایالت نیویورک همچنین اعلام کرد که ۷۷ درصد از حیوانات شکارچی مرده در این ایالت بین سال های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۳ یک یا چند جونده کش در بدن خود داشتند.
محدودیت های قانونی در استفاده از جونده کش ها
پیش نویس ارزیابی اخیر توسط آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده نشان داد که این مواد شیمیایی گونه های متعددی را به خطر می اندازند و محدودیت های جدیدی توصیه شده است.
با وجود این گروه های صنعتی وجود این جونده کش ها را برای کنترل آفات محصولات کشاورزی و شیوع بیماری ها ضروری می دانند.
از نظر تاریخی، سمومی مانند آرسنیک در دهه ۱۹۵۰ قبل از استانداردسازی داروهای ضد انعقاد مانند وارفارین استفاده می شد. در دهه ۱۹۷۰، ترکیبات نسل دوم قوی تری ساخته شد، اما این ترکیبات آسیب زیادی به شکارچیان و لاشخورها وارد کرد. در سال ۲۰۰۸، آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده مقرراتی را ارائه کرد که فروش این محصولات را محدود می کند، با این حال، این سموم به راحتی در دسترس هستند و استفاده از آنها منجر به ادامه مسمومیت حیات وحش می شود.
سطوح بالای این سموم نه تنها به شکارچیان بزرگ آسیب می رساند، بلکه به شبکه های غذایی مانند صدف ها و حتی قورباغه ها نیز آسیب می رساند. نگرانی در مورد مسمومیت های تصادفی انسان و اثرات زیست محیطی نیاز به مقررات سختگیرانه دارد.
مبارزه با جوندگان بدون سم
جان گریفین، مدیر برنامه های حیات وحش شهری در انجمن انسانی ایالات متحده می گوید: جوندگان را می توان بدون سم و از طریق روش های مختلف دیگر کنترل کرد. اقدامات موثر عبارتند از سطل زباله ضد موش، تمیز کردن دانه های ریخته شده در مزارع، یا استفاده از تله های ضربه ای و مکانیکی. سایر پروژه های آزمایشی نیز با استفاده از پرندگان شکاری برای صید جوندگان آزمایش شده اند، اگرچه این پرندگان برای ایمن بودن به محیط های عاری از سموم نیاز دارند.
استفاده از مواد شیمیایی خوراکی که باعث کاهش باروری جوندگان می شود راه حل دیگری است که هزینه و زمان بیشتری دارد.
در جنوب صحرای آفریقا، برخی از جوامع با پاکسازی پوشش گیاهی، شخم زدن عمیق و سیل کردن مزارع، لانه های جوندگان را از بین می برند. گربه ها یا پرندگان شکاری نیز در محل قرار می گیرند. کشاورزان اتیوپیایی از سموم گیاهی با نیمه عمر کوتاه تری استفاده می کنند که باید چندین بار توسط جوندگان بلعیده شوند.
این روش‌های بوم‌شناختی در جوامع کشاورزی خاصی مانند محیط‌های برنج‌کاری آسیای جنوب شرقی مورد توجه قرار گرفته‌اند، اما به دلیل دشواری سازمان‌دهی این روش‌ها، اجرای آنها در مناطق شهری دشوارتر است.
گریفین تاکید می کند که هیچ راه حلی برای کنترل جوندگان و حفظ حیات وحش وجود ندارد. همزیستی جوندگان با انسان موضوعی دیرینه بوده است که نیازمند تلاش بیشتر برای کاهش اثرات مضر جونده کش ها است.
منبع: یورونیوز
